ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΖΕΙΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΕ
ΖΕΙΣ

Βαριά Απώλεια για το Εργατικό
Κίνημα ο Θάνατος του Μανόλη Πυθαρούλη. Πηγή Αισιοδοξίας οι Πολιτικές του
Υποθήκες

Το
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
συνεχίζοντας την παρουσίαση της οργάνωσης
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
και της
ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ,
δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο των ΚΩΣΤΑ
ΓΙΑΜΠΑΝΗ και ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ με τίτλο
ΣΥΝΤΡΟΦΕ
ΖΕΙΣ

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Την Κυριακή το μεσημέρι 21-2-88 σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του συντρόφου μας και φλογερού επαναστάτη και αγωνιστή Μανόλη Πυθαρούλη. ο απροσδόκητος θάνατός του γέμισε πόνο και οδύνη όχι μόνο την οικογένειά του και τους άμεσους συνεργάτες του. αλλά και όλους όσους είχαν γνωρίσει έστω και για λίγο τον ακούραστο αυτό αγωνιστή.

Ο Μανόλης Πυθαρούλης γεννήθηκε την 1.1.1915 στην Ελούντα της Κρήτης.

Από τα νεανικά του χρόνια, αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, μπήκε στη βιοπάλη, ακολουθώντας το επάγγελμα του Ναυτεργάτη.
Από τότε η ζωή του δέθηκε με τους σκληρούς αγώνες των Ναυτεργατών.

Το 1939 με την κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πυθαρούλης εντάσσεται στα ηρωικά εκείνα πληρώματα των Ελληνικών καραβιών, που με κίνδυνο της ζωής τους διέσχιζαν τον Ατλαντικό μέσα από χίλιους κινδύνους, μεταφέροντας εφόδια στα μέτωπα του αντιφασιστικού αγώνα. Παράλληλα, είναι από τους πρωτοπόρους που παλεύουν για την βελτίωση των άθλιων συνθηκών στα καράβια που είχαν δημιουργήσει οι Έλληνες εφοπλιστές. Με την ίδρυση της Ο.Ε.Ν.Ο. αναδεικνύεται σε ένα από τα ηγετικά της στελέχη. Στο διάστημα αυτό οργανώνεται στο ΚΚΕ. Το 1943 αναλαμβάνει αντιπρόσωπός της στην Αγγλία και το 1945 στη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά πρωτοστατεί στην υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης με τους εφοπλιστές που κατοχύρωνε για πρώτη φορά σημαντικά δικαιώματα στους Ναυτεργάτες.
Τον Ιούνη του 1946 ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δ.Ο.Μ. (Διεθνής Ομοσπονδία Μεταφορών). πρωτοστάτησε στην καθιέρωση του 8ώρου για όλους τους ναυτεργάτες των χωρών-μελών της Δ.Ο.Μ. Την περίοδο του Μακάρθυ διώκεται και πηγαίνει στην Πολωνία.
Τον Απρίλη του 1967 με το Αμερικανόπνευστο στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Μανώλης Πυθαρούλης είναι από τους πρώτους που σήκωσαν τη σημαία του αντιδικτατορικού Αγώνα στο εξωτερικό. Είναι από τα ιδρυτικά στελέχη της Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. (Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση Ελλήνων Ναυτεργατών) και της ΕΣΑΚ-Σ. Και στις δυο οργανώσεις ήταν πρόεδρος. Στα χρόνια της δικτατορίας παράλληλα με την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση, αναπτύσσει και μια αντιδικτατορική δράση καταφέρνοντας να αποσπάσει τη Διεθνή συμπαράσταση στον αγώνα του Ελληνικού Λαού για το γκρέμισμα της τυραννίας. Η συμμετοχή του σε Διεθνή Συνέδρια τον αναδεικνύουν όχι μόνο σαν μια εξέχουσα μορφή του Διεθνούς Εργατικού Κινήματος, αλλά συνέβαλε αποφασιστικά στην ενεργό συμπαράσταση της Διεθνούς Κοινής Γνώμης, με μποϋκοτάζ καραβιών των Ελλήνων Εφοπλιστών - κύριων υποστηρικτών της χούντας - και την καταδίκη της χούντας σε Διεθνή όργανα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βοηθήσει την πάλη του Ελληνικού λαού ενάντια στη Χούντα και την απομόνωσή της.

Οι ενέργειες της Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. και της ΕΣΑΚ-Σ όχι μόνο ανέβασαν το Αγωνιστικό ηθικό των Ελλήνων του εξωτερικού, αλλά και εμπόδισαν την χούντα να προχωρήσει σε εκτελέσεις αγωνιστών με στημένες δίκες, κάτι που η χούντα του Εβρέν οχτώ χρόνια τώρα αδίστακτα εφαρμόζει.
Με την κατάρρευση της χούντας, ο Μανώλης Πυθαρούλης επιστρέφει στην Ελλάδα και αποκτά την χαμένη του Ελληνική υπηκοότητα.
Το 1985, λόγω της οπορτουνιστικής γραμμής που ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ και του έντονου ρεφορμισμού που καλλιεργείται στο εργατικό κίνημα, διαχώρισε τη θέση του και έπαψε να είναι και τυπικά πρόεδρος της ΕΣΑΚ-Σ.

Η αποχώρησή του ήταν αποτέλεσμα πολύχρονης πολεμικής και συστηματικής προσπάθειας για να τον απομονώσουν ούτως ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον ρεφορμιστικό τους κατήφορο. Στις 18.5.1987, αμέσως μετά το 120 Συνέδριο, με γράμμα του (θα το δημοσιεύσουμε στο επόμενο φύλλο μας) προς την Κ.Ο.Ν. (Κομματική Οργάνωση Ναυτεργατών) έθεσε τον εαυτό του εκτός του ΚΚΕ. Η ενέργειά του αυτή ήταν ακόμα μια διαφωνία για την δεξιά οπορτουνιστική γραμμή που συνέχιζε και μετά το 120 Συνέδριο η ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς και ενάντια στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς που δημιουργήθηκε στο ΚΚΕ μετά το 90 Συνέδριο. Ας σημειωθεί ότι από το 1968 μέχρι το 1978 ο Πυθαρούλης ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Την Τετάρτη

Τη μέρα αυτή στις 11 το μεσημέρι, στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας έγινε η ταφή του Μανώλη Πυθαρούλη! ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ΤΟΥ ΔΩΣΑΜΕ ΟΡΚΟ Βαρύ. Ο σύντροφος από το Βόλο Γιώργος Αδαμίδης εκφώνησε τον επικήδειο, ενώ οι παρευρισκόμενοι σύντροφοι, αντιστασιακοί, απλό μέλη του ΚΚΕ, πρόεδροι Εργατικών Σωματείων, Δήμαρχοι και απλός κόσμος κρατούσε την αναπνοή του:

"Αγαπημένε μας Μανώλη,

Ο ξαφνικός κι απρόσμενος θάνατός σου μας συγκλόνισε. Γεμάτοι από βαθειά οδύνη και συντριβή δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως από δω και πέρα δεν θα είσαι ανάμεσά μας να μας βοηθός στο μετερίζι του ταξικού αγώνα. Είναι σχεδόν αδύνατο να παραδεχτούμε πως ο θάνατος τόσο ξαφνικά στέρησε το κομμουνιστικό και ε:ργατικό κίνημα της χώρας μας από έναν πολύτιμο κι ακούραστο αγωνιστή. Εσύ που πάλεψες με τόσες φουρτούνες στα πελάγη της ταξικής πάλης κι ανήκες στα ηρωικά εκείνα πληρώματα των Ελληνικών καραβιών που από το 1939 μέχρι το 1943 ταξίδευες στον ατλαντικό μέσα από χίλιους κινδύνους μεταφέροντας πολεμικό υλικό για τον μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα. Εσύ που ήσουνα στη συνέχεια, ένα από τα ηγετικά μέλη της θρυλικής ΟΕΝΟ, συνέχισες και μετά τον πόλεμο να αγωνίζεσαι για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας μας. Εσύ ήσουν που το 1945 στη Νέα Υόρκη σαν εκπρόσωπος της ΟΕΝΟ, υπόγραψες την πρώτη Συλλογική Σύμβαση με τους εφοπλιστές για τους Έλληνες ναυτεργάτες. Τον Ιούνη του 1946 στο ΣΗΑΤΛ των ΗΠΑ, σαν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς των Μεταφορών (Δ.Ο.Μ.) ήσουν από τους πρωτοστάτες που κερδίσατε για όλους τους ναυτεργάτες των χωρών μελών της Δ.Ο.Μ. το οχτάωρο και ικανοποιητικούς μισθούς. Στα χρόνια της εφτάχρονης φασιστικής τυραννίας, ήσουν από τους πρώτους που σήκωσαν τη σημαία του αντιδικτατορικού αγώνα στο εξωτερικό και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Ενιαίας Αντιδικτατορικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Ελλήνων Ναυτεργατών (Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν.) και της ΕΣΑΚ-Σ. Αντιπροσώπευσες αμέτρητες φορές επάξια το Ελληνικό εργατικό και αντιδικτατορικό κίνημα της χώρας μας σε διεθνή συνέδρια. Πρωτοστάτησες ακόμα δραστήρια και στο διεθνές κίνημα της Ειρήνης. Αναδείχθηκες έτσι μια εξέχουσα μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και τιμήθηκες με το παράσημο Δημητρώφ. Ο σεμνός σου χαρακτήρας, η απλότητά σου, η βαθειά σου πίστη στα ιδανικά του Μαρξισμού - Λενινισμού, η αφοσίωσή σου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας μας, σ' έκαναν παράδειγμα φλογερού επαναστάτη κομμουνιστή, παράδειγμα αγωνιστή αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Αγαπημένε μας σύντροφε Μανώλη, φεύγεις σήμερα από κοντά μας, αλλά θα μείνεις ΑΘΑΝΑΤΟΣ στη μνήμη μας.

Το παράδειγμά σου θα εμψυχώνει ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ και θα βοηθά στη διαπαιδαγώγηση των αγωνιστών. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε αποχαιρετούμε με τον όρκο να συνεχίσουμε την πάλη την οποία όλοι μαζί ΚΑΝΑΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ και θα συνέχιζες κι εσύ αν δεν ερχόταν τόσο νωρίς και απρόοπτα ο θάνατος σου.

Έζησες απλό κι έτσι απλό σε αποχαιρετούμε κι εμείς.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ".

Στη συνέχεια διαβάστηκε κείμενο του μεγάλου ιστορικού ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ από τη σύζυγό του Κατερίνα:

"Μανώλη Πυθαρούλη,

Σε πρωτογνώρισα στο Λονδίνο στις δύσκολες ώρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εργάσθηκες ακαταπόνητα για τη δημιουργία του ΕΑΜ στην ξενιτιά. Όλη σου την ζωή την αφιέρωσες στα δικαιώματα της εργατιάς. Τώρα φεύγεις για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό. Αντίο για πάντα άξιε Αγωνιστή.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ"

Τελευταία μίλησε η άξια σύντροφος του Μανώλη Πυθαρούλη, που στάθηκε με αξιοπρέπεια και τέτοια δύναμη που προξένησε τον γενικό σεβασμό και μας έκανε να υποκλιθούμε μπροστά στο μεγαλείο της, η Καλλιόπη Πυθαρούλη.

"Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι: Θα σας πω τα τελευταία λόγια που είπαμε με το Μανώλη. Του είπα στα Αγγλικό: “Πολυαγαπημένε μου, σε αγαπώ πολύ, σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα, σε ευχαριστώ που με κοίταξες στην αρρώστια μου, και επέζησα να κοιτάξω κι εσένα στην αρρώστια σου. Μην στενοχωριέσαι για μένα, εγώ ΔΕ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ, θα κάνω κουράγιο και θα κρατηθώ”. Και αυτός μου είπε: "Κι εγώ σε Αγαπώ, κι εγώ σ' Ευχαριστώ” και γύρισε τα ματάκια του και ΠΕΘΑΝΕ. Εσάς εδώ όλους σας αγάπησε όπως κι εσείς τον αγαπήσατε. Ήταν ωραίος άνθρωπος και, εγώ νομίζω, μεγάλος άνθρωπος. Έζησε λίγο πριν από την εποχή του - έτσι αισθανόταν - καιρών μεγάλων αλλαγών και ήθελε να τις καταλάβει αυτές τις αλλαγές και να βοηθήσει τους συντρόφους του, το λαό του και την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Δεν πρόφτασε. Του λέω ΕΓΩ εκ μέρους μου κι εκ μέρους σας, ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΑΝΩΛΙΟ ΜΟΥ.

Σε αγαπούμε και σ' ευχαριστούμε".

Η Καλλιόπη έπνιξε ένα λυγμό και περήφανα είπε αυτά τα λόγια: "ΈΓΩ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ Σ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΝΕΣ ΕΣΥ".

Βήχος Παναγιώτης και Κώστας Γιαμπάνης
ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, Φύλλο 129, 29/2/88