«ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ
Ή ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ;»
την άνευ όρων υπερψήφιση του Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας από την
Κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ και την εκλογική ήττα του κόμματος τον Ιούλη του
'85. Μετά από αυτά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνέχισε την επίθεσή της πιο έντονα
απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων με την τρίχρονη αντιλαϊκή πολιτική της
λιτότητας (85-87). (ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 1 Φεβρουαρίου 1988 Φύλλο 125)
Έτσι, και από τα ίδια τα πράγματα, η ηγεσία του ΚΚΕ θα έπρεπε να αναπροσαρμόσει την για τόσα χρόνια λαθεμένη τακτική της απέναντι στον ρεφορμισμό.
Δύο δρόμοι υπήρχαν: 1) Ο δρόμος της τίμιας και θαρραλέας αυτοκριτικής, που συνεπαγόταν να εκτιμηθεί ότι για τόσα χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ την τακτική της την στήριζε όχι στην αντικειμενική πραγματικότητα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πολιτική διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος και την προοπτική του σαν ρεφορμιστικό κόμμα, αλλά στην πιθανότητα μήπως οι ρεφορμιστές θελήσουν να συνεργαστούν με το ΚΚΕ (μέσω μιας Κυβέρνησης των Δημοκρατικών Δυνάμεων) και να ανοίξουν το δρόμο για την αλλαγή... Τώρα τι είδους αλλαγή μπορείς να κάνεις σε συνεργασία με διαχειριστές του συστήματος είναι ένα ερώτημα, ή τι είδους αλλαγή θα γίνει από μία κυβέρνηση που οι ρεφορμιστές θα είχαν το πάνω χέρι και το ΚΚΕ θα ήταν ο φτωχός συγγενής είναι ένα δεύτερο ερώτημα. Αυτά τα ερωτήματα ήταν ψιλά γράμματα για την ηγεσία του ΚΚΕ. Το παν γι' αυτήν ήταν να γίνει συνεργασία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έστω και χωρίς αρχές...
Είναι γνωστή η εμπειρία του Γαλλικού ΚΚ και η αυτοκριτική του - τι εμπειρία έχει βγάλει απ' αυτά η ηγεσία του ΚΚΕ;
2) Ή ο δρόμος του κουκουλώματος και της αναδίπλωσης, δηλαδή της ιδεαλιστικής αντιμετώπισης των γεγονότων που εκφράζεται στο να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στην τακτική μας και όχι την Τακτική μας στην πραγματικότητα.
Τελικά διαλέχτηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ ο δεύτερος δρόμος, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα.
Έτσι, η ηγεσία του ΚΚΕ αγνόησε τις Λενινιστικές υποθήκες πάνω στο ζήτημα της αυτοκριτικής. Να τι αναφέρει ο Λένιν: 'Ή στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωσης την πράξη από μέρους του των υποχρεώσεών του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες. Να αναγνωρίσει ανοικτά τα λάθη του, να βρίσκει τις αιτίες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που τα γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους, αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση από μέρους του των υποχρεώσεών του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της εργατικής τάξης και έπειτα της μάζας", (Β. Ι. Λένιν: Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης, σελ. 13).
Αντίθετα, το ΚΚΕ όχι μόνο δεν έκανε αυτοκριτική, αλλά απομάκρυνε από το κόμμα όσους συντρόφους είχαν εκτιμήσει από την αρχή τον χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ ή στην πορεία στάθηκαν ενάντια στην συμβιβαστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στο ρεφορμισμό. Κατ' αυτόν τον τρόπο παραβίασε το καταστατικό του ΚΚΕ που αναφέρει "πρόσωπα που καταπνίγουν την κριτική ή καταδιώκουν γι' αυτήν μέλη του κόμματος φέρνουν σοβαρή ευθύνη και τιμωρούνται μέχρι με διαγραφή από το κόμμα". (Άρθρο 3 παράγρ. γ).
Έτσι, σύντροφοι. συνεχίστηκε το ξεκαθάρισμα από τις γραμμές του ΚΚΕ όσων συντρόφων από την αρχή είχαν εκτιμήσει σωστά τον χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ ή είχαν κριτικάρει έντονα την συμβιβαστική στάση της «ηγεσίας» απέναντι στο ρεφορμισμό.
Έτσι έχουμε το παράδοξο, αγωνιστές με πολιτική διορατικότητα και πείρα και δράση στο μαζικό κίνημα, που ενώ η ζωή τους επιβεβαιώνει, αντί να προωθούνται σε πιο υπεύθυνες θέσεις, γιατί ο κάθε κομμουνιστής, ο κάθε επαναστάτη ς κρίνεται και από την σωστή ταξική θέση που παίρνει στα δύσκολα ζητήματα, αντίθετα, αυτοί οι σύντροφοι να πιέζονται, να απομονώνονται, να απομακρύνονται και να διαγράφονται από το ΚΚΕ. Πιο συγκεκριμένα, με το πρόσχημα της απονομής των κομματικών βιβλιαρίων, απομακρύνθηκε από το ΚΚΕ, κάθε σύντροφος που ήταν "επικίνδυνος" να κρίνει την ηγεσία του ΚΚΕ, για να φθάσει η ηγεσία του ΚΚΕ στο 120 Συνέδριο απαλλαγμένη από κάθε αγωνιστή που θα μπορούσε να της κρίνει το αλάθητο.
Έτσι διαγράφτηκαν από το ΚΚΕ πολλές εκατοντάδες σύντροφοι που κράτησαν πάντα ταξική στάση. Αυτή ήταν "η τίμια" αντιμετώπισή τους από την ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί είχαν το θάρρος να προβάλλουν ανοιχτά στις κομματικές οργανώσεις τις απόψεις τους, και να παλέψουν γι' αυτές.
Τα αποτελέσματα αυτής της οργανωτικής πολιτικής όχι μόνο Περεστρόικα και ποιότητα δεν είναι, αλλά θυμίζουν παλιές Ζαχαριαδικές επιλογές κατάπνιξης κάθε κριτικής άποψης.
Με αυτή την στάση της η ηγεσία του ΚΚΕ δημιούργησε στο κόμμα ένα κλίμα αυτολογοκρισίας που σήμερα είναι πολύ έντονο.
Έτσι σήμερα η κριτική και αυτοκριτική είναι ελεύθερη μέχρι εκεί που δεν θίγονται ορισμένα "ταμπού". Αυτά τα ταμπού είναι η ηγεσία του ΚΚΕ και η οπορτουνιστική πολιτική της.
Για ποια ποιότητα μπορεί να μιλήσουν αυτοί που έχουν οδηγήσει πάνω από το 50% των μελών του ΚΚΕ σε αποστράτευση;
Κατ' αυτόν τον τρόπο για να κρατηθεί η ηγεσία του ΚΚΕ, προσπαθεί να δημιουργήσει σε όλα τα κομματικά επίπεδα ομάδες στελεχών που θα έχουν την ίδια νοοτροπία με αυτήν και θα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο κάθε σύντροφο που ο προβληματισμός του θα ξεπερνάει τα γνωστά πλαίσια.
Μπορεί να υπάρχει ποιότητα με τέτοια στελέχη που ο προβληματισμός τους έγκειται στο πώς θα αναμασούν χωρίς κριτική αφομοίωση κάθε καθοδηγητική κατεύθυνση και συγχρόνως θα επαγρυπνούν μην τυχόν κάποιος σύντροφος κρίνει τους "θεούς", αντί να επαγρυπνούν πολιτικά, δηλαδή πώς θα προχωρήσει μπροστά το λαϊκό κίνημα, κι αν οι θέσεις και η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ταξικές και επαναστατικές; Τέτοιου είδους επαγρύπνηση χρειάζεται ένα κόμμα νέου τύπου και όχι επαγρύπνηση χαφιέδικου τύπου.
Μπορεί να προκόψει το ΚΚΕ όταν τα στελέχη που αναδεικνύονται πιο εύκολα είναι οι καριερίστες, τα άτομα με μικροαστική νοοτροπία, αυτοί που πάντα λένε ναι; Τέτοια πολιτική ανάδειξη στελεχών μόνο σε εκφυλισμό του ΚΚΕ μπορεί να οδηγήσει και σε αφυδάτωση κάθε Μαρξιστικολενινιστικής σκέψης και πρακτικής και διαλεκτικής εξέτασης των φαινομένων που τελικά να οδηγεί σε ιδεολογικό μαρασμό του ΚΚΕ.
Ακόμα και τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, από επαγγελματίες επαναστάτες που θα έπρεπε να είναι, τείνουν να μετατραπούν σε μια κομματική γραφειοκρατία, αποκομμένοι από την παραγωγή και το μαζικό κίνημα, και κάτω από την αυταρχική και δογματική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ τείνουν να δημιουργηθούν σχέσεις υπαλληλίας ανάμεσα στην ηγεσία του ΚΚΕ, τα επαγγελματικά στελέχη και τον υπόλοιπο καθοδηγητικό μηχανισμό. Και έχουν μεγάλη ευθύνη τα επαγγελματικά στελέχη που δέχτηκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις εκάστοτε λανθασμένες επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ. Έχουν ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, αλλά πρώτα απ' όλα απέναντι στην εργατική τάξη που δέχεται τις συνέπειες αυτής της συμβιβαστικής πολιτικής απέναντι στον ρεφορμισμό.
Γιατί σύντροφοι, ο σωστός κομμουνιστής, που πονάει τον λαό και το κόμμα, δεν φτάνει να έχει μόνο άποψη, αλλά και να έχει το θάρρος να παλεύει γι' αυτήν. Γιατί η ιστορία θα κρίνει τον καθένα όχι με τον τίτλο που φέρνει, αλλά με τις πράξεις του.
Τι θα πρέπει να κάνει ο κάθε κομμουνιστής που είναι στο κόμμα, ο κάθε αγωνιστής αφού συνειδητοποιήσει τα παραπάνω;
Πρώτα απ' όλα να μην ταυτίζει την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ με Την σημερινή συμβιβασμένη ηγεσία του, να σκεφτεί σαν πραγματικός αγωνιστής, απαλλαγμένος από συναισθηματική φόρτιση που έχει πάντα ολέθρια αποτελέσματα και να εξετάσει τα γεγονότα διαχρονικά, έτσι μπορεί να βγάλει πιο σωστά συμπεράσματα.
Μπροστά σ' αυτόν τον προβληματισμό, η ηγεσία του ΚΚΕ θα δημιουργήσει ένα κλίμα, ότι της γίνεται επίθεση από το κατεστημένο. Αυτά τα παραμύθια δεν πιάνουν. Είναι μια αναμασημένη τροφή, είναι στάχτη στα μάτια των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ. Χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση και δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και να αναλάβει τις ευθύνες της για τα λάθη της. Αυτή η πρακτική είναι ένας τρόπος για να συσπειρώνει τον κόσμο γύρω της, χωρίς να προβληματίζεται εάν η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ τον οδηγεί μπροστά.
Οι κομμουνιστές ρωτούν την ηγεσία του ΚΚΕ:
1. Στην επίθεση που γινόταν όλα αυτά τα χρόνια στο Λαϊκό Κίνημα από την άρχουσα τάξη και τον ρεφορμισμό, τι έκανε για να καλλιεργήσει επαναστατική συνείδηση στους εργαζόμενους;
Μήπως την καλλιέργησε υποτάσσοντας το εργατικό κίνημα στην πολιτική της λιτότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1983 ή μήπως την καλλιέργησε αντιμετωπίζοντας την 3χρονη λιτότητα (85-87) με τις εικοσιτετράωρες απεργίες που εκτόνωσαν και απογοήτευσαν τους εργαζόμενους και οδήγησαν πολλούς απ' αυτούς σε αποστράτευση από την ταξική πάλη; Αυτός ο τρόπος της αντιμετώπισης της πολιτικής της λιτότητας από το λαϊκό κίνημα, κάτω από την καθοδήγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ και των άλλων αριστερών κομμάτων, ήταν πολιτική ταξικής πάλης ή ταξικής συνθηκολόγησης;
2. Ποιος ευθύνεται που υπάρχει τάση αποστράτευσης από τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, μήπως μόνο οι δυσκολίες της ζωής και ο ρεφορμισμός, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ, ή μήπως γιατί η πολιτική της δεν εμπνέει τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, γιατί δεν είναι πολιτική όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά πολιτική διατήρηση της ταξικής πάλης σε ανεκτά επίπεδα από την άρχουσα τάξη και τον ρεφορμισμό, πολιτική που είναι στα πλαίσια του συστήματος, πολιτική που δεν εμπνέει, γιατί δεν έχει επαναστατική προοπτική (δήλωση Χ. Φλωράκη στη Βουλή, ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1985);
3. Γιατί πέρασε ο ρεφορμισμός στην Ελλάδα; Πέρασε γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ μαζί με τα άλλα αριστερά κόμματα καλλιέργησαν στο λαό την αυταπάτη ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής και ότι η αλλαγή θα γίνει μαζί με τους ρεφορμιστές μέσω της κυβέρνησης των δημοκρατικών δυνάμεων!! Συνέπεια αυτών των οπορτουνιστικών θέσεων ήταν να γεμίσουν τον λαό με ψεύτικες ελπίδες για την προοπτική του ΠΑΣΟΚ και να του καλλιεργήσουμε εμπιστοσύνη στους μικροαστούς, αφού μαζί μ' αυτούς θα γινόταν η αλλαγή κατά την ηγεσία του ΚΚΕ!! Να τι διδάσκει ο ΛΕΝΙΝ, αναφερόμενος στη στάση που έπρεπε να κρατήσει το Μπολσεβίκικο Κόμμα απέναντι στα ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ κόμματα τον Απρίλη του '17. ΟΙ ηγέτες των μικροαστών "οφείλουν" να διδάσκουν στο λαό την εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, οι προλετάριοι πρέπει να τους διδάσκουν την δυσπιστία, (Λένιν: "Θέσεις του Απρίλη", σελ. 33, εκδόσεις Σύγχρονης Εποχής, 1981). Μπορούμε να συμπληρώσουμε ότι το καθήκον της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν να βοηθήσει τον λαό να απαλλαγεί από την μικροαστική μέθη (που υπήρχε τα χρόνια αυτά) και όχι να του την εδραιώσει, και συγχρόνως ν' αναπτύξει στο λαό ένα σωστό ταξικό πολιτικό κριτήριο, προσανατολίζοντάς τον σε μια αγωνιστική πορεία προς το σοσιαλισμό.
4. Η πολιτική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ μαζί με τα άλλα Αριστερά κόμματα, είναι η πολιτική που δέχεται τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην πάλη για την αλλαγή, είναι αυτή η πρωτοπόρα πολιτική, ή είναι η πολιτική ουράς που προορίζει το λαϊκό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου και ρυθμιστή; Τι έχει να απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ για τις Δηλώσεις Φαράκου, που αναφερόμενος στον ρόλο που θα παίξει ο συνασπισμός μετεκλογικά αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία από κανένα κόμμα στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, είπε: "Μπορεί να γίνει ο καταλύτης, σε τέτοιες πολιτικές εξελίξεις που θα οδηγούσαν σε πολιτικές ανακατατάξεις ακόμα και σε κυβερνητικές λύσεις τέτοιες που η συνασπισμένη αριστερά, ανάλογα με το πρόγραμμα που θα υποσχόταν θα μπορούσε να δώσει στήριξη ή ανοχή, να μην υπάρξει, επομένως, ακυβερνησία", ("Ριζοσπάστης", 12/1/1988),
Αλήθεια, ακόμα μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν αυταπάτες!!
Αλήθεια, τι νόημα έχει στις σημερινές συνθήκες για τον εργαζόμενο λαό μια ψήφο υποστήριξης ή ανοχής στο ρεφορμισμό;... Έτσι θα πάμε μπροστά ή στον πάτο, κ, Φαράκο;
5, Δεν μπορείς να μιλάς για επαναστατική προοπτική και στην πράξη να προσανατολίζεις το λαϊκό κίνημα μόνο στο κοινοβουλευτικό πέρασμα, αγνοώντας την ντόπια και διεθνή εμπειρία και συγχρόνως να αποδέχεσαι με τις συναντήσεις ΦΛΩΡΑΚΗ-ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και ΦΛΩΡΑΚΗ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (!!!) το ήπιο κλίμα που σου επιβάλλει ο δικομματισμός εν όψει εκλογών, Με τέτοιο κλίμα θα προχωρήσουμε μπροστά ή με την ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, χαλώντας την σούπα του ήπιου κλίματος που θέλει η άρχουσα τάξη και ο ρεφορμισμός; Πότε συνειδητοποιείται ένας εργαζόμενος; Με την ταξική συνεργασία και το ήπιο κλίμα ή με την ανάπτυξη των αγώνων;
Σύντροφοι, τι θα πρέπει να κάνουμε στην παρούσα στιγμή; Δεν πρέπει πρώτα απ' όλα να υπάρχουν αυταπάτες. Ο πρώτος στόχος της κριτικής σήμερα είναι να έλθουν στην επιφάνεια οι ευθύνες αυτών που δεν έχουν το πολιτικό θάρρος και την τιμιότητα να κάνουν αυτοκριτική, δηλαδή της ηγεσίας του ΚΚΕ (που είναι ένα καρκίνωμα για το κόμμα, γιατί με τον αυταρχισμό της και τη συμβιβαστική της πολιτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το. λαϊκό κίνημα σε ήττα και σε συμβιβασμό με Το. κατεστημένο.) και των άλλων ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ κομμάτων.
Το πιο τίμιο που έχει να κάνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ είναι να πάει σπίτι της, γιατί ο κομμουνιστής δεν μετριέται μόνο. με τους αγώνες που έκανε στο. παρελθόν, αλλά με πόσο. αξιοποιώντας το. παρελθόν βοηθάει να έλθει η επανάσταση πιο γρήγορα στη χώρα του και όχι η ήττα και ο. συμβιβασμός.
Βάζοντας ανοιχτά μέσω της "Φωνής της Δευτέρας" αυτά τα προβλήματα που απασχολούν όλους τους εργαζομένους, όλους τους αγωνιστές, το. κάνουμε για να δημιουργήσουμε μια ταξική αγωνιστική συσπείρωση πάνω στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού μας από την σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων για μια αγωνιστική πορεία προς τον σοσιαλισμό, θα μας κατηγορήσουν βέβαια για διάσπαση.
Να όμως τι γράφει ο Λένιν, αναφερόμενος στην πάλη των Μπολσεβίκων ενάντια στους Μενσεβίκους το. 1907. "Και τώρα ωρύονται για διάσπαση... όλα τα πράγματα τα λέμε με το. όνομά τους και όποιος έχει μάτια μπορεί να δει. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΜΑΣ, Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ", (ΛΕΝΙΝ: "Άπαντα", τόμος 15, σελ. 57, Ελληνική Έκδοση).
Σύντροφοι, τι διδάσκει η ιστορία των ΚΚ, μπορούν να γίνουν αλλαγές από τα κάτω; Όχι, να μην υπάρχουν αυταπάτες, όμως σ κάθε σύντροφος πρέπει να δώσει τη μάχη χωρίς ηττοπάθεια, χωρίς μοιρολατρία και μέσα από την πείρα του θα πεισθεί για την ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου φορέα πραγματικά Μαρξιστικού - Λενινιστικού, προβληματίζοντας και τους άλλους συντρόφους. Συγχρόνως η ενίσχυση αυτού του πόλου θα αφυπνίσει και άλλες δυνάμεις, ακόμα και αυτές που δεν έχουνε συνειδητοποιήσει αυτά τα προβλήματα, και άλλες που ενώ γνωρίζουν πόσο. χρεοκοπημένες είναι σι σημερινές ηγεσίες των αριστερών κομμάτων, περιμένουν στο. απώτερο. μέλλον να δώσουν την αποφασιστική μάχη. Ακόμα και γι' αυτούς είναι αναγκαίο. κάτω από το. πρίσμα που βλέπουν αυτά τα γεγονότα όταν δοθεί η μάχη να υπάρχει σ εναλλακτικός φορέας γιατί αν δεν υπάρχει, με τι προοπτική θα δώσουν τη μάχη.
Γιατί σήμερα, μπροστά στο. τέλμα τσυ συμβιβασμού των αριστερών κομμάτων απέναντι στο. κατεστημένο., από τη μια μεριά, η πολιτική τους δεν έχει επαναστατική προοπτική και, από την άλλη, ενώ στα λόγια καταγγέλλουν τον ρεφορμισμό, με την πρακτική τους τον υποθάλπουν, και σήμερα αυτό εκφράζεται με την ανάπτυξη αγώνων αναποτελεσματικών που δεν έχουν την προοπτική να σπάσουν αυτή την πολιτική (Αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετεί το σύστημα), αλλά απλώς να ρίξουν ορισμένες τουφεκιές για την τιμή των όπλων. (Είναι γνωστές σι 2 τελευταίες 24ωρες απεργίες ενάντια στην λιτότητα στις 15/12 και 28/1/88 που διοργανώθηκαν από το ΕΚΑ και τη ΣΕΑ, απεργίες απροετοίμαστες, ασυντόνιστες, απεργίες χωρίς προοπτική). Ας μας απαντήσουν, αυτές οι απεργίες σε τι διέφεραν στην πράξη από τις απεργίες των δοτών της ΓΣΕΕ που κήρυξαν ΤΙς ίδιες ημερομηνίες. Βασική λοιπόν προϋπόθεση για να προχωρήσουμε είναι ο κάθε αγωνιστής να παλέψει για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου μαζικού λαϊκού κινήματος, για να παραμείνει άσβεστος η επαναστατική φλόγα στους εργαζόμενους, ενός λαϊκού κινήματος που θα ξεπερνά το κατεστημένο και το ρεφορμισμό-προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει αποφασιστικά να προσανατολιστεί η "Φωνή της Δευτέρας", ώστε σιγά-σιγά να γίνει ο συλλογικός προπαγανδιστής και καθοδηγητής των λαϊκών αγώνων. Μέσα από τέτοιους αγώνες θα ξεπεραστούν οι αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις. Μέσα από εκεί θα βγει και ο συνεπής επαναστατικός φορέας.
- Ιδεολογικό ξεκαθάρισμα των αυταπατών που έχουν οι εργαζόμενοι και συντριβή του ρεφορμισμού.
- Ενισχύστε την συνεπή ταξική φωνή, την "Φωνή της Δευτέρας". - Την ανάπτυξη λαϊκών αγώνων.
- Κανένας αγωνιστής στο σπίτι του, όλοι στη μάχη, καμιά απογοήτευση.
- Για τη δημιουργία ενός συνεπούς επαναστατικού φορέα, για μια αγωνιστική πορεία προς τον Σοσιαλισμό.
ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 1 Φεβρουαρίου 1988 Φύλλο 125
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου