ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΜΙΧΑΗΛ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ;

ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΜΙΧΑΗΛ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ;

Ξεκίνησε λοιπόν η διαδικασία διαμελισμού της Σοβιετικής Ένωσης; Είναι αλήθεια ότι ο Γκορμπατσώφ με πρόφαση την Περεστρόϊκα έδωσε το "πράσινο φώς" στους γραφειοκράτες των "σοσιαλιστικών" χωρών για να ανοίξουν τις πόρτες στους καπιταλίστες που θα οδηγήσουν τους λαούς αυτών των χωρών από την μπότα των "Σεκιουριτάτε" στην αγκαλιά του καπιταλισμού; Εδώ θα πρέπει να βάλουμε τον δάκτυλον επί τον τύπων των ύλων.

Είναι αλήθεια ότι οι Σαντινίστες έχασαν την επανάστασή τους γιατί έτσι συμφώνησαν στη Μάλτα ο Γκορμπατσώφ με τον Μπούς;

Είναι αλήθεια ότι η Κούβα θυσιάστηκε κι αυτή - στα χαρτιά προς τον παρόν - με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις χώρες του πρώην αν-υπαρκτού σοσιαλισμού;

Στη Δύση ανοίγουν σαμπάνιες και ο Γιέλτσιν διαμαρτύρεται γιατί η ΕΣΣΔ κυβερνάτε με μια ξεπερασμένη ιδεολογία του 19ου αιώνα και ζητάει να επιταχυνθούν τα βήματα για να κυβερνήσει η ιδεολογία του Μεσαίωνα. Ποιος μπορεί να δώσει με σιγουριά μια σωστή απάντηση;

Το 1989 υπήρξε μια χρονιά κατακλυσμιαίων κυριολεκτικά αλλαγών, που άλλαξε ριζικά τη μορφή του κόσμου. Ο μεταπολεμικός συσχετισμός δυνάμεων δεν υπάρχει πια. Το στρατόπεδο του "υπαρκτού σοσιαλισμού", με τη μορφή που το ξέραμε τα τελευταία 45 χρόνια, δεν υπάρχει πια. Στη Δύση, ο ιμπεριαλισμός πιστεύει ότι θριάμβευσε οριστικά. Το αίμα κυλάει άφθονο και μέσα στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, που παρουσιάζει πια εικόνα προχωρημένης αποσύνθεσης.

Κτηνώδη πογκρόμ βαρβάρων σε βάρος αθώων στον εμφύλιο πόλεμο Αρμενίων - Αζέρων. Πολύνεκρες μάχες στρατού - εθνικιστών. Αποχαυνωμένα πλήθη ισλαμιστών που ρίχνονται στα νερά του ποταμού Αράξη για να περάσουν στο Ιράν! Παλλαϊκή αντισοβιετική συσπείρωση σε δεξιά εθνικιστική βάση στις χώρες της Βαλτικής. Η καμπάνα χτυπάει πένθιμα για τη χώρα του ΛΕΝΙΝ και για την υπόθεση του Παγκόσμιου προλεταριάτου;

Και μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση τι ρόλο παίζει ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και τι η περεστρόικα; Γνησιότατο τέκνο της γραφειοκρατίας ο Γκορμπατσώφ προωθήθηκε στην κορυφή της ηγεσίας της δίνοντας την ευκαιρία να προσπαθήσει να βγάλει αυτή τη γραφειοκρατία από την κρίση της. Η περεστρόικα που προώθησε βασιζόταν σε μια "λογική" κινητοποίηση της κοινωνίας, στα μέτρα που δεν θα απειλούνται τα συμφέροντα των γραφειοκρατών. Όμως η Περεστρόικα κατάφερε να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, απελευθερώνοντας άγνωστες επαναστατικές δυνάμεις που βρίσκονταν σε λήθαργο.

Έχουμε λοιπόν τις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων, τις διαδηλώσεις και τις πικετοφορίες εργαζομένων στους δρόμους της Μόσχας με συνθήματα "διώχτε τον Αμπαλκιν". Η Περεστρόικα των κινημάτων δίνει τη δική της μάχη ώστε η υπόθεση του σοσιαλισμού να περάσει στα δικά της χέρια και να φύγει απ΄ τα χέρια της γραφειοκρατίας. Ο Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς γνωρίζει πολύ καλά πως για να σώσει την κάστα που εκπροσωπεί δεν θα πρέπει ποτέ να έχει την αυταπάτη ότι η γραφειοκρατία μπορεί να μετεξελιχτεί κάποτε σε ιθύνουσα καπιταλιστική τάξη όπως ανοιχτά προπαγανδίζει ο σύμβουλός του, Αμπαλκιν!

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού θα σημάνει αναγκαστικά και την εξαφάνισή της μια που η αστική εξουσία δεν θα χρειαστεί ποτέ τα γραφειοκρατικά αντιπαραγωγικά και ελάχιστα όσο περνάει ο χρόνος δημοφιλή παράσιτα. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να γνωρίζει πως την ίδια ακριβώς στάση θα υιοθετήσουν (το κάνουν ήδη όπου μπορούν) όλοι εκείνοι οι πολίτες, οι κομμουνιστές, το προλεταριάτο της Σοβιετικής Ένωσης, που επιδιώκουν να πάρουν στα δικά τους χέρια τις τύχες τους!

Γιατί φτάσαμε σ΄ αυτή την κατάσταση αναρωτιούνται χιλιάδες σύντροφοι που έδωσαν το αίμα τους για το σοσιαλισμό, χιλιάδες μανάδες που ακόμα θρυνούν τα παιδιά τους και χιλιάδες χείλη συγοτραγουδούν ακόμα το: "επέσατε θύματα αδέλφια εσείς".

Όλα ξεκίνησαν απ΄ τη γραφειοκρατική αντεπανάσταση στις δεκαετίες του 1920 και 1930 που έστειλε στο απόσπασμα και στο Γκουλάγκ το 95% των συντρόφων του Λένιν, που αποδεκάτισε τη γενιά αυτή της Οχτωβριανής Επανάστασης και έστειλε στον τάφο τουλάχιστον 20 εκατομμύρια σοβιετικών πολιτών. Αυτήν ακριβώς τη ματωβαμένη ρήξη με το παρελθόν, τολμούν μερικοί να αποκαλούν... "ομαλή μετεξέλιξη". Αυτόν τον πόλεμο τολμούν να αγνοούν για να σερβίρουν πιο εύκολα τη θεωρία του "νομοτελειακού περάσματος" από τον Λένιν στον Στάλιν!

Με τον ίδιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο, αποσιωπούν ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός τους δημιουργήθηκε (στην ΕΣΣΔ) πάνω στα πτώματα των αγωνιστών του Μπολσεβίκικου Κόμματος, οικοδομήθηκε (στις περίφημες Λαϊκές Δημοκρατίες) πάνω στη συντριβή τόσων αυθεντικών εργατικών και σοσιαλιστικών εξεγέρσεων! Εδώ δεν πρόκειται για γεγονότα. Αν αποδεικνύει κάτι η κατάρρευση των αγριανθρωπικών καθεστώτων του "ύστερου" σταλινισμού, αυτό δεν είναι τάχα η χρεοκοπία της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά μάλλον η ιστορική καταδίκη της σταλινικής, γραφειοκρατικής αντεπανάστασης. Με την γραφειοκρατία περιορισμένη πια στον ρόλο του πτώματος σε πλήρη αποσύνθεση, η επανάσταση είναι πιά όχι μόνον και πάλι δυνατή, αλλά και στην ημερήσια διάταξη!

Όμως, ήλθε πια η ώρα να το βροντοφωνάξουμε: έστω και με καθυστέρηση 65 ετών, δίκιο δεν είχαν ο Στάλιν και οι "ρεαλιστές" συνοδοιπόροι του. Δίκιο είχε η Αριστερή Αντιπολίτευση που δεν δίστασε να πληρώσει με το ολοκαύτωμα των μελών της, την πίστη τους στην αναπόφευκτη ιστορική δικαίωση των θέσεών της. Η μέχρι θανάτου μάχη τους, δεν ήταν μάχη οπισθοφυλακής. Η απαρασάλευτη επιμονή τους στον πιο ασυμφιλίωτο αντισταλινισμό, δεν πήγαζε από κάποιο μαζοχισμό ή την "δίψα για την εξουσία". Και η εκδίκησή τους δεν εντοπίζεται τόσο στον ομαδικό χορό που στήνουν στις μέρες μας δεκάδες εκατομμύρια πολίτες όταν κατεδαφίζουν το σταλινικό τερατούργημα. Η ώρα της δικαίωσης σημαίνει όταν οι θέσεις αυτής της Αριστερής Αντιπολίτευσης επιστρέφουν στο προσκήνιο, μετουσιώνονται σε αιτήματα που συσπειρώνουν τεράστιες εξεγερμένες μάζες στην Σοβιετική Ένωση, στην Ανατολική Γερμανία, στην Τσεχοσλοβακία και αλλού.

Ωστε λοιπόν, εφήμεροι θριαμβευτές, πεθαίνει ο μαρξισμός όταν η επανάσταση ξανακάνει την τρομερή της εμφάνιση στους δρόμους του Βερολίνου; Ώστε δεν έχει πια καμιάν αξία η θεωρία της χειραφέτησης των εργαζομένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους, όταν οι δρόμοι και οι πλατείες της Λειψίας, της Δρέσδης, της Πράγας και της Μπρατισλάβας, γεμίζουν από εκατομμύρια μισθωτούς όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν; Ώστε χάνει κάθε επικαιρότητα ο αγώνας για τη δημιουργία της Δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων όταν δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι αρχίζουν να ξανακάνουν το πείραμα να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους στο Κούζμπας, στη Βαρκουτά και στο Ντόνμπας;

Αν κάτι περατώνει σήμερα τον βίο του, αυτό δεν είναι παρά η μακρά σταλινική νύχτα. Είναι η καρικατούρα ή μάλλον η άρνηση του σοσιαλισμού, το απάνθρωπο τερατούργημα που για μισό αιώνα δυσφήμισε τις ιδέες του σοσιαλισμού, προσφέροντας έτσι βοήθεια καίριας σημασίας στη διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Όμως, ας μην έχουν αυταπάτες. Αν τότε κατάφεραν να λυντσάρουν δημόσια τις "τροτσκιστικές ύαινες" που δολοφονούνταν στη Λουμπιάνκα με μια σφαίρα πίσω από το κεφάλι, τώρα το έργο τους εμφανίζεται πολύ πιο δύσκολο. Τότε που "ήταν μεσάνυχτα στον αιώνα", όλα ήταν πιο εύκολα, δεν υπήρχε καν αντίλογος. Σήμερα όμως; Θα μας πουν πάλι αύριο πως... δεν ήξεραν; Πώς εκτελούσαν απλώς τις εντολές των ανωτέρων τους; Πώς άραγε θα δικαιολογηθούν;

Κι ας μην ξεχνάμε: οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν θα χρειαστούν πια 60-70 χρόνια για να δικαιωθούν οι καταφρονεμένοι της γης και να ριχτούν στον Καιάδα της ιστορίας οι δήμιοι τους. Όλα δείχνουν ότι η ώρα της αλήθειας είναι προ των πυλών...Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ θα χρειαστεί λοιπόν να επιστρατεύσει όλες τις ικανότητές του για να καταφέρει να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της αναδίπλωσης στο παρελθόν και της αυθεντικής προλεταριακής επανάστασης. Όμως, κάτι μας λέει πως είναι πια πολύ αργά για να τρέφει αυταπάτες. Η απειλή δεν ονομάζεται πια Λιγκατσώφ. Λέγεται... "όχλος" ή μάλλον ανεξάρτητο, αυτοοργανωμένο κίνημα των εργαζομένων. Κι αυτό τα λέει όλα!

ΝΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ, ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, Φύλλο 175, 2/4/1990