ΠΟΣΟ
ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Στρατηγική τους
κινήσεις, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η χρεοκοπία της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ
και του δικομματισμού, βάζει το καθήκον εξεύρεσης μιας πολιτικής εναλλακτικής
λύσης για την διακυβέρνηση της χώρας. Οι ζυμώσεις και ο διάλογος ανάμεσα στις
αριστερές δυνάμεις για μια διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού βρίσκοντάι
ακόμα στην αρχή. (8
Φεβρουαρίου 1988, φύλλο 126)
Αν κοιτάξουμε πίσω μας θα δούμε ότι εδώ και δυο χρόνια το κάθε κόμμα ακολουθούσε το δικό του δρόμο και ούτε καν υπήρχε τάση για κοινή δράση. Σήμερα υπάρχει μια σκέψη για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων, αλλά το χάσμα από το 1968 δεν έχει γεφυρωθεί και ούτε μπορεί να γίνει σε μια δεκαετία. Και αν πραγματικά στην επόμενη δεκαετία προσεγγίσουν οι αριστερές δυνάμεις για μια κοινή δράση, αυτό θα αποτελεί ένα μεγάλο άλμα.
Δεν είναι όμως μόνο ο υποκειμενικός παράγοντας που μπαίνει εμπόδιο, δηλαδή η δυσπιστία, ο σαρκασμός, η περιφρόνηση, με λίγα λόγια το βαρύ φορτίο του παρελθόντος.
Αν και αυτή η νοοτροπία είναι λιγότερο στους νεότερους, όμως η κληρονομιά υπάρχει και αναπαράγεται.
Δίπλα όμως και παράλληλα με τον υποκειμενικό παράγοντα, υπάρχουν και οι αντικειμενικές δυσκολίες.
Αν μελετήσουμε τα προγράμματα και τις αποφάσεις των αριστερών κομμάτων και κινήσεων, θα δούμε μεγάλες διαφορές, ίσως και αξεπέραστες, όχι μόνο στους πολιτικούς στόχους, αλλά κύρια στις εκτιμήσεις και τις μέθοδες περάσματος στο σοσιαλισμό.
Ας πάρουμε πρώτα απ' όλα το ΚΚΕ και την Απόφαση του 12ου Συνέδριου.
Η απόφαση καθορίζει δυο συγκεκριμένους στόχους:
α) Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό που είναι ο. δρόμος της αριστεράς από μια ανάπτυξη νέου τύπου.
β) Ο άλλος στόχος είναι η κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας, για μια κυβέρνηση της αριστεράς!
Και οι δυο αυτοί στόχοι είναι μόνο στη θεωρία και μάλιστα όχι Επιστημονικά επεξεργασμένοι.
Ήδη ο δεύτερος στόχος αμφισβητείται από μέλη του Π.Γ. δηλώνοντας ότι αν μιλήσουμε στο εγγύς μέλλον ή στις επόμενες εκλογές για κυβέρνηση της αριστεράς, θα είμαστε στη σφαίρα της ουτοπίας.
Τέτοιες εκτιμήσεις και τέτοιοι στόχοι ούτε καν υπάρχουν στις αποφάσεις των άλλων κομμάτων.
Ας πάρουμε Π.χ. την Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) που βάζει το θέμα της ανάπτυξης σε Ευρωπαϊκή διάσταση: "Μια στρατηγική για την ανάπτυξη όπου η Ευρωπαϊκή συνιστώσα θα έχει κυρίαρχη θέση... Η Ελλάδα πρέπει να παλέψει μαζί με τις άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις του Νότου και της αριστεράς για την ενίσχυση της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, μέσα από τις κατάλληλες σχεδιασμένες κοινοτικές πολιτικές". Και πιο κάτω: "Επομένως η συζήτηση για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν επιτρέπεται να έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα", ('ΑΥΓΗ" 15.2.87).
Βλέπουμε διαμετρικά αντίθετο στρατηγικό προσανατολισμό από την "Εθνική" στρατηγική, θα λέγαμε, του ΚΚΕ. Υπάρχει έδαφος συνεργασίας;
ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, όπως Απλή Αναλογική, Υποκλοπές, εργατικές διεκδικήσεις κλπ.
Ανεξάρτητα από τη διαφορά σε στρατηγική και οι θέσεις της Ε.ΑΡ. αμφισβητούνται από τους οπαδούς της και άλλους αριστερούς. Η διάσπαση του ΚΚΕ εσ. είχε σαν αποτέλεσμα ν' αδυνατίσουν και τα δύο κόμματα και να κινδυνεύει η 'ΑΥΓΗ" να διακόψει την έκδοσή της,
Το άλλο τρίτο κόμμα είναι το ΚΚΕ εσ. Α.Α., το οποίο στη διακήρυξή του απορρίπτει τη συνεργασία με το ΚΚΕ.
"Το ΚΚΕ, αναφέρει, θα επιμείνει σταθερά στην πολιτική της "Συμπαράταξης των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων" με τρόπο πιο ευλύγιστο απ' ό,τι στο παρελθόν. Η πρακτική απόληξη αυτής της πολιτικής βρίσκεται σε αντίφαση με τις γενικότερες στρατηγικές του επιλογές. Γι' αυτό το ΚΚΕ δεν θα ανανεωθεί ούτε με τη σημερινή του ηγεσία, ούτε εξελιχτικά" (Διακήρυξη, Μάρτης 1987), 'Το συμπέρασμά μας από την ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας και από την ιστορική εμπειρία, συνεχίζει η Διακήρυξη, είναι ότι ο δικομματισμός και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να ανατραπούν χωρίς να προωθηθεί ένας άλλος τύπος κοινωνικής οργάνωσης και ανάπτυξης, χωρίς ένα συνολικό σχέδιο προγραμματικής ανανέωσης της αριστεράς".
Με τέτοιες διαφορετικές εκτιμήσεις και πολιτικούς στόχους η συνεργασία των αριστερών κομμάτων δεν φαίνεται να είναι ορατή, σ' ένα κοινό στόχο για το σοσιαλισμό!
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: Τι μπορούμε να κάνουμε; Υπάρχει ελπίδα για ένα επαναστατικό κίνημα; ΥΠΑΡΧΕΙ! Πρέπει να προωθηθούν συνεπείς δυνάμεις στη Βουλή και τα Συνδικάτα, οι οποίες δίνοντας ταξική κατεύθυνση στο μαζικό κίνημα θα προωθεί την ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΗ για να ξεπεραστούν οι διαφορές στις κορυφές. Οι νόμοι της Κοινωνικής Εξέλιξης οδηγούν σε μια επαναστατική αλλαγή. Η ενότητα στη δράση θα δημιουργήσει και τις συνθήκες για τη δημιουργία ενός ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων. ΝΑΙ! Ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρινός. ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! Η ζωή θα το δείξει πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ.
ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 8 Φεβρουαρίου 1988, φύλλο 126
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου