ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΟΧΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1981

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΟΧΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1981

{Δημοσιεύουμε σήμερα το γράμμα που έστειλε προς το Π.Γ. του ΚΚΕ ο τότε πρόεδρος της ΕΣΑΚ αήμνηστος σύντροφος Μανόλης Πυθαρούλης (στις αρχές του Νοέμβρη 1981) σχετικά με τις βουλευτικές εκλογές και το γνωστό 17% που είχε προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ. Το γράμμα αυτό έρχεται στη δημοσιότητα για πρώτη φορά και δείχνει ανάγλυφα πως έβλεπαν από τότε οι σύντροφοί μας που πηγαίνουν το ΚΚΕ η αλλοπρόσαλλη και συμβιβασμένη ηγεσία του}.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ Φύλλο 145, Δευτέρα 27/6/88}

Το ερώτημα που μπαίνει απ’ όλους σχεδόν τους συντρόφους είναι γιατί ο στόχος που έβαλε το Κόμμα για 17% δεν επιτεύχθηκε;
Το ερώτημα αυτό απαντήθηκε από την Ολομέλεια της Κ.Ε. που ασχολήθηκε με αυτό ειδικά το θέμα, χωρίς όμως να γίνουν δεκτές οι εκτιμήσεις της, από ένα σημαντικό αριθμό μελών και στελεχών του κόμματος.
Το ερώτημα που έμπαινε απ’ τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος ήταν: ήτανε σωστός και πραγματοποιήσιμος ο στόχος για 17%; Αν ήτανε σωστός, τότε γιατί δεν τον πλησιάσαμε, έπεσε πραγματικά τόσο πολύ η καθοδήγηση του κόμματος, στην εκτίμηση ότι υπάρχουν δυνατότητες για να πιάσουμε το 17%;

Το άλλο ερώτημα που μπαίνει είναι: οι εκτιμήσεις της Ολομέλειας, γιατί δεν πιάσαμε το 17%, εκφράζουν τις πραγματικές αιτίες που δεν πετύχαμε το στόχο μας; Δηλαδή έγινε βαθιά επιστημονική ανάλυση για τις αιτίες που οδήγησαν στο 10,9%, ήταν σωστή η τακτική μας και ήταν σωστά τα συνθήματά μας και γενικά η στάση μας απέναντι στο ΠΑΣΟΚ; Η γραμμή που ακολουθήσαμε απέναντι στο ΠΑΣΟΚ ήτανε γραμμή αντιπαράθεσης του δικού μας εκλογικού προγράμματος και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ή η γραμμή που ακολουθήσαμε χανότανε μέσα σε μια «άτυπη συμμαχία» που οδηγεί πάντα σε βάρος της εργατικής τάξης όπως διδάσκει ο Λένιν, όταν δεν υπάρχει ένα συμφωνημένο πρόγραμμα ανάμεσα σε δημοκρατικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού, δηλαδή στη προκειμένη περίπτωση το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ.

Για την επιτυχία του στόχου 17%, η γνώμη μου είναι, ότι ήταν δυνατό να τον πετύχουμε με μια γραμμή που θα είχε ανοιχτό το μέτωπο της κριτικής στο ΠΑΣΟΚ.
Μια τέτοια πολιτική να στηριχτεί στο σύνθημα, ότι το ΚΚΕ και η εργατική τάξη, είναι η μόνη δύναμη πραγματικής αλλαγής. Γιατί μόνο η εργατική τάξη, είναι μέχρι τέλους συνεπής δύναμη στον αγώνα για τη Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.
Τα άρθρα στο «Ριζοσπάστη», ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ είναι τα κόμματα της αλλαγής, ήτανε λάθος, μια και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα πραγματικής αλλαγής. Αλλά εναλλαγής, είναι κόμμα των μεταρρυθμίσεων, όπως βγαίνει και από την ιδεολογική του διακήρυξη της 3/9/1974 στην οποία καθορίζεται:
α) δεν αναγνωρίζει το ρόλο της εργατικής τάξης,
β) Είναι υπέρ της εξελεχτικής και όχι επαναστατικής πορείας προς το σοσιαλισμό.
γ) Έχει «κινητήριες δυνάμεις» τα μη προνομιούχα στρώματα.
Με βάση τα πιο πάνω το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα αλλαγής, ενώ στις γραμμές του υπάρχουν δυνάμεις που παλεύουν και πιστεύουν στην αλλαγή.

Το Κόμμα μας, πρωτοπορία της εργατικής τάξης, είναι μοναδικός φορέας της πραγματικής αλλαγής, την οποία πραγματοποιεί η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, η αγροτιά, τα προοδευτικά μεσαία στρώματα και η προοδευτική διανόηση.
Με βάση αυτή την εκτίμηση το σύνθημα δεν είναι σωστό ότι «χωρίς το ΚΚΕ αλλαγή δεν γίνεται», αλλά πραγματικός φορέας αλλαγής είναι η εργατική τάξη, οι σύμμαχοί της και το ΚΚΕ.

Είμαστε η δύναμη που πρέπει να υπερψηφιστεί, για ν’ αγωνιστούμε για την πραγματική αλλαγή. Οι αναλύσεις και οι διακηρύξεις ότι θα έχουμε δημοκρατική κυβέρνηση, που θα στηρίζεται στο κόμμα και θα πειστεί για να βαδίσει στην αλλαγή, ήταν λάθος.
Σε ερώτηση στον Ανδρέα Παπανδρέου, αν θα συνεργαστεί με το ΚΚΕ προεκλογικά ή μετεκλογικά, απάντησε όχι. Έτσι δεν υπάρχει ελπίδα για συνεργασία πάνω σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα πάλης!

Μετά κι από αυτές τις δηλώσεις, τα άρθρα στο «Ριζοσπάστη» για τις δύο δυνάμεις της αλλαγής, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ, ήτανε λάθος, παρουσιάζαμε μια εικόνα που το ΠΑΣΟΚ αρνείται και εμείς τρέχουμε πίσω του και το προβάλουμε σαν κόμμα αλλαγής.
Μετά απ’ αυτές τις δηλώσεις (σ.σ. στην ΕΞΟΡΜΗΣΗ 15.2.81) έπρεπε να δυναμώσουμε ακόμα περισσότερο το σύνθημά μας: η μοναδική δύναμη αλλαγής είναι το ΚΚΕ, ψηφίστε και υπερψηφίστε το ΚΚΕ. Όσο για το ΠΑΣΟΚ μπορούσαμε να το κριτικάρουμε, ότι αρνείται τη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων και να προχωρήσουμε σαν το κόμμα της πραγματικής αλλαγής.

Άφθονα άρθρα στο «Ριζοσπάστη» που συνέχιζαν να προβάλλουν το ΠΑΣΟΚ σαν δύναμη αλλαγής, δημιουργούσαν ρεύμα υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα η ΕΞΟΡΜΗΣΗ, όργανο του ΠΑΣΟΚ προβάλλοντας σταθερά τη γραμμή της αυτοδυναμίας, ποτέ δεν αναφέρθηκε στο ΚΚΕ σαν σύμμαχο κόμμα αλλά πάντα ή μας κατηγορούσε ότι ακολουθούμε διμέτωπο αγώνα, ή μας αγνοούσε.

Η γραμμή αυτή που ακολούθησε το κόμμα, αποτελεί δεξιά παρέκκλιση με το να προβάλουμε το ΠΑΣΟΚ και εκεί μπορώ να πω ότι βοηθήσαμε να δημιουργηθεί ρεύμα υπέρ του ΠΑΣΟΚ, αντί να συγκρατήσουμε τις δυνάμεις μας και μάλιστα να τις αυξήσουμε. Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες του προεκλογικού αγώνα δεν άλλαξε το ρεύμα που ήδη είχε δημιουργηθεί.

Στον εργατικό χώρο, στους δικηγόρους, στα σωματεία, όπου τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν να συνεργαστούν σε ένα ελάχιστο συμφωνημένο πρόγραμμα και εμείς αντιπαραθέσαμε τη γραμμή μας, τα αποτελέσματα ήταν υπέρ της συνεπούς ταξικής γραμμής. Γι’ αυτό θεωρώ σωστό να επανεξεταστεί το ζήτημα της τακτικής της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό προβαλλόταν από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», γιατί σ’ αυτό και στα συνθήματα, για να στηρίζουμε, τη δημοκρατική κυβέρνηση φέραμε σύγχυση στις λαϊκές μάζες.

Έπρεπε περισσότερο να προβληθεί ο ρόλος της εργατικής τάξης τη μοναδική μέχρι τέλους, δύναμη αλλαγής.
Ο Λένιν λέει: «Η συγχώνευση της δημοκρατικής δράσης της εργατικής τάξης με τον δημοκρατισμό των υπόλοιπων τάξεων και ομάδων θα εξασθένιζε τη δύναμη του δημοκρατικού κινήματος, θα εξασθένιζε τον πολιτικό αγώνα, θα τον έκανε λιγότερο αποφασιστικό, λιγότερο συνεπή».

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στη ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ στις 27/6/88, Φύλλο 145