ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ
ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Το Πρόγραμμα και οι Στόχοι
του Αγώνα μας

Όπως έχουμε αναφέρει στο Κεφάλαιο 'Ή ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΣ",
στρατηγικός μας στόχος είναι το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Για το
πέρασμα από τον καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό δεν υπάρχει άλλο πέρασμα εκτός από
το επαναστατικό. Περάσματα, φυσικά, στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος
είναι δύο, το ειρηνικό πέρασμα και το μη ειρηνικό. Παραδείγματα υπάρχουν
πολλά: Το πέρασμα στον σοσιαλισμό στην Κίνα ήταν η ένοπλη πάλη και μάλιστα
μακρόχρονη σχεδόν 3 δεκαετίες. Ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, έγινε στην
Τσεχοσλοβακία και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Στη Γιουγκοσλαβία υπήρξε και
σοβαρή ένοπλη πάλη και δύναμη για την κατάληψη της εξουσίας. (ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
http://geocities.com/fwnh_ths_deyteras/
)

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Το πέρασμα στο σοσιαλισμό είτε με ειρηνικό τρόπο γίνει είτε με ένοπλο, πάντα πρέπει να είναι επαναστατικό.

Δηλαδή, και στην μια περίπτωση και στην άλλη παραμερίζεται, διαλύεται, συντρίβέται η κρατική μηχανή της παλιάς κοινωνίας και στη θέση της εγκαθίσταται μια νέα κρατική μηχανή, που ανήκει στην ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, την ΑΓΡΟΤΙΑ και στους ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ γενικά.

Η διαφορά στην τακτική της θέσης μας για επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό από τη θέση Π.χ. της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχει στο ότι η τελευταία διακηρύττει την μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό. Οι σοσιαλδημοκράτες επιδιώκουν το μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας με ρε φόρμες σε σοσιαλιστική κοινωνία. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει κράτος καπιταλιστικό που να εξελίχθηκε σε σοσιαλιστικό, χωρίς να καταχτήσει την εξουσία η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της.

Το ΠΑΣΟΚ, στην ιδρυτική του διακήρυξη της "3ης του Σεπτέμβρη" μιλά για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας! Η ζωή έδειξε ότι αυτό που επιτεύχθηκε είναι να δυναμώσουν οι θέσεις των μονοπωλίων.

Με σύνθημα την Αλλαγή που εξακολουθεί να διακηρύττει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτό που βλέπουμε είναι να δημιουργείται αργά αλλά σταθερά το κράτος της Πρόνοιας!

Το κράτος της πρόνοιας στην Ελλάδα λόγω του ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μισοαναπτυγμένος και το κράτος της πρόνοιας είναι τέτοιο που δεν μοιάζει με το μοντέλο της Σουηδίας ή της Δανίας ή και της Δ. Γερμανίας.

Πρόκειται εδώ στην Ελλάδα για ατροφικές κοινωνικές παροχές, τέτοιες που ούτε στους άνεργους δεν εξασφαλίζει την επιβίωσή τους.

Αντίθετα, στη Σουηδία και τη Δανία, στον άνεργο, καθώς και σε μια πολύτεκνη οικογένεια τους εξασφαλίζεται το μίνιμουμ διαβίωσης, για να διατηρηθούν στην ζωή. Φυσικά κι εκεί ανεργία ίσον αλλοτρίωση!

Δίπλα όμως στο αστικό κράτος και τα ίδια τα συνδικάτα έχουν ένα σύστημα οικονομικών παροχών και βοήθειας τους ανέργους, στα κράτη που κυβερνά η σοσιαλδημοκρατία.

Όμως παρ' όλες τις κοινωνικές παροχές, ο καπιταλισμός παραμένει και μάλιστα κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι αντιθέσεις μέσα του οξύνονται, και θα λυθούν ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΌ.

Οι δικοί μας λοιπόν, πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι, χωρίς να απορρίπτουμε τις ρεφόρμες, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις, πρέπει να ‘ναι ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ και μάλιστα με τον έλεγχο των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Τα δυο χρόνια 1986 και 1987, τα χρόνια λιτότητας, οι βιομήχανοι είχαν τεράστια κέρδη, όμως επενδύσεις δεν έγιναν.

Τα κέρδη γίνανε κεφάλαιο, η ανεργία μεγάλωσε, οι τιμές αυξήθηκαν και τα μονοπώλια δυνάμωσαν. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων περιορίστηκε. Η στρατηγική αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό, είναι μια θέση που δημιουργεί σύγχυση στην εργατική τάξη.

Τι θα πει αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό χωρίς να κάμψεις την δύναμη των μονοπωλίων, με τους βιομήχανους, τους έμπορους και τους εφοπλιστές ασύδοτους;

Πρόκειται για μια θεωρητική διακήρυξη χωρίς συγκεκριμένους στόχους, χωρίς επεξηγήσεις τι γίνεται με το αστικό κράτος και πώς θα αντιμετωπίσεις την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ.

Η στρατηγική η δική μας δεν είναι αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, μια αφηρημένη διακήρυξη. Ούτε συμφωνούμε με την Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά) για μια στρατηγική ανάπτυξης όπου η "Ευρωπαϊκή συνιστώσα θα 'χει κυρίαρχη θέση".

Για μας η στρατηγική και τακτική συνίσταται στη συνεχή πάλη και το δυνάμωμα των αγώνων της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των συμμάχων τους για την κατάκτηση συγκεκριμένων στόχων, τόσο πολιτικών, όσο και οικονομικών, για την υλοποίηση ενός προγράμματος.

Πρώτος και κύριος στόχος είναι η κατάκτηση της εμπιστοσύνης των λαϊκών μαζών, ότι μπορούν και πρέπει να αλλάξουν το συσχετισμό των δυνάμεων υπέρ των αριστερών επαναστατικών δυνάμεων.

Χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο στον εργαζόμενο, ότι το αστικό κρότος ποτέ δεν θα του παραχωρήσει το δικαίωμα να υπονομεύει και να παραμερίζει το ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο. Ότι αυτό που μπαίνει στόχος είναι Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, η δημιουργία κρότους των εργαζομένων, η συντριβή της παλιός κρατικής μηχανής. Αυτό είναι το κύριο στο πρόγραμμα δράσης, χωρίς να πεις ότι αρχίζεις απ' αυτό. Αυτός είναι ο στόχος στην πορεία του αγώνα. Όμως στην πορεία της πόλης θα πρέπει να αγωνιστούμε για ένα πρόγραμμα κατάκτησης οικονομικών και πολιτικών στόχων, όπως αγώνας για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Ο αγώνας ή οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συντονιστούν για να είναι αποτελεσματικοί. Το 1986 και 1987 τα χρόνια της σταθεροποίησης της οικονομίας, (διόβ. λιτότητας των εργαζομένων), οι αγώνες δεν ανάτρεψαν την πολιτική αυτή, που οδήγησε στη μεγαλύτερη εξαθλίωση των μαζών. Αγώνες, φυσικό, γίνονται και μάλιστα σκληροί, τόσο σε κλαδικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο επιχείρησης. Ιδιαίτερα σκληρός είναι ο αγώνας ενάντια στο κλείσιμο επιχειρήσεων και της υπεράσπισης του δικαιώματος της εργασίας. Στην περίπτωση του συντονισμού των αγώνων μπορούμε να δούμε και την Ευρωπαϊκή διάσταση μέσα στα πλαίσια ολοκλήρωσης της ΕΟΚ. Αυτό, όμως, θέλει ιδιαίτερη τοποθέτηση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε το εστιατόριο της ΕΟΚ, αν η οικονομία της χώρας δεν γίνει ανταγωνιστική - τα τεράστια κέρδη τα χρόνια 1986-1987 που απόκτησαν οι 2.100 βιομηχανικές επιχειρήσεις πρέπει να επενδυθούν - αγώνας για την κάμψη της δύναμης των μονοπωλίων και εγκαθίδρυση του εργατικού ελέγχου στις μεγάλες επιχειρήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές. Στον τομέα της Εθνικής Οικονομίας είναι ανάγκη να δυναμώσουν οι δημόσιες επιχειρήσεις και να διευρυνθεί ο δημόσιος τομέας. Αυτό, όμως, που προέχει είναι το δυνάμωμα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, με την εισαγωγή προϊόντων ποιότητας. Η στροφή του κοινού προς τα Ελληνικό προϊόντα θα γίνεται στο βαθμό που τα προϊόντα μας θόναι ανταγωνιστικό στα εισαγόμενα. Χωρίς οικονομική ανταγωνιστικότητα, χωρίς να σταθείς στα πόδια σου, δεν μπορείς να παλέψεις τον αντίπαλό σου. Με την εισαγωγή της νέας τεχνολογίας θα χρειαστεί να αναπτυχθεί η ΕΝΟΤΗΤΑ των εργαζομένων ενάντια στην εντατικοποίηση της εργασίας. Μια μορφή εντατικοποίησης της εργασίας είναι και το ωράριο των 9μιση ωρών την ημέρα. Πραγματικό στην Ευρώπη υπάρχει το συνεχές ωράριο, αλλά ΤΗΡΕΙΤΑΙ η 8ωρη εργασία και η 40ωρη τη βδομάδα. Η παράταση της βδομαδιάτικης εργασίας σε 50 ώρες, που αναγκάζει τους μικρομεσαίους να προσλάβουν και άλλο προσωπικό, άνοιξε το δρόμο για κοινή δράση των υπαλλήλων και των μικρομεσαίων ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Πολλές μικρές επιχειρήσεις ΚΛΕΙΝΟΥΝ. Αν δεν σφυρηλατηθεί η συμμαχία μικρομεσαίων και υπαλλήλων, υπάρχει κίνδυνος να καθιερωθεί το ωρομίσθιο και η μερική απασχόληση, στον τομέα του εμπορίου. Το αίτημα για 37μιση ώρες δουλειά τη βδομάδα και σε μεγάλες επιχειρήσεις για 35 ώρες, πρέπει να προωθηθεί και να γίνει συνείδηση των εργαζομένων. Η μείωση των ωρών εργασίας οδηγεί στην απορρόφηση των ανέργων. Αγώνας για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αυτό που λέμε εξανθρωπισμός της ζωής στο εργοστάσιο, στη βιοτεχνία και στο Γραφείο. Για τον εξανθρωπισμό της δουλειάς στους τόπους παραγωγής υπάρχει κοινό πρόγραμμα δράσης ανάμεσα στις Διεθνείς Συνομοσπονδίες, ανεξάρτητα από ιδεολογικό προσανατολισμό, πολιτικές τοποθετήσεις και κοινωνικά συστήματα.

15 και 22/2/1988 Φύλλα 127-128