Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ

(Ο Κώστας Γιαμπάνης (άρρωστος σήμερα με εγκεφαλικό) στρατολογήθηκε στο ΚΚΕ το 1956. Για τη δράση του σαν ναυτεργάτης διώκεται, και το ΥΕΝ στέλνει σήμα που απαγορεύει τη ναυτολόγησή του στα ελληνικά καράβια. Με εντολή του κόμματος πηγαίνει στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας όπου αναπτύσσει μεγάλη συνδικαλιστική δράση. Το 1969 γίνεται μέλος του γραφείου της ΚΟΝ. Επίσης ήταν και οργανωτικός γραμματέας της Ναυτεργατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης και υπεύθυνος της εφημερίδας «ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗ». Στις 25.7.84 το Π.Γ. του ΚΚΕ με ανακοίνωσή του στο «Ριζοσπάστη» διαγράφει τον Κ. Γ. από μέλος του κόμματος με την κατηγορία του «φραξιονιστή» και «υπονομευτή» του Κόμματος!!!)

Το τελευταίο διάστημα οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς και ειδικότερα του ΚΚΕ, βλέποντας ότι ο συνασπισμός των αριστερών κομμάτων δεν προχωρεί, προβάλλον με ιδιαίτερο ζήλο διάφορα επιχειρήματα.
Στόχος τους να εκμεταλλευτούν τον πόθο των απλών ανθρώπων της δουλειάς για μια αριστερά ενωμένη.

Είναι στόχος καθαρά ψηφοθηρικός για να αποτρέψουν μια νέα μεγαλύτερη αυτή τη φορά συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής τους δύναμης. Μηχανεύονται διάφορους τρόπους ακόμα και γκάλοπ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΗ» και προσπαθούν να δείξουν ότι τάχα το 90% και πάνω των ψηφοφόρων των αριστερών κομμάτων υποστηρίζουν ότι η αριστερά πρέπει να κατέβει ενωμένη στις εκλογές. Ακόμα βλέπουμε στο «Ριζοσπάστη» βαρύγδουπους παραπλανητικούς τίτλους από δηλώσεις μελών του Πολιτικού Γραφείου όπως «Συζήτηση – Δημοψήφισμα» υπέρ του Συνασπισμού», «ο δικομματισμός χρεοκοπεί» και άλλα φαιδρά.

Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η ομιλία του Χ. Φλωράκη στο φεστιβάλ της ΚΝΕ (18.9.88). Μιλώντας για το Συνασπισμό ο Χ. Φλωράκης, κάλεσε τους αριστερούς να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να βοηθήσουν στη δημιουργία του Συνασπισμού ισχυροποιώντας το ΚΚΕ. «Γιατί είναι βέβαιο – είπε – ότι με ποιο ισχυρό το ΚΚΕ ανοίγει μετεκλογικά ο δρόμος για βαθιές ανακατατάξεις στην πολιτική ζωή και στη δημιουργία νέων κυβερνητικών λύσεων έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού και σε θετική προγραμματική κατεύθυνση».

Δηλαδή συνεχίζει να σπέρνει αυταπάτες για δήθεν κυβέρνηση της αριστεράς και θέλει το Συνασπισμό για να μπορεί να διεκδικήσει μια θέση σε μια αστική κυβέρνηση παίζοντας και επίσημα ποια το ρόλο του πυροσβέστη στους αγώνες των εργαζομένων.
Αλλά και από ομιλίες και δηλώσεις του Λεωνίδα Κύρκου και άλλων ηγετικών στελεχών της αριστεράς βλέπουμε αλληλοκατηγορίες και λόγια παχιά για τη δημιουργία εντυπώσεων. Ο Λ. Κύρκος ειδικότερα μέσω της περιβόητης «ανανέωσης» που προτείνει, στα λόγια φυσικά, και θυμίζει την παροιμία με τον Μανωλιό και τα ρούχα του στην πράξη αρνείται μέχρι στιγμής ακόμα και την εκλογική κοινοπραξία περιμένοντας σαν αντάλλαγμα από ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να τον ανταμείψουν ανάλογα.

Πέρα, όμως, από όλες αυτές τις αλληλοκατηγορίες και τα τεχνάσματα για την προώθηση μικροκομματικών τους συμφερόντων ξεπροβάλλει ένα μεγάλο γιατί δεν προχωρά ο συνασπισμός της αριστεράς, ποιος είναι ο κύριος λόγος;
Γιατί δεν συγκινεί τους κομμουνιστές, τους αριστερούς, τους ανθρώπους της δουλειάς γενικότερα; Γιατί υπάρχει αυτή η δυσπιστία, η απάθεια και η απογοήτευση; Γιατί απλούστατα οι ηγεσίες των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων εγκατέλειψαν προ πολλού τον Επαναστατικό Αγώνα.

Συμβιβάστηκαν με την αστική τάξη, περιορίστηκαν σε ρεφορμιστικούς αμυντικούς αγώνες και προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν τον καπιταλισμό με την περιβόητη «ανάπτυξη νέου Τύπου». Επιδίωξή τους είναι η συγκρότηση μιας εκλογικίστικης κοινοπραξίας που θα τους κρατήσει στα ίδια εκλογικά ποσοστά και θα τους σώσει από μια μεγαλύτερη αυτή τη φορά εκλογική ήττα.

Έτσι θα μπορούν να διατηρούν τους κομματικούς τους μηχανισμούς που είναι μηχανισμοί συντήρισης και όχι προόδου, μηχανισμοί επανδρωμένοι από ανθρώπους συμβιβασμένους με το κατεστημένο της άρχουσας τάξης, την οποία στα λόγια καυτηριάζουν, στην ουσία όμως και αντικειμενικά την υπηρετούν βολεμένοι πίσω από τα κομματικά και συνδικαλιστικά τους γραφεία, μακριά από τα προβλήματα και τους πόθους των εργαζομένων.
Ακόμα οι ηγεσίες αυτές απωθούν τους κομμουνιστές και κάθε εργαζόμενο γενικότερα με τη σταλινική νοοτροπία σκέψης και συμπεριφοράς που τους διακρίνει.
Γι’ αυτό δεν μπορούν οι ηγεσίες αυτές με τον γνωστό αυταρχισμό τους, με τις σταλινικές μεθόδους καθοδήγησης, αυτή την καταραμένη κληρονομιά που οδήγησε την κομμουνιστική αριστερά σ’ αυτή τη θλιβερή θέση, να καπηλεύονται αγώνες και θυσίες χιλιάδων κομμουνιστών.

Έχουν χρεοκοπήσει και δεν μπορούν να καλούν τους κομμουνιστές σε συνασπισμό ενότητας γιατί οι ίδιοι τον υπονόμευσαν στο παρελθόν και τον υπονομεύουν και σήμερα με τον αυταρχισμό, τον ηγεμονισμό και την αλαζονεία τους. Δεν μπορούν οι ηγεσίες αυτές να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και να μιλάνε για δημοκρατία όταν οι ίδιες την πνίγουν.

Τι είδους ισότιμη συνεργασία διακηρύσσουν όταν απαγορεύουν στα ίδια τους τα μέλη να έχουν γνώμη, να έχουν άποψη; Τέλος το έχουμε πει και το ξανατονίζουμε για να μην μας ρίξουν και πάλι λάσπη και μας κατηγορήσουν για δήθεν διασπαστές: η συνεργασία των αριστερών δυνάμεων είναι μια τακτική που την είχαν προτείνει μέλη και στελέχη του ΚΚΕ πολύ πριν την υιοθετήσει η ηγεσία.
Πάρα πολλοί σύντροφοι διαγραφτήκαμε τότε γιατί εκτός των άλλων διαφωνιών μας, διαφωνούσαμε και με την τακτική της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων που ακολουθούσε η ηγεσία του ΚΚΕ και που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά συνεργασία των τάξεων.

Σήμερα το ξαναλέμε: ο Συνασπισμός της αριστεράς μ’ αυτές τις ηγεσίες δεν μπορεί να γίνει κι αν γίνει θα είναι εφήμερος, θα στηρίζεται σε συμφωνίες κορυφών και «προσωπικοτήτων» που θα στοχεύουν στη συνέχιση και συντήρηση αυτής της αρρωστημένης και τραγικής κατάστασης που ταλανίζει χρόνια τώρα την κομμουνιστική αριστερά.
Εμείς πιστεύουμε και θα το τονίζουμε συνεχώς πως μερικές βουλευτικές έδρες παραπάνω στην αριστερά δε λύνουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα των εργαζομένων και δεύτερο ο καπιταλισμός δεν εξωραΐζεται, μόνο ανατρέπεται. Γι’ αυτό χρειάζεται η ενότητα και η συνεργασία της κομμουνιστικής αριστεράς στη βάση για τη συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος, να πάρουν τα υγιεί επαναστατικά στοιχεία σε κάθε χώρο την υπόθεση της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μας στα χέρια τους.
Να προωθηθούν, παντού, επαναστατικές δυνάμεις, ειδικότερα στα συνδικάτα, οι οποίες θα συντονίσουν τον αγώνα των εργαζομένων και θα δώσουν σωστή ταξική κατεύθυνση στο μαζικό κίνημα με την ενότητα στη δράση και στη βάση. Η ενότητα στη δράση θα συμβάλλει στην ανάπτυξη συνθηκών για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Μαρξιστικολενινιστικού Πολιτικού Φορέα που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία των αριστερών επαναστατικών δυνάμεων, θα εμψυχώσει με επαναστατικά ιδανικά την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και θα της δώσει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει την ιστορική της αποστολή, την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Κώστας Γιαμπάνης, ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, 26/9.88, Φύλλο 147