ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ
διακριτικό μάτι, θα δούμε ότι χρησιμοποιούνται φράσεις και χαρακτηρισμοί που
ανήκουν σε άλλη παράταξη! Το να χαρακτηρίσεις έναν προδότη, οπορτουνιστή,
χαλασμένο, σου θυμίζει παλιές εποχές! Πόσή ζημιά έγινε και γίνεται ακόμα όταν
ένα διαγραμμένο τον στόλιζαν ή τον στολίζουν με αυτά τα επίθετα! Μπορείς να
χαρακτηρίσεις έναν οπορτουνιστή και αναθεωρητή, με τον πιο εύκολο τρόπο.
Άλλωστε δεν πληρώνεις και τίποτα. Το κίνημα την πληρώνει.
Όταν όμως ακολουθεί μια οπορτουνιστική γραμμή, είναι οπορτουνιστής.
Δεν φτάνει όμως να τον πεις οπορτουνιστή ή να χαρακτηρίσεις τη γραμμή οπορτουνιστική, χρειάζεται και ΝΑ το ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ.
Γιατί, το να αποκαλείς κάποιον οπορτουνιστή δεν σημαίνει ότι έπεισες τον αναγνώστη ή τον οποιονδήποτε αγωνιστή.
Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις τέτοια επιχειρήματα που να πείθεις ότι η γραμμή του τάδε κόμματος είναι οπορτουνιστική, δηλαδή μυρίζει ταξική συνεργασία.
Οι σύντροφοι που αρθρογραφούμε στην εφημερίδα πρέπει να ‘μαστε συγκρατημένοι στα επίθετα και στους χαρακτηρισμούς.
Γιατί ο αναγνώστης της "ΦΩΝΗΣ" και ο οποιοσδήποτε αγωνιστής θα αναρωτηθεί: μα σε τι διαφέρουν τούτοι από αυτούς που αποκηρύξαμε; Ίδια φρασεολογία, ίδιοι χαρακτηρισμοί!
Τα ίδια επίθετα, για τα οποία, όλα αυτά, το κίνημα έχει πληρώσει βαρύ φόρο.
Εμείς δεν κάνουμε μια άλλη κίνηση για να αρχίσουμε να αποκαλούμε τους δογματιστές, δογματιστές!
Αυτό δεν λέει τίποτα, αλλά κάνει ζημιά.
Αυτό που προέχει είναι ν' αποδείξεις ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΣΤΗΣ, να το αποδείξεις με επιχειρήματα που θα διδάσκουν και θα διαπαιδαγωγούν.
Η Ζαχαριαδική φρασεολογία ζει ακόμα, όπως και η Ζαχαριαδική νοοτροπία.
Πώς, όμως, το μεταφέρεις στις νεότερες γενιές;
Εδώ είναι το κουμπί.
Το μεγάλο παράδειγμα είναι αυτό που δίνει σήμερα ο σ. Γκορμπατσώφ και οι συνεργάτες του.
Το χαρακτηριστικό στους λόγους του Γκορμπατσώφ είναι τα επιχειρήματα και η έλλειψη επιθέτων. Είναι η λογική της πειθούς και όχι η απλή επιφανειακή αναφορά στο παρελθόν και στα λάθη του παρελθόντος.
Σε μας δεν υπάρχει ούτε ένας μικρούτσικος Γκορμπατσώφ.
Γιατί αν υπήρχε, πολλά έχει να διδαχτεί η εργατική τάξη της χώρας μας από τα λάθη του παρελθόντος.
Και δεν είναι ανάγκη να πας στο 1940 και 1950, αν και θα κερδίζαμε, δεν θα χάναμε.
Ας αρχίζαμε από το 1970. Ας εξετάζαμε με τόλμη και αυτοκριτική την πορεία του αριστερού κινήματος αυτά τα χρόνια.
Πολλοί νεολαίοι ρωτούν: μα τι έγινε πριν το 1970;
Τι έγινε στην Τασκένδη;
Τι έγινε στην 12η Ολομέλεια;
Γιατί δεν αντιδράσαμε στη χούντα το 1967;
Για όλα τα παραπάνω χρειάζεται μια Περεστρόικα με τόλμη και θάρρος! Ο ένας αγωνιστής είναι υπέρ, ενώ κάποιος άλλος είναι κατά. Όλα όμως χρειάζονται αγώνα. Και η Περεστρόικα στη Σοβιετική Ένωση είναι ένας Αγώνας και μάλιστα την ονομάζουν μια ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Αυτοί μπορούν.
Εμείς μπορούμε;
1/2/88 Φύλλο 125
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου