ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;

ΤΙ
ΦΤΑΙΕΙ;

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, αποκλείει το διάλογο, υποτιμάει τη νοημοσύνη κάθε αγωνιστή, και ο ίδιος αυτοεξευτελίζεται.

Ας δούμε τώρα μερικούς ισχυρισμούς του:

«Άμεσος και μελλοντικός στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, δηλαδή την εφαρμογή συνολικού πλέγματος οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών μέτρων και σειράς ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων από μια δημοκρατική κυβέρνηση».

Πρώτ' απ’ όλα, αυτό το γενικό και αόριστο «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» τι πράγμα είναι; Ευχή ή σύνθημα θολούρας και αυταπατών;

Δεύτερο, τέτοιες θέσεις για το σοσιαλισμό έχουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Κι αυτά διακηρύχνουν πως με διάφορες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις θα πάνε στο... σοσιαλισμό!

Έχει περάσει από τότε που. το πρωτοείπαν ένας αιώνας όμως κανένα δεν πήγε στο σοσιαλισμό, και ούτε θα πάει, γιατί απλούστατα ο σοσιαλισμός τους δεν είναι τίποτ' άλλο T1o. εξωραϊσμένος, εκσυγχρονισμένος και ραφιναρισμένος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα - υποτίθεται - επαναστατικό κόμμα, όπως το σημερινό ΚΚΕ, να έχει τις ίδιες θέσεις με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και να προεξοφλεί από την αρχή ότι είναι σωστές;

Ένας άλλος ισχυρισμός που αναφέρεται στο 12ο Συνέδριο είναι τουλάχιστον ανέντιμος και εξωπραγματικός.

Διαβάζουμε τα εξής τραγελαφικό: «Στην πορεία προς το 12ο Συνέδριο, με το γόνιμο ελεύθερο διάλογο των στελεχών, μελών ακόμα και οπαδών του κόμματος, αλλά πρώτ’ απ' όλα κατά το 10ο Συνέδριο και μέσα στο Συνέδριο, με τις συζητήσεις και αποφάσεις του, δόθηκαν ικανοποιητικές απαντήσεις στα μεγάλα και μικρότερης σημασίας ζητήματα που απασχολούν το λαϊκό μας κίνημα» (υπογράμμιση Κ.Γ.).

Είναι ντροπή και ξεπεσμός να καταφεύγει ο «Ριζοσπάστης» σε τέτοια ψέματα και τέτοιες πολιτικές απάτες, για να κουκουλώσει τα γεγονότα που βοούν. Τέτοιου είδους «επιχειρήματα» υπάρχουν στο οπλοστάσιο της αστικής τάξης. Το να τα δανείζεται ο «Ρ» δείχνει το βαθμό σήψης και ξεδιαντροπιάς του ίδιου και της ομάδας Φλωράκη.

Πώς μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι έγινε γόνιμο ς και ελεύθερος διάλογος όταν στο διάστημα από το 11ο ως το 12ο Συνέδριο εφαρμόστηκε πογκρόμ διαγραφών.

Στο διάστημα αυτό, επαναλαμβάνουμε, με την παραπλανητική μέθοδο της απονομής των κομματικών βιβλιαρίων, καθαιρέθηκε, απομονώθηκε και διαγράφτηκε από το ΚΚΕ κάθε επαναστατικό στοιχείο που αμφισβητούσε την ορθότητα της γραμμής της ομάδας Φλωράκη και διαφωνούσε με το ανώμαλο και στυγνό εσωκομματικό καθεστώς που αυτή δημιούργησε για να προστατέψει τον οπορτουνισμό της.

Αποτέλεσμα της ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ της ομάδας Φλωράκη ήταν:

1) Να διώξει από το κόμμα ό,τι πολύτιμο σε στελεχικό δυναμικό υπήρχε.

2) Να είναι σήμερα οι διαγραμμένοι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από όσους που είναι ακόμα μέσα στο κόμμα.

3) Αλλά και αυτοί που είναι ακόμα μέσα στο κόμμα δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στην "ηγεσία". Έτσι οι τρόποι εκλογής των συνέδρων για το 12ο Συνέδριο ήταν προκλητικοί και απαράδεκτο

Αποκλείστηκαν ακόμα και τα στελέχη που ήταν ως χτες «δικά» τους.

4) Με τη διάλυση των κλαδικών οργανώσεων εμπόδισαν την αντιπροσωπευτικότητα και τη σωστή ταξική σύνθεση του Συνεδρίου. Παρουσιάστηκε επιπλέον το, φαινόμενο ορισμένοι κλάδοι, όπως π.χ. οι ηθοποιοί, να αντιπροσωπευτούν από ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ (περίπτωση Κώστα Καζάκου).

5) Ένας άλλος παράγοντας που δείχνει τη "δημοκρατικότητα" και τη σύνθεση του 12ου Συνέδριου είναι το ποσοστό συμμετοχής των επαγγελματικών στελεχών που ξεπέρασε το 60% των συνέδρων!

Το έχουμε πει και πέρσι, το επαναλαμβάνουμε και σήμερα. Η εκλογή των αντιπροσώπων από τις Κομματικές Οργανώσεις της Βάσης (ΚΟΒ) ίσαμε τις συνδιασκέψεις περιοχών, καθώς και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής ήταν της απόλυτης επιλογής της ηγεσίας και ειδικότερα του Π.Γ. Στα ίδια πλαίσια κινήθηκαν ο «διάλογος» και οι ομιλίες. Ορισμένα άρθρα, που υπέβαλαν σε κριτική αρνητικές πλευρές της δουλειάς του κόμματος, ελλείψεις και αδυναμίες δευτερεύουσας σημασίας, ήταν η στάχτη για να θολώσουν τα νερό, να εξαπατηθούν οι ανίδεοι και να οργιάσει η δημαγωγία, που έφτασε στα καταγέλαστα βαρύγδουπα συνθήματα όπως «Ή ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ» ή «ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ»

Συμπερασματικό: Το 12ο Συνέδριο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ αυταρχισμού. Επικρότησαν οι σιδερένιοι κανόνες του συγκεντρωτισμού, και τσαλαπατήθηκε βάναυσα η δημοκρατία.

Παραπέρα στο όρθρο του ο Βάσος Γεωργίου αναφέρεται στη συμπαράταξη, και ομολογεί ότι έγιναν ορισμένα βήματα, αλλά δεν είναι ικανοποιητικό. Υπάρχει καθυστέρηση - λέει - παρ' όλη την... άνοδο του ΚΚΕ και της Αριστερός, και την πτώση του ΠΑΣΟΚ! Ακολούθως απαριθμεί διάφορες αιτίες που εμποδίζουν Τάχα να προχωρήσει η ιδέα της συμπαράταξης, και καταλήγει σ:ην καινούρια "αιτία", που ξεπερνάει σε φαντασία και προκλητικότητα όλες τις άλλες.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, στη" καινούρια "αιτία", επιβάλει να πούμε δύο λόγια για τα... "βήματα" που έγιναν, και με πότε δυνάμεις συνεργάζεται και συμπορεύεται η ηγεσία του ΚΚΕ

Τα «βηματάκια» που έγιναν ήταν με διάφορες «προσωπικότητες», που τις συντηρεί στην πολιτική ζωή η ομάδα Φλωράκη Και δεν έχουν καμία σχέση με τη βάση της Αριστεράς, τις ιδέες, Τα ιδανικά και τους αγώνες της. Είναι σοσιαλδημοκράτες, και κατά συνέπεια δε συγκινούν την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζομένους, ούτε εμπνέουν εμπιστοσύνη. Από την άλλη υπάρχει, το υπόλοιπο κομμάτι της Αριστεράς κατακερματισμένο.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η δύσκολη και συνάμα τραγική κατάσταση όπου βρίσκεται η Αριστερά, ήρθε η ηγεσία του KKΕ να προσθέσει τον ηγεμονισμό της, ολοκληρώνοντας έτσι το αδιέξοδο.

Και λέμε ηγεμονισμό, γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη δήλωση του Χ. Φλωράκη πέρσι το Μάη, αμέσως μετά το 12ο Συνέδριο, που είπε: «Όσα κόμματα θέλουν να επιζήσουν, να πλαισιώσουν τη συμπαράταξη»!

Έτσι και σ' αυτό το τόσο σοβαρό και στρατηγικής σημασίας, ζήτημα για την Αριστερά ο οπορτουνισμός, ο ηγεμονισμός και η απομάκρυνση από τις επαναστατικές αρχές του επιστημονικο6, σοσιαλισμού φυσικό και επόμενο είναι να κάνει τα "βηματάκια" να πηγαίνουν προς τα πίσω, και να οδηγούν στη συρρίκνωση και στο αδιέξοδο. Οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων μαζί με τις «προσωπικότητες» δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Οι εργαζόμενοι δεν τις εμπιστεύονται Γι' αυτό η συμπαράταξη της Αριστεράς σε επίπεδο κορυφών, μακριά και πίσω από τις πλάτες της; Βάσης της, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Θα χρεοκοπήσει όπως χρεοκόπησε και το 1978 η Ενιαία Αριστερά με το Μίκη Θεοδωράκη.

Και τώρα ας δούμε τη νέα "αιτία" που την παρουσιάζει ο Βάσος Γεωργίου ως "τρίτο λόγο" που εμποδίζει να προχωρήσει η ιδέα της συμπαράταξης με μεγαλύτερα βήματα:

"Αυτή η αναμόχλευση του παρελθόντος που γίνεται - λένε - στην ΕΣΣΔ, αυτό το αναποδογύρισμα, αυτά τα ανεύθυνα πράγματα που γράφονται και λέγονται από μερικούς εκεί για το Στάλιν, δεν κάνουν ελκυστικό το σοσιαλισμό".

Κατόπιν αναφέρει μερικά παραδείγματα και συνεχίζει:

«Αλλά παράλληλα κι εμείς δεν πρέπει να ταυτίζουμε με το σοσιαλισμό και με την ΕΣΣΔ κάθε μονομερή άποψη σοβιετικού πολίτη, ιστορικού, διανοουμένου, ανθρώπου των Γραμμάτων και των Τεχνών, που γράφεται ή λέγεται εδώ κι εκεί»!

Εδώ βλέπουμε πια έμμεση επίθεση στην περεστρόικα, που βάζει εμπόδια στη... συμπαράταξη!

Ρωτάμε το Β.Γ. και όλους τους άλλους ομοϊδεάτες του:

Δεν είναι ΕΣΣΔ ο Γκορμπατσόφ και πλήθος νέα μέλη της Κ.Ε. και των άλλων καθοδηγητικών κομματικών και κρατικών οργάνων που βάζουν με σκληρό αγώνα στην άκρη τα εμπόδια του αυταρχισμού, του αριβισμού, της γραφειοκρατίας και της αρτηριοσκλήρωσης, για να περάσει η περεστρόικα;

Δεν είναι ΕΣΣΔ τα εκατομμύρια των εργατών και των αγροτών που με τη δύναμη της περεστρόικας και της διαφάνειας διώχνουν από τα εργοστάσια και τα κολχόζ κάθε αριβίστα, κάθε ανάξιο διορισμένο Διευθυντή και στη θέση του ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΠΙΑ αξιοκρατικά αξιόλογους αιρετούς Διευθυντές;

Όλα αυτά, λοιπόν, μαζί με τις σκηνοθετημένες δίκες και τα εγκλήματα του Στάλιν, που επίσημα πια είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι μονομερείς απόψεις ορισμένων σοβιετικών πολιτών, ιστορικών, διανοουμένων και ανθρώπων των Γραμμάτων και Τεχνών, όπως ισχυρίζεται ο Β. Γεωργίου;

Κατανοούμε, βέβαια, την ανησυχία και τον πανικό που έχει κυριέψει τον Περισσό από τις επαναστατικές αλλαγές που γίνονται στη Σοβιετική Ένωση, και δε θα παραξενευτούμε αν δούμε στην πορεία και άλλους πιο προκλητικούς ισχυρισμούς και διαστρεβλώσεις της θρυλικής πια περεστρόικας, που σαν οδοστρωτήρας καθημερινά και με σκληρό και επίπονο αγώνα παραμερίζει κάθε εμπόδιο που δυσφημεί το σοσιαλισμό και βάζει φρένο στην ανάπτυξη της παγκόσμιας επαναστατικής πορείας.


ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΜΠΑΝΗΣ, 22.2.88 Φύλλο 128