«ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΛΕΝΙΝ»

«ΠΑΡΑΣΗΜΑ
ΛΕΝΙΝ»

Η εφημερίδα "Πράβντα" στις 4.4.88 με δημοσίευμα
της (Βλέπε αναδημοσίευση στο Ριζοσπάστη, 5.4.88) αναφέρεται στην ανάγκη να
αναθεωρηθούν η υπάρχουσα λογική και οι σχετικές διατάξεις για την απονομή
κρατικών τιμητικών διακρίσεων. Η "Πράβντα" δημοσιεύει επιστολές αναγνωστών που
αναφέρονται στον Μπρέζνιεφ, που τιμήθηκε το 1966 με το "Αστέρι του ήρωα της
ΕΣΣΔ" 20 χρόνια μετά τον πόλεμο και κατόπι πήρε και το "Μετάλλιο της Νίκης",
που απονέμεται μόνο σε ανώτατους στρατιωτικούς, για την επιτυχημένη διεξαγωγή
σημαντικών πολεμικών επιχειρήσεων.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 18 Απρίλη
1988, Φύλλο 135

ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΜΠΑΝΗΣ

Με ικανοποίηση βλέπουμε πως η περεστρόικα πιάνει και αυτό το ζήτημα, που μπορεί να μην έχει τη βαρύτητα και τη σπουδαιότητα άλλων προβλημάτων, ωστόσο δεν παύει να είναι πρόβλημα που επανειλημμένα προκάλεσε πίκρες και απογοητεύσεις, αλλά και ζημιά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Πέρα, όμως, από τη ζημιά γίνεται και υποτίμηση των τιμητικών διακρίσεων, ειδικότερα του "παράσημου ΛΕΝΙΝ", που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το δίνει με τέτοια επιπολαιότητα ή με κριτήρια σκοπιμότητας.
Πρόσφατα με μεγάλη έκπληξη μάθαμε ότι ο "αυτοκράτορας" Τσαουσέσκου πήρε το "παράσημο Λένιν"!
ΤΟ γεγονός αυτό αναμφισβήτητα προκάλεσε σε αμέτρητους αγωνιστές σ' όλα τα μέρη του κόσμου πίκρα και αγανάχτηση. Ο τύραννος αυτός, που τόση ζημιά έχει προκαλέσει στην υπόθεση του σοσιαλισμού, χλευάζει τους κομμουνιστές με το σύμβολο που ο ίδιος το έχει καταρρακώσει.

Δυστυχώς, ο Τσαουσέσκου δεν είναι η μοναδική περίπτωση.
Υπάρχουν και άλλες. Θα σταθούμε, όμως, σε άλλη μια.
Στις 19.7.84 το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ έδωσε το "παράσημο Λένιν" στο Χ. Φλωράκη και στις 18.9.84 στην τελετή της παρασημοφόρησης ο Κ. Τσερνιένκο, Γεν. Γραμματέας τότε του ΚΚΣΕ, αποκάλεσε το Χ. Φλωράκη "επιφανή παράγοντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος".

Την περίοδο, όμως, εκείνη το ΚΚΕ συνταρασσόταν από Πογκρόμ διαγραφών. Το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, που εγκαθιδρύθηκε μεθοδικά την τελευταία δεκαετία από την ομάδα Φλωράκη, καταπατούσε ωμά κάθε ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας. Ονόματα αξιόλογων στελεχών διασύρονταν με προβοκατόρικους χαρακτηρισμούς. Κομματικές οργανώσεις διαλύονταν. Καταξιωμένα εργατικά και άλλα στελέχη παραμερίζονταν απομονώνονταν, και πολλά διαγράφονταν, γιατί πρότειναν και υποστήριζαν αγωνιστική πορεία, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας μας, και όχι το ρεφορμιστικό δρόμο της υποταγής στην αστική τάξη, που ακολουθούσε και ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ.
Αποτέλεσμα αυτών των απαράδεκτων ενεργειών ήταν το ΚΚΕ να χάσει μεγάλο πολύτιμο μέρος από το στελεχικό του δυναμικό, να χάσει την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης, και από τότε να συρρικνώνεται συνεχώς.

Κύριος υπεύθυνος αυτής της τραγική ς κατάστασης ήταν και είναι ο Χ. Φλωράκης.
Και όμως, όλα αυτά δεν πάρθηκαν υπόψη. Επικράτησε η λογική της απλής φιλίας με τον Κ. Τσερνιένκο, που τη δημιούργησε ο Χ. Φλωράκης το Μάη του 1978 στο 10o Συνέδριο του ΚΚΕ:. όταν ο Κ. Τσερνιένκο ήταν επικεφαλής της σοβιετικής αντιπροσωπείας, και τηρήθηκε η "παράδοση" που υπάρχει για τους εβδομηντάρηδες..
Σήμερα, το ξανατονίζουμε, βλέποντας την περεστρόικα να πιάνει και αυτό το ζήτημα, νιώθουμε και ικανοποίηση και χαρά γιατί - πέρα από πίκρες και απογοητεύσεις - επιβάλλεται η εξύψωση της αξίας των τιμητικών διακρίσεων με την επικράτηση πραγματικών αξιοκρατικών κριτηρίων, που θα υπηρετούν την υπόθεση της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 18 Απρίλη 1988, Φύλλο 135, Κώστας Γιαμπάνης