Θέσεις της Πανελλαδικής Ενωσης Κομμουνιστών (Πρώτο Μέρος)

Θέσεις της Πανελλαδικής Ενωσης Κομμουνιστών (Πρώτο Μέρος)

Συνήλθε στις 12 και 13 του Μάρτη 1988 στην Αθήνα σύσκεψη από μέλη, στελέχη και διαγραμμένους του ΚΚΕ και συζήτησαν τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.
Παράλληλα εξέτασαν διάφορα οργανωτικά προβλήματα που έχουν σχέση με τη δημιουργία νέου Πολιτικού Φορέα.

Αποφασίστηκε να συντάξουν Πολιτική Διακήρυξη με θέσεις πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αριστερά και γενικότερα το Εργατικό Κίνημα της χώρας μας, τις αιτίες για το πολιτικό αδιέξοδο και παράλληλα να προτείνουν ΛΥΣΕΙΣ για να βγούμε από το σημερινό πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό αδιέξοδο.
Επίσης η σύσκεψη εξέτασε και ορισμένα οργανωτικά ζητήματα για την παραπέρα διάδοση και κυκλοφορία της εφημερίδας «ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ», ώστε αυτές τις προτάσεις η «ΦΩΝΗ» να τις προβάλλει από καλύτερες θέσεις και να καλέσει τους συντρόφους απ' όλη την Ελλάδα σε διάλογο, ελπίζοντας ότι μέσα από το βαθύ προβληματισμό και την ανταλλαγή γνωμών θα βγει ολοκληρωμένο πολιτικό ντοκουμέντο για τη συσπείρωση όλων των αγωνιστών που πιστεύουν στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας μας. Η «ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ» από το Μάρτη ως τον Ιούνη δημοσίευσε σε συνέχειες τις ΘΕΣΕΙΣ της Πανελλαδικής Ένωσης Κομμουνιστών. Τώρα τις δίνουμε συγκεντρωμένες σ' αυτό το φυλλάδιο, ώστε να είναι πιο εύκολη η μελέτη τους και ο προβληματισμός.


ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ

Στο ερώτημα ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε μπορούμε να απαντήσουμε γενικά:
Πολλοί από μας ανήκαν στο ΚΚΕ αλλά τους έχουν διαγράψει. Άλλοι παραμένουν ακόμα μέσα στο ΚΚΕ, και ορισμένοι άλλοι είναι ανένταχτοι, δηλαδή αριστεροί.
Στο διάστημα από το 11ο ως το 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ έγινε αγώνας, έγινε εσωκομματική πάλη για την αλλαγή της στρατηγικής και ταχτικής του ΚΚΕ και ενάντια στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς.

Η πάλη άρχισε αυθόρμητα σε πανελλαδική κλίμακα ενάντια στη στρατηγική που χάραξε το 11ο Συνέδριο, για συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων και τη συγκρότηση «Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Πραγματικής Αλλαγής».
Το σημείο της αμφισβήτησης ήταν: Με ποια κόμματα θα σχηματιστεί η Δημοκρατική Κυβέρνηση; Σ' αυτό το ερώτημα ποτέ δε δόθηκε απάντηση, ούτε και στο 12ο Συνέδριο.
Τον Οχτώβρη του 1985 η ηγεσία του ΚΚΕ, δηλαδή το Π.Γ., έπειτα από εσωκομματική πάλη πανελλαδικά, αλλά και σε οργανώσεις του εξωτερικού, άλλαξε στρατηγική. Από τη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων για «Δημοκρατική Κυβέρνηση της Πραγματικής Αλλαγής» πέρασε στη στρατηγική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων και στη συγκρότηση «Κυβέρνησης της Αριστεράς».

Αυτή η περίοδος από το 11ο ως το 12ο Συνέδριο και η αλλαγή στρατηγικής πρέπει ν' αναλυθούν για να δούμε αν η νέα στρατηγική της αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό είναι επιστημονικά θεμελιωμένη, αν είναι σωστή.
Η νέα στρατηγική για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων υποδείχτηκε και επιβλήθηκε από τα στελέχη και τα μέλη που διαφωνούσαν με την προηγούμενη στρατηγική.
Η εσωκομματική πάλη έδειξε ότι είναι δυνατό ν' αλλάξει η γραμμή, αλλά όχι και η καθοδήγηση, που είχε την ευθύνη.

Σε ορισμένο στάδιο της πάλης η καθοδήγηση - συγκεκριμένα το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ έκανε έναν ελιγμό, με τη δικαιολογία ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε δεξιά στροφή και χρειάζεται ν' αλλάξουμε στρατηγική και ταχτική, έστω και στα λόγια.
Το 12ο Συνέδριο δεν αιτιολόγησε γιατί δεν έγινε η κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής, και γιατί χάθηκαν 4 χρόνια αναμένοντας το σχηματισμό της.
Το Π.Γ., χωρίς αντίσταση από την Κεντρική Επιτροπή, άλλαξε στρατηγική και κάλυψε τα λάθη του, χωρίς να τα αναφέρει και να τα αιτιολογήσει Τα φόρτωσε όλα στη δήθεν δεξιά στροφή που έκανε το ΠΑΣΟΚ.
Η ιστορία στο ΚΚΕ έχει δείξει ότι αλλαγές ηγεσίας γίνονται μόνο από τα πάνω, δηλ από την Κεντρική Επιτροπή. Η Βάση ενώ παλεύει, δεν οδηγεί σε αλλαγή της ηγεσίας, όμως βοηθάει.

ΝΕΟΣ ΠΟΛIΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ

Εδώ ακριβώς χρειάζεται να σταθούμε για να γίνει κατανοητό ότι η επιδίωξη της αλλαγής της ηγεσίας του ΚΚΕ από τα μέσα είναι αδύνατη, είναι επίπονος αγώνας χωρίς αποτελέσματα. Ο μόνος δρόμος, και όσο η εσωκομματική πάλη θα συνεχίζεται και θα δυναμώνει, είναι να δημιουργηθεί νέος φορέας που θα χαράξει δική του πολιτική γραμμή και στρατηγικούς στόχους. Σε αυτόν το φορέα, με πανελλήνια ακτινοβολία και δράση, θα συσπειρωθούν οι δυνάμεις που επιδιώκουν νέα επαναστατική δράση και χαράζουν νέα προοπτική.
Το ζήτημα του φόβου για νέα διάσπαση πρέπει να ξεπεραστεί. Αν δε δημιουργήσουμε επαναστατικό και δημοκρατικό φορέα, που θα συγκεντρώσει όλες τις ταξικές και επαναστατικά σκεπτόμενες δυνάμεις, αν δε γίνει αυτό, τότε το ΚΚΕ θα σβήσει στην πορεία και μαζί του θα σβήσουν και οι προοπτικές για αλλαγή της κοινωνίας, για το σοσιαλισμό στη χώρα μας.

Η μελέτη της ιστορίας για την κοινωνική εξέλιξη διδάσκει ότι υπάρχουν κοινωνικά φαινόμενα που επαναλαμβάνονται σε διάφορες χώρες, όπως το σιγανό αδυνάτισμα και τελικά το σβήσιμο των κομμουνιστικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες, π.χ. της Δυτικής Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα αναβιώνουν και λειτουργούν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αυτό είναι φαινόμενο επαναληπτικό.
Το καθήκον που μπαίνει για τη σημερινή περίοδο είναι η δημιουργία πολιτικού φορέα, κίνησης που θα αναπτύξει Κοινή Δράση με άλλα !<όμματα και κινήσεις που παλεύουν με ταξική συνέπεια.

Η ηγεσία του ΚΚΕ με την απόφαση του 120υ Συνεδρίου ένταξε και τυπικά το ΚΚΕ στο αστικό σύστημα, στην πολιτική πυραμίδα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει προτάσεις για «ανάπτυξη νέου τύπου» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Το ΚΚΕ συναγωνίζεται την Ελληνική Αριστερά στο ποιος θα κάνει καλύτερη πρόταση.
Δυστυχώς και η Ελληνική Αριστερά δεν επιδιώκει την επαναστατική αλλαγή του καπιταλισμού στη χώρα μας.

Ο ρόλος της στην πολιτική φαίνεται ότι είναι συμπληρωματικός. Για να δημιουργηθεί κάτι το καινούριο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το ιδεολογικό μας μέτωπο, ώστε να μην κοιτάζουμε προς τα πίσω. αλλά να βαδίζουμε προς τα μπρος.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε μερικές χώρες, όπως στην Αυστραλία, υπάρχουν 3 κομμουνιστικά κόμματα, στη Φινλανδία 2 κλπ. Κάποτε όταν ωριμάσουν οι συνθήκες όλα τα αριστερά κομμουνιστικά κόμματα θα συγκροτήσουν ενιαίον επαναστατικό πολιτικό φορέα. Γι' αυτό χρειάζεται να ξεδιπλωθεί ο αγώνας έξω από το ΚΚΕ, να δημιουργηθεί νέος φορέας που θα χαράξει επαναστατική στρατηγική και θα αποτελεί εγγύηση για το επαναστατικό κίνημα των εργαζομένων και θα δίνει ελπίδες και στα κινήματα που αναπτύσσονται μέσα στ' αριστερά κόμματα.

Η δημιουργία Νέου Επαναστατικού Φορέα θα βοηθήσει στο να υπάρχει αναμμένη η επαναστατική φλόγα και σε κομματικούς οργανισμούς που. έχουν φτάσει σε αποτελμάτωση από την επικράτηση του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού. Σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων βλέπει τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα μόνο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Και το ερώτημα που μπαίνει με οξύτητα είναι:

Με ποια στρατηγική και με ποια μέσα θα γίνει ο επαναστατικός μετασχηματισμός του συστήματος της εκμετάλλευσης σε σύστημα του σοσιαλισμού;
Ποιες δυνάμεις θα πραγματοποιήσουν την Επαναστατική Αλλαγή και με ποια στρατηγική;
Χρειάζεται η στρατηγική της πιο πλατιάς αντιμονοπωλιακής και αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης, όλων των προοδευτικών δυνάμεων που ακολουθούν ανεξάρτητη πορεία, καθώς και αυτών που δρουν μέσα στα διάφορα πολιτικά κόμματα που η ηγεσία τους έχει εγκαταλείψει τον επαναστατικό δρόμο μετασχηματισμού του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Υπάρχουν σύντροφοι που εκφράζουν αμφιβολίες για τη δημιουργία «Πανελλαδικής Ένωσης Κομμουνιστών».

Το ερώτημα, όμως, που μπαίνει μπροστά σ' όλους μας είναι: Υπάρχει ελπίδα τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα να δώσουν επαναστατική διέξοδο στα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί;
Κανένα κόμμα που αντιπροσωπεύεται στη Βουλή σήμερα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων, για πραγματική διέξοδο από την αποτελμάτωση όπου έχουν οδηγηθεί η Οικονομία και η Πολιτική.
Για να αγκαλιάσει ο νέος φορέας όσο το δυνατόν περισσότερους αγωνιστές, για να ξεδιπλωθεί βαθύς προβληματισμός, για να μπορέσει ο κάθε αγωνιστής να εκφραστεί καλύτερα, για να γίνει όσο το δυνατόν πιο συλλογική δουλειά, ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ για συζήτηση και παραπέρα πλουτισμό τις παρακάτω εκτιμήσεις και πολιτικές κατευθύνσεις, που αποτελούν το σκελετό της Πολιτικής μας Πλατφόρμας.


ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
1.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Διανύουμε περίοδο βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή - αποτέλεσμα των εσωτερικών του αντιθέσεων και της όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά και του περιορισμού της σφαίρας κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού - συγκλονίζει συθέμελα τον καπιταλιστικό κόσμο. Αυξάνει τους αδύνατους κρίκους του ιμπεριαλισμού, δυναμώνει τις επαναστατικές διεργασίες.
Με οδηγό την πιο πάνω εκτίμηση, μπορούμε να κατανοήσουμε την επίθεση που έχει εξαπολύσει σήμερα ο ιμπεριαλισμός. Τα φαντάσματα της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας του και της επικράτησης του κομμουνισμού προκαλούν εφιαλτικά όνειρα στους καπιταλιστές, που στηρίζουν τις ελπίδες τους στα εξοπλιστικά προγράμματα και στον «πόλεμο των άστρων».

Για την ακριβή εκτίμηση της σημερινής επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πρέπει να πάρουμε υπόψη ορισμένα νέα στοιχεία στην ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού την τελευταία δεκαετία.
Το καινούριο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού αυτή την περίοδο είναι ότι δυνάμωσε σημαντικά η ακραία αντιδραστική του πτέρυγα. Στο πολιτικό εποικοδόμημα αυτό εκφράστηκε με το συντηρητικό κύμα», που έφερε στην εξουσία τις δεξιές, τις στρατοκρατικά και ρεβανσιστικά προσανατολισμένες δυνάμεις της μονοπωλιακής αστικής τάξης. Από την οικονομική άποψη η ίδια αυτή τάση έχει αντικειμενική βάση αυξημένης σημασίας στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και στα πολυεθνικά μονοπώλια. Πραγματικά σήμερα διανύουμε νέα φάση συγκέντρωσης και διεθνοποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη κυριαρχία των πολυεθνικών μονοπωλίων, ιδιαίτερα εκείνων που στηρίζονται στη νέα τεχνολογία και στη μικροηλεκτρονική, και από το διεθνές στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Αυτή η νέα φάση εγκαινιάζει και την πλήρη ηγεμονία του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού πάνω στα δυο άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΙΑΠΩΝΙΑ και ΕΟΚ).
Η ηγεμονία αυτή στο στρατιωτικό επίπεδο είχε κατοχυρωθεί με την εγκατάσταση πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Ευρώπη, μετατρέποντας την έτσι σε πυρηνικό όμηρο των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ), και την ενίσχυση της αμερικανικής πυρηνικής παρουσίας στην Ιαπωνία. Η ένταση αυτής της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού έχει πρώτ' απ' όλα στόχο τη στρατηγική υπεροπλία απέναντι στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ελπίζει έτσι από το κυνηγητό των εξοπλισμών να πετύχει το οικονομικό γονάτισμα των σοσιαλιστικών χωρών, εξαιτίας του αντιπαραγωγικού χαρακτήρα των στρατιωτικών δαπανών.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όμως, κάτω από την πίεση της εκστρατείας ειρήνης των σοσιαλιστικών χωρών και των φιλειρηνικών κινημάτων, υπέγραψε στην Ουάσινγκτον την πρόσφατη ιστορική συνθήκη Ρέιγκαν - Γκορμπατσόφ για να απομακρυνθούν από τη Δ. Ευρώπη οι πύραυλοι μέσου και μικρού βεληνεκούς. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν μόνο ιστορική συμφωνία, νίκη των λαών, νίκη των δυνάμεων της ειρήνης και της προόδου σ' όλο τον κόσμο, αλλά και ήττα του διεθνούς στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και άνοιγμα του δρόμου για τον αφοπλισμό και την εδραίωση της ειρήνης. Γι' αυτόν το λόγο το διεθνές φιλειρηνικό κίνημα θα αγωνίζεται για την ειρήνη σταθερά ως τον πλήρη παγκόσμιο αφοπλισμό.

2. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΧΕΙ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΣΙΦΙΣΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Εξαιτίας της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου εξακολουθεί να υπάρχει Ξεκαθαρίζοντας με βάση τα προηγούμενα ότι πηγή του πολεμικού κινδύνου δεν είναι πάλη των δυο συστημάτων, αλλά ο ιμπεριαλισμός και οι εσωτερικές του αντιθέσεις, πρέπει να σταθούμε και σε ορισμένα ζητήματα σε σχέση με το χαρακτήρα του κινήματος της ειρήνης σήμερα.

Το πρόβλημα της ειρήνης είναι πρόβλημα πρωτ� απ' όλα ταξικό. Εφόσον πηγή του πολέμου είναι ο ιμπεριαλισμός, πραγματική ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει δίχως ανατροπή των βάσεών του, δίχως ταξική επανάσταση. Δεν μπορείς με τις παρακλήσεις να πάρεις ειρήνη από τον ταξικό αντίπαλο, αυτός μπορεί μόνο να εξαναγκαστεί σε ειρήνη. Και εγγύηση γι' αυτό είναι και πάλι η ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού, η σίγουρη ανοδική πορεία της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας. (άρθρο, του «Κομμουνίστ» ΚΟΜΕΠ 8/84).

Δηλαδή η ειρήνη επιβάλλεται όταν αναπτύσσεται το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης, όταν αποσπά καινούριες χώρες από την τροχιά του ιμπεριαλισμού, όταν εξασθενεί ο αντίπαλος και καταλαβαίνει ότι κάθε επίθεσή του θα είναι καταδικασμένη. Με άλλα λόγια η πάλη για την ειρήνη και η πάλη για το σοσιαλισμό είναι πράγματα αδιαίρετα. Κατά συνέπεια ΜΟΝΟ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, παλεύοντας για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της μαζί με τους συμμάχους της, παλεύει και για την ειρήνη. Οι μικροαστοί δεν είναι συνεπείς αγωνιστές της πάλης για την ειρήνη, και βασικά σε κρίσιμες ιστορικές καμπές τάχτηκαν με το μέρος της αστικής τάξης. Το ίδιο και τα αστικά, αλλά και τα αστικορεφορμιστικά κόμματα (Α� Παγκόσμιος Πόλεμος).
Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την προσπάθεια της εργατικής τάξης να διευρύνει καθημερινά το μέτωπο όλων των φιλειρηνικών δυνάμεων.

Παράλληλα η απάντηση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος πρέπει να είναι:
α) Ενίσχυση της οικονομικής δύναμης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
β) Ένταση του αγώνα της Εργατικής ΤΆξης στις καπιταλιστικές χώρες για την ανατροπή του συστήματος και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την εξουσία, δηλαδή, της Εργατικής Τάξης και των Σύμμαχων της, την ανώτερη μορφή δημοκρατίας.
Άλλη, όμως, είναι σήμερα η κυρίαρχη θέση στην Αριστερά και ειδικότερα στην ηγεσία του ΚΚΕ για το ζήτημα της ειρήνης.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, εκτιμώντας ότι πρώτιστο καθήκον είναι η υπεράσπιση της Ειρήνης με κάθε μέσο, υποστηρίζει τις φιλειρηνικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, βλέπει το πρόβλημα της ειρήνης με πασιφιστικό τρόπο. Και αυτό έχει ολέθριες συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα στη χώρα μας.

Το ΠΑΣΟΚ, ως δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της αστικής τάξης μπορεί στα λόγια να μιλάει για ειρήνη, στην πράξη όμως αγοράζει αεροπλάνα που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικό φορτίο. Ακόμα το ΠΑΣΟΚ διατηρεί τις αμερικάνικες βάσεις και τα πυρηνικά που οπωσδήποτε δε βοηθούν ούτε την ειρήνη ούτε την ανεξαρτησία της χώρας μας, κατά συνέπεια και την αποφυγή της από ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη που μπορεί να την αρχίσουν άλλοι εταίροι του ΝΑΤΟ.

Τέλος, η ειρήνη δεν έρχεται κι ούτε εδραιώνεται ΜΟΝΟ με διακηρύξεις και συνδιασκέψεις των«6», ή με ανθρώπινες ζώνες γύρω από την Ακρόπολη.
Η ειρήνη ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ από την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και όλων των άλλων φιλειρηνικών δυνάμεων συνδυασμένη με την πάλη για τη λύση των καθημερινών οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων.


3. Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα είναι χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων και τη χαρακτηρίζει η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Οι Αμερικανοί, έχοντας βάλει σε ενέργεια τα σχέδιά τους για παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας επιτύχει να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ηγεμονίας στον καπιταλιστικό κόσμο, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «πιόνι» με στρατηγική θέση στο επιθετικό σύστημα που ετοιμάζουν.

Θέλουν την Κύπρο αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Θέλουν στην Ελλάδα βάσεις όχι απλώς κατασκοπευτικές, αλλά και επιδρομικά ορμητήρια για την κατάπνιξη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, αν ο χωροφύλακας φονιάς, το Ισραήλ, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Σημάδια χρεοκοπίας υπάρχουν άφθονα στο Ισραήλ: οικονομική κρίση, πληθωρισμός, αποχώρηση από το Λίβανο. Γι' αυτό πρωταρχικό στόχο έχουν οι Αμερικανοί το τσάκισμα του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα, το οποίο αποτελεί και το κυριότερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους.

Με δοσμένη τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας στο παγκόσμιο οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα, που το προωθούν κάτω από την οικονομική ηγεμονία τους, επιδιώκουν και τις ανάλογες πολιτικές λύσεις που θα εγγυούνται την τέτοια πορεία της χώρας μας.
Βασικός στόχος τους είναι η εδραίωση δικομματικού συστήματος, δύο κομμάτων της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, που θα εναλλάσσονται στην εξουσία και θα εξυπηρετούν ολότελα το καθένα με τον τρόπο του τα συμφέροντά τους. ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στο ρεφορμισμό, με τον οποίο επιδιώκουν να διαβρώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να έχουν μόνιμα αποπροσανατολισμένο κι εγκλωβισμένο σοβαρό τμήμα της εργατικής τάξης.

Παράλληλα καταβάλλονται προσπάθειες από την αστική τάξη για να υπάρχει Αριστερά χωρίς επαναστατικό περιεχόμενο, ενσωματωμένη στο σύστημα.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΠΟΙΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

Το βασικό κριτήριο για τον καθορισμό των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί ένα κόμμα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΧΤΙΚΗ του, τόνιζε ο Β. Ι. ΛΕΝΙΝ.
Τι βλέπουμε, λοιπόν, στο ΠΑΣΟΚ;
α) Το ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του το 1974, δεν προήλθε από το εργατικό κίνημα, αλλά από αστούς και μικροαστούς διανοουμένους και πολιτικούς. Η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη ήταν μοντέλο εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος. Διατυμπάνιζε ότι με βαθμιαίες μεταρρυθμίσεις θα φτάναμε στο σοσιαλισμό. Συγχρόνως οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν διανθισμένες με αντιιμπεριαλιστικούς στόχους, για να εκμεταλλευτεί τα αντιαμερικανικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού, που ήταν τότε πολύ έντονα. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ο Κ. Καραμανλής, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του ήταν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που η διαφορά του από τη σοσιαλδημοκρατία της Δυτικής Ευρώπης ήταν το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων και εξαρτημένη. Κατά συνέπεια έπρεπε να πάρει υπόψη του το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα στοιχεία στην ταχτική του για να επιτύχει ως δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος.
β) Η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών, βουλευτών, νομαρχών και υπουργών του ΠΑΣΟΚ ανήκει στην αστική τάξη ή προέρχεται από τη μεσαία αστική τάξη. Είναι αστοί διανοούμενοι και τεχνοκράτες, που βρίσκονται στην κορυφή της ΚΜΚ (κρατικομονοπωλιακής καπιταλιστικής) πυραμίδας, με μετοχές σε διάφορες μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα, το ακολουθούν το σύνολο των μεσαίων στρωμάτων και σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, που έχει εξαπατηθεί ανοιχτά από αυτό.

γ) Στις διακηρύξεις του τάσσεται ανοιχτά υπέρ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», μικρής ή μεγάλης, δεν έχει σημασία, «...η μικρή παραγωγή γεννάει τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» (ΛΕΝΙΝ, άπαντα, τόμος 41, σελ. 6 «Αριστερισμός - παιδική αρρώστια του κομουνισμού»), δηλαδή τάσσεται υπέρ της διατήρησης των οικονομικών βάσεων του καπιταλισμού. δ) Στην πολιτική - κυβερνητική πραχτική του ακολουθεί πολιτική αστικού εκσυγχρονισμού. Υπερασπίζεται πλέρια τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της: προνόμια στα μονοπώλια, διατήρηση αμερικάνικων βάσεων, νατοϊκών αεροπλάνων, χτύπημα από τα μέσα (ΠΑΣΚΕ) και από τα έξω (κρατική βία) του εργατικού κινήματος, και προσπαθεί όλα αυτά να τα περάσει με σοσιαλρεφορμιστική ταχτική. Προσπαθεί να δηλητηριάσει με το μικρόβιο της ταξικής συνεργασίας (ρεφορμισμός) σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το γεγονός, όμως, ότι ακολουθεί σοσιαλρεφορμιστική ταχτική δεν αναιρεί καθόλου το χαρακτήρα του ως κόμματος εναλλαγής, κόμματος της αστικής τάξης.
Άλλο τα ταξικά συμφέροντα που εκφράζει ένα κόμμα και άλλο η μέθοδος που ακολουθεί για να τα υπηρετήσει.

Ο χαρακτηρισμός του ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες ΚΜΚ ως κόμματος του μικροαστικού σοσιαλισμού είναι αντιμαρξιστικός. Γιατί οι μικροαστοί από τη φύση τους έχουν διπλή προσωπικότητα. Είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, αλλά ταυτόχρονα είναι και αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα μονοπώλια. Και εκείνο που κυριαρχεί, βέβαια, στο μικροαστό στην αστική κοινωνία είναι το όνειρο να γίνει αστός. Άρα στις συνθήκες της αστικής κοινωνίας και ειδικά στον ΚΜ Κ ΟΙ μικροαστοί δεν μπορεί να έχουν δική τους αυτοτελή πολιτική, είναι ουρά της αστικής τάξης. Και στο ΠΑΣΟΚ είναι αφελές να πούμε ότι οι αστοί ακολουθούν τους μικροαστούς, και όχι το αντίστροφο. Επομένως στην καπιταλιστική κοινωνία μπορούν να υπάρχουν δύο τύποι κόμματα. Τα προλεταριακά και τα αστικά. Και ειδικά στη χώρα μας με τα πολυάριθμα μικροαστικά στρώματα που μετά την πτώση της χούντας χαρακτηρίζονται από αντιιμπεριαλισμό με μικροαστικά χαρακτηριστικά, δηλ γι' αυτά οι αντιιμπεριαλιστικές και αντιμονοπωλιακές αλλαγές σημαίνουν όσο το δυνατόν πιο βελτιωμένη θέση τους στο σύστημα, το ότι τα εκφράζέι το ΠΑΣΟΚ σημαίνει πως είναι δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της αστικής τάξης.

2. Η «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Η «Ν.Δ.», μετά την απομάκρυνσή της από την κυβερνητική εξουσία τον Οχτώβρη του 1981, προσπαθεί να παρουσιαστεί με νέο πρόσωπο, απαλλαγμένο δήθεν από τη νοοτροπία και τις παλιές αντιλήψεις της, που θυμίζουν έντονα το αμαρτωλό παρελθόν της. Με το πρόσωπο του«νεοφιλελευθερισμού» και την ανάλογη δημαγωγία εκμεταλλεύεται την αγανάκτηση που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ, και προβάλλει τον εαυτό της σαν τη μοναδική δύναμη για να βγει η χώρα από το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο. Τα ταξικά, όμως, συμφέροντα που εκπροσωπεί και υπηρετεί ξεσκεπάζουν τη δημαγωγία της. Εκπροσωπώντας και αυτή το ντόπιο καιξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο υποστηρίζει στην ουσία την εισοδηματική πολιτική του ΠΑΣΟκ. Παλεύει με κάθε τρόπο για περισσότερη φιλελευθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή για μεγαλύτερη ασυδοσία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, αντιγράφοντας τα θατσερικά πρότυπα. Έτσι κάθε προσπάθεια για τον εκσυγχρονισμό της μοναδικό στόχο έχει την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων στις νέες πολιτικές καταστάσεις, και την εδραίωση του δικομματικού παιχνιδιού εναλλαγής στην εξουσία. Γι' αυτό χρειάζεται, όπως και για το ΠΑΣΟΚ, ανοιχτό ιδεολογικό ταξικό μέτωπο και συνεχές ξεσκέπασμα των επιδιώξεών της.

3. ΕΑΡ ΚΑΙ ΚΚΕ ΕΣ. - Α.Α.

Η ηγεσία της ΕΑΡ μετά την περσινή διάσπαση εγκατέλειψε και τυπικά τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του ΚΚΕ Εσ. κι έγινε πλαδαρό πολυσυλλεκτικό αριστερό κόμμα, που επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό και την καλύτερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, και όχι την ανατροπή του. Το ΚΚΕ ΕΣ.- Α.Α., αντίθετα, κράτησε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του και επιδιώκει αντικαπιταλιστική πορεία. Το διακρίνει, όμως, αντιφατικότητα. Από τη μια βάζει για στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, κι από την άλλη απορρίπτει τα μοντέλα που υπάρχουν και βάζει για στόχο του τον τρίτο δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό. Δέχεται ότι στην ΕΣΣΔ σήμερα γίνονται σοβαρές αλλαγές, αλλά δε θίγουν - λέει - τα βάθρα πάνω στα οποία οικοδομήθηκε. Τα βάθρα, όμως, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η ΕΣΣΔ, είναι ο μαρξισμός λενινισμός, και χωρίς αυτή τη δοκιμασμένη κοσμοθεωρία, που, παρά τις οποιεσδήποτε αδυναμίες ή παραμορφώσεις που έγιναν στην εφαρμογή της, δεν παύει να είναι οδηγός για δράση, δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός. Κάθε άλλος δρόμος - όσες φιλότιμες κι ακούραστες προσπάθειες κι αν γίνουν - οδηγεί σε αδιέξοδο, και έτσι το αποτέλεσμα είναι η διατήρηση, και όχι η ανατροπή του καπιταλισμού.

4. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΚΕ

Τι εκφράζει σήμερα το ΚΚΕ; Πως χαρακτηρίζουμε το ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ από κόμμα της εργατικής τάξης έχει μετατραπεί ο:ε κόμμα αριστερής φυσιογνωμίας, που στα λόγια αποδέχεται το μαρξισμό λενινισμό, στην πράξη, όμως, με τη συνθηκόλογη στρατηγική και ταχτική του απέναντι στο ρεφορμισμό και στο κατεστημένο, οδηγεί το λαϊκό κίνημα σε οπισθοχώρηση και ήττα. Ουσιαστικά η ηγεσία του ΚΚΕ έχει παραιτηθεί από την επαναστατική δράση, και έχει συμβιβαστεί με το κατεστημένο, έχει δεχτεί την ένταξή του στο σύστημα της αστικής πυραμίδας και είναι σαν αριστερό δεκανίκι για τη στήριξή του. Η ηγεσία του ΚΚΕ εκφράζει σήμερα την ιδεολογία της εργατικής αριστοκρατίας και των μεσαίων στρωμάτων, που, κάτω από την πίεση της αστικής ιδεολογίας, έχουν εγκαταλείψει κάθε αγωνιστική δράση και παλεύουν απλώς για το πώς, με μεταρρυθμίσεις, θα βελτιώσουν τη θέση τους στο σύστημα της εξάρτησης.

Πώς εκφράζεται ο οπορτουνισμός και ο συμβιβασμός της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στο κατεστημένο;

1) Στη στρατηγική: Με τον προσανατολισμό του λαϊκού κινήματος σε καθαρά κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την κατάληψη της εξουσίας, με την άρνηση, ουσιαστικά, του ηγετικού ρόλου της εργατικής τάξης στην επανάσταση.
2) Στην ταχτική: Με την έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνατότητες της εργατικής τάξης, και με την υποταγή του εργατικού κινήματος στις εκάστοτε αντιλαϊκές επιλογές του ρεφορμισμού, δηλαδή πολιτική μη όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά διατήρησής της σε ανεκτά επίπεδα από την άρχουσα τάξη και το ρεφορμισμό.
3) Στην πολιτική συνεργασιών - συμμαχιών:
Αναγωγή των συνεργασιών σε αυτοσκοπό. άμβλυνση των διαφορών του ΚΚΕ με τους συνεργαζόμενους, υποταγή των ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης στο όνομα της δημοκρατικής συνεργασίας (περίοδος '78-'81) της Δημοκρατικής Κυβέρνησης ('81 '85) και της Συμπαράταξη ς ('86 - '88).
4) Στο επίπεδο της ιδεολογίας: Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε ποτέ ξεκάθαρη θέση για την ταξική φύση και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, και στήριξε αποφασιστικά την προσπάθειά του να γίνει κυρίαρχη αστική δύναμη, χαρακτηρίζοντάς το δύναμη της αλλαγής. Ουσιαστικά συνέβαλε στο να μετατραπεί ολόκληρος κόσμος σε ουρά του ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ο γεφυροποιός του ρεφορμισμού στην Ελλάδα.
5) Στο επίπεδο της φιλοσοφίας: . Άρνηση της να δεχτεί τη διαλεχτική εξέταση των φαινομένων. Αντίθετα, προσήλωσή της στην προσαρμογή της διαλεχτικής στις εκάστοτε σκοπιμότητές της. Έτσι η ηγεσία του ΚΚΕ για να δικαιολογήσει τα λάθη της, αντί να κάνει την αυτοκριτική της, «προσαρμόζει}) την πραγματικότητα στην ταχτική, και όχι την ταχτική της στην πραγματικότητα.
6) Στη μη επαναστατική διαπαιδαγώγηση των μαζών και στην παραίτηση από την αγωνιστική δράση: Αναγωγή της κοινοβουλευτικής πάλης σε πρωταρχικό καθήκον, αφού θεωρεί π.χ. ότι η απλή αναλογική είναι το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων. Έτσι υποτιμάει τη σημασία της ταξικής πάλης.
7) Στο ζήτημα της εξάρτησης: Αποδοχή των επιλογών του κατεστημένου με την ουσιαστική εγκατάλειψη της θέσης για αποχώρηση από την ΕΟΚ, και στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με την εκτόνωση του αντιαμερικανισμού των Ελλήνων στις συγκεντρώσεις για τις συγκεντρώσεις και πορείες για τις πορείες. Μη κλιμάκωση αυτού του αγώνα όταν υπήρχαν δυνατότητες.
8) Μετατροπή του λαϊκού κινήματος από κίνημα διεκδικητικής και επαναστατικής δράσης σε κίνημα προτάσεων για ανάπτυξη νέου τύπου, δηλαδή σε κίνημα για τη βελτίωση του καπιταλισμού, και όχι για την επαναστατική αλλαγή του.
9) Στα οργανωτικά ζητήματα: Κυρίαρχα στοιχεία στη λειτουργία του ΚΚΕ, που έχουν επιβληθεί κάτω από τον αυταρχισμό της ηγεσίας του, είναι ο σεχταρισμός, ο δογματισμός, η κατάργηση της εσωκομματικής δημοκρατίας και η απομόνωση ή η διαγραφή κάθε συντρόφου που διαφωνεί με αυτή τη συμβιβαστική γραμμή. Ολοκλήρωση του οργανωτικού οπορτουνισμού είναι η διάλυση των κλαδικών εργατικών οργανώσεων του ΚΚΕ το 1983, διαδικασία που είναι σήμερα σε εξέλιξη καθώς διαλύονται και όσες εργατικές οργανώσεις υπάρχουν σε επίπεδο αχτίδας.

10) Συμπερασματικά η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ακολουθεί ανεξάρτητη πολιτική για το προλεταριάτο, αλλά ο ρόλος της έγκειται στο πώς θα είναι ο ρυθμιστής και όχι ο πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων, π.χ. αντιδεξιά δημοκρατική συνεργασία (στρατηγική '78-'80) ή στο πώς θα πάρει μέρος σε κυβέρνηση των ρεφορμιστών σε ρόλο κομπάρσου (στρατηγική '81-'85), ή στο πώς μετεκλογικά θα δώσει σήμερα ψήφο ανοχής ή στήριξης σε κυβέρνηση των ρεφορμιστών.

5. ΠΩΣ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1978-1981)

1) Από το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ η ηγεσία του κατέταξε το ΠΑΣΟΚ στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μάλιστα το χαρακτήρισε αριστερό κόμμα (βλέπε Ντοκουμέντα του 100υ Συνεδρίου). Έτσι από το 1978 το λαϊκό κίνημα προσανατολίστηκε στο μονομέτωπο αγώνα ενάντια στη Δεξιά και ουσιαστικά αφοπλίστηκε ιδεολογικά απέναντι στο ρεφορμισμό.
2). Παρόλο που η εμπειρία από τη δράση του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι είναι δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και μάλιστα υπήρχαν πιο έντονα δείγματα αυτής της πολιτικής τα χρόνια 1978 1981, όπως: α) Ηγεμονισμός κι αντιενωτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ. β) Αποδοχή του ότι στηρίζεται στον αστικό στρατό. γ) Αρνιότανε τη συνεργασία όπου ήταν δυνατό και την επιδίωκε όπου ήταν αδύνατο. δ) Δικαστικές παρεμβάσεις στα συνδικάτα σε σύμπνοια με τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, για να ελέγξουν συνδικάτα που ήταν πρωτοπόρα στην ταξική πάλη, όπως την Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ), το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας κ.ά. ε)Διάσπαση του Κινήματος Ειρήνης το 1981 με τη δημιουργία της ΚΕΑΔΕΑ. στ) Διάσπαση του γυναικείου κινήματος με τη δημιουργία της ΕΓΕ. ζ) Ξεκάθαρες θέσεις από το ΠΑΣΟΚ ότι σε καμία περίπτωση δε θα δεχτεί συνεργασία με το ΚΚΕ ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά ούτε καν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα (ΕΞΟΡΜΗΣΗ 15.2.1981).

ζ) Υπαναχώρηση και από διακηρυγμένες θέσεις, όπως η θέση για αποχώρηση από την ΕΟΚ. ι) Και γενικά τη ρεφορμιστική πολιτική του στα συνδικάτα, όπως η διάλυση των ΣΑΔΕΟ, προσπάθεια περάσματος της ρεφορμιστικής ιδεολογίας και γενικότερα αποδοχή του ΠΑΣΟΚ από το κατεστημένο κ.ά. Κι ενώ υπήρχαν όλα αυτά τα στοιχεία, η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να τα λάβει υπόψη και να χαράξει καθαρή διαχωριστική γραμμή απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, στην πραγματικότητα προχώρησε πιο δεξιά χαρακτηρίζοντας το ΠΑΣΟΚ «δύναμη αλλαγής». Έτσι αποπροσανατόλισε το λαό και τον έκανε να τρέφει φρούδες ελπίδες για το χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ. Η σωστή τακτική του ΚΚΕ και του αριστερού κινήματος στη συγκεκριμένη στιγμή θα ήταν: αφού καλέσει το λαό να αγωνιστεί για την απομάκρυνση της Δεξιάς από την κυβερνητική εξουσία, συγχρόνως να του δείξει και τον περιορισμένο χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή αν περάσει η κυβερνητική εξουσία στο ΠΑΣΟΚ θα παρθούν ορισμένα δημοκρατικά μέτρα που θα εκσυγχρονίζουν τον καπιταλισμό, θα αναπτύσσουν το ρεφορμισμό και τίποτα περισσότερο. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι επαναστατικό κόμμα, αλλά κόμμα εναλλαγής (δεξιό σοσιαλδημκρατικό κόμμα), απλώς θα βελτιωθούν οι συνθήκες της ταξικής πάλης, θα δημιουργηθεί άλλο πολιτικό κλίμα και θα παρουσιαστούν καινούρια προβλήματα, που το κυρίαρχο στοιχείο τους θα είναι η προσπάθεια για διείσδυση του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα στο επίπεδο της πολιτικής και της ιδεολογίας.

Ενώ από την άλλη πλευρά η αλλαγή βρισκόταν στην κατεύθυνση της αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, του κόμματος της εργατικής τάξης, και μοχλός για την αλλαγή θα ήταν η ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων, πρώτ' απ' όλα της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση της δημιουργίας - εννοείται όταν θα είναι ώριμες οι συνθήκες μετώπου αριστερού, δημοκρατικού σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση για αγωνιστική πορεία προς το σοσιαλισμό. Αντίθετα, όμως, στο «Ριζοσπάστη» εκείνης της εποχής (1980-1981) προβαλλόταν το ΠΑΣΟΚ ως δύναμη αλλαγής σε αρκετά επώνυμα και ανώνυμα άρθρα και αμβλύνονταν οι διαφορές ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ.

Από την άλλη πλευρά η «Εξόρμηση» (εφημερίδα του ΠΑΣΟΚ) πρόβαλλε τη γραμμή της αυτοδυναμίας και δεν ανέφερε ποτέ το ΚΚΕ παρά μόνο αν ήταν να του κάνει πολεμική ή κριτική, καινα καλέσει τους αριστερούς .ψηφοφόρους να Ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ. Συγχρόνως τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ στην προεκλογική περίοδο δεν έχαναν την ευκαιρία, όπου υπήρχε συγκέντρωση προεκλογική, σύσκεψη, συνέντευξη Τύπου κλπ., να δηλώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δύναμη αλλαγής και ν' αφήνουν στον κόσμο να πλανιέται η εντύπωση ότι υπάρχει κάποια άτυπη συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ και ότι η μόνη λύση είναι η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ μετεκλογικά (Δημοκρατική Κυβέρνηση). Έτσι η ηγεσία του ΚΚΕ, αντί να πει την αλήθεια στο λαό για την προοπτική του ΠΑΣΟΚ, του δημιούργησε αυταπάτες. Στην πραγματικότητα τις μικροαστικές της αυταπάτες για το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ τις έκανε αντικειμενική πραγματικότητα και στο όνομα κάποιας μελλοντικής συνεργασίας αγνόησε το καθήκον του σήμερα. Έτσι δημιουργήθηκε η γέφυρα γιανα περάσει ο ρεφορμισμός στην Ελλάδα. Να τι διδάσκει ο ΛΕΝΙΝ αναφερόμενος στη στάση που έπρεπε να κρατήσουν οι μπολσεβίκοι απέναντι στα μικροαστικά κόμματα τον Απρίλη του 1917 και κριτικάροντας τις δεξιές απόψεις που υπήρχαν στο Μπολσεβίκικο Κόμμα: «Ο μαρξιστής που, εξαιτίας της δυνατότητας ενός τέτοιου μελλοντικού σταδίου, θα ξεχνούσε τις υποχρεώσεις του σήμερα θα μεταβαλλόταν σε μικροαστό, επειδή στην πράξη θα καλλιεργούσε στο προλεταριάτο την εμπιστοσύνη στους μικροαστού ς» και συνεχίζει παρακάτω: «Ο άνθρωπος που υποθετικά πήραμε θα έμοιαζε με ένα γλυκανάλατο Λουί Μπλαν, με ένα γλυκερό καουτσικιστή, αλλά σε καμία περίπτωση με επαναστάτη κομμουνιστή» (ΛΕΝΙΝ: «Θέσεις του Απρίλη»).

6. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το 1980 τον Ιούλη, στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, επίσημα πια το ΠΑΣΟΚ αποκαλείται «κόμμα αλλαγής». Πολλά στελέχη, και ειδικότερα από εργατικούς χώρους, αντιδρούν έντονα. Το Π.Γ., όμως, έχει κάνει την επιλογή του και είναι αποφασισμένο να επιβάλει με κάθε τρόπο τη λαθεμένη του γραμμή για την περιβόητη«Δημοκρατική Κυβέρνηση της Πραγματικής Αλλαγής». Μπαίνουν σ> εφαρμογή αντικαταστατικά μέτρα και η κατάχρηση εξουσίας. Αξιόλογα δοκιμασμένα στελέχη καθαιρούνται, απομονώνονται και διαγράφονται. Μεγάλος αριθμός ικανότατων στελεχών παραμερίστηκε, δεν ξαναπροτάθηκε στα διάφορα όργανα, και οι «επικίνδυνοι» διαγράφτηκαν. Η διάλυση των κλαδικών ΚΟΒ έδειξε η ζωή ότι δεν ήταν λάθος παρά μελετημένη ΕΠΙΛΟΓΗ του Π.Γ. για την αποδιοργάνωση του κόμματος. Για να χαθεί η σύνδεση, η κοινή πλατφόρμα κι ο συντονισμός της πάλης των εργαζομένων. Να αδυνατίσει η ταξική πάλη και να περάσει ανενόχλητα ο ρεφορμισμός στην εργατική τάξη. Παράλληλα οι συνοικιακές ΚΟΒ να μπορούν καλύτερα να εκτελούν «δύσκολες» διαγραφές ανεπιθύμητων στελεχών και να διαπαιδαγωγούν και να προωθούν στο κόμμα μικροαστικά στοιχεία. Το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας ήταν και είναι άμεσα συνδεμένο με τις μαζικές διαγραφές, τις διαρροές και τις αποχωρήσεις μελών και στελεχών από το ΚΚΕ, κυρίως από το 110 ως το 120 Συνέδριο και συνεχίζεται Είναι, επίσης, συνδεμένο με την κριτική και αυτοκριτική εξέταση της γραμμής και της δράσης του ΚΚΕ από το 11 ο ως το 12ο Συνέδριο.

Και τα δύο αυτά σοβαρά ζητήματα, διαγραφές μελών και στελεχών, καθώς και τη λαθεμένη γραμμή της «Συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων, πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ (συνέντευξη Χ. Φλωράκη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 20.2.84) και αλλού για την αλλαγή, το 120 Συνέδριο τα αγνόησε. Στο 120 Συνέδριο, παρά το γεγονός ότι έγινε σε περίοδο που στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες γίνονται σοβαρές αλλαγές και ανακατατάξεις παρά την περεστρόικα του σ. Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, η ηγεσία του ΚΚΕ φοβήθηκε τόσο την Κριτική εξέταση της λαθεμένης στρατηγικής που χάραξε το 11ο Συνέδριο, όσο και την εξέταση τι:ιυ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος. Καμία. αλλαγή στο κόμμα και καμία αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία. Η εκλογή των ίδιων ανθρώπων στο Π.Γ. δείχνει ότι το ΚΚΕ έμεινε προσηλωμένο στο δόγμα, στο φόβο της αυτοκριτικής και στην έλλειψη δημοκρατίας και διαφάνειας. Παρά τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε η περεστρόικα στην ΕΣΣΔ και παρά την πίεση μέσα κι έξω από το ΚΚΕ για δημοκρατική λειτουργία, ανανέωση και στροφή σε δημοκρατικό δρόμο, η ηγεσία έμεινε περιχαρακωμένη κι αιχμάλωτη του αμαρτωλού της παρελθόντος. Την περίοδο από το 11 ο ως 12ο Συνέδριο μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε περίοδο διείσδυσης και κυρίως εδραίωσης του ρεφορμισμού στο εργατικό, συνδικαλιστικό και γενικά στο μαζικό κίνημα. Η επικράτηση του ρεφορμισμού δημιούργησε νέα κατάσταση, όπου δύσκολα γίνεται η ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος.

Ο ρεφορμισμός αποτελεί το κύριο εμπόδιο για την επαναστατική προοπτική στο εργατικό και αριστερό κίνημα της χώρας. Την ευθύνη για την επικράτηση του ρεφορμισμού τη φέρνει ακέραια η ηγεσία του ΚΚΕ, με την εφαρμογή της λαθεμένης ταχτικής ότι πριν απ' όλα το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ «θα κάνουν την ΑΛΛΑΓΗ» (συνέντευξη Χ. Φλωράκη «ΤΑ ΝΕΑ» 20.2.84). Η γραμμή αυτή δεν άνοιξε μέτωπο ενάντια στον κίνδυνο της εδραίωσης του ρεφορμισμού, αλλά έκανε γέφυρα το ΚΚΕ και τις μαζικές οργανώσεις που αυτό καθοδηγούσε για το πέρασμα, τη διείσδυση και την εδραίωσή του.

Η ηγεσία του ΚΚΕ κράτησε ανοιχτό το μέτωπο ενάντια στη Δεξιά, που προσπαθούσε «να φθείρει την κυβέρνηση της αλλαγής» (βλέπε «Ριζοσπάστη» της εποχής εκείνης). Η πολιτική αυτή, της έλλειψης μετώπου κατά του ρεφορμισμού και της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία του Κράτους Πρόνοιας, έφερνε σύγχυση στους εργαζομένους και οδήγησε στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος. Γι' αυτό το σοβαρότατο ζήτημα του ρεφορμισμού δε θα βρεις καμία υπεύθυνη κριτική ανάλυση και αυτοκριτική στις Θέσεις του 12ου Συνεδρίου, στην εισήγηση και στην πολιτική απόφαση που ψηφίστηκε.

Το δεύτερο ζήτημα όπου έπρεπε να σταθεί αυτοκριτικά η ηγεσία του ΚΚΕ είναι η λαθεμένη στρατηγική που χάραξε το 11ο Συνέδριο. Η απόφαση του 12ου Συνεδρίου δε δίνει απάντηση σε αυτή τη λαθεμένη στρατηγική, δεν εξηγεί τους λόγους που οδήγησαν το 11 ο Συνέδριο να καθορίσει ως στρατηγικό στόχο τη «Δημοκρατική Κυβέρνηση της Πραγματικής Αλλαγής» και ούτε το γιατί δεν επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος. Με βάση τις πιο πάνω εκτιμήσεις, η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζει: «Το ΚΚΕ έχει διακηρύξει ότι μοναδική λύση για να βγει ο τόπος από τα αδιέξοδα είναι η δημοκρατική κυβέρνηση...» (βλέπε Πολιτική Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα 1983). Η ηγεσία του ΚΚΕ βάζοντας το καθήκον της πάλης για « Δημοκρατική Κυβέρνηση» δεν προσδιόρισε ούτε τον ταξικό χαρακτήρα της εξουσίας της. Ένα προλεταριακό κόμμα, όμως, δεν μπορεί παρά να πάρει μέρος μόνο σε κυβέρνηση που θα είναι επαναστατική, θα είναι δηλ κυβερνητικό κόμμα που θα καθοδηγεί το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο Β.!. Λένιν έλεγε ότι ένα προλεταριακό κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση μόνο όταν εκπληρώνονται οι όροι της δικτατορίας του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς (τόμος 34, σελ 135). . Άρα μια τέτοια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που καθόρισε το 11ο Συνέδριο, δε θα είναι παρά αστική δημοκρατική κυβέρνηση που - πιθανόν - θα εφαρμόζει πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Η κυβέρνηση αυτή από τη φύση της, από γεννησιμιού της, δεν μπορεί να προχωρήσει σε επαναστατικές αλλαγές. Γιατί δε θα έχει αλλάξει ο ταξικός χαρακτήρας του αστικού κράτους. Εδώ χρειάζεται να δούμε επίσης το πόσο κατηγορηματικός ήταν ο Λένιν στο ζήτημα αυτό με το παρακάτω κείμενο: «Πραγματικά, το να απαιτείς «συμμετοχή» των εργατών στην κυβέρνηση των Γκουτσκόφ-Μιλιουκόφ είναι ανοησία και θεωρητικά και πολιτικά: Το να συμμετάσχεις ως μειοψηφία θα σήμαινε να είσαι πιόνι, το να συμμετέχεις «ισότιμα» είναι αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να συμβιβαστεί η απαίτηση για τη συνέχιση του πολέμου με την απαίτηση για τη σύναψη ανακωχής και την έναρξη διαπραγματεύσεων ειρήνης. Για να «συμμετέχεις» ως πλειοψηφία, πρέπει να έχεις τη δύναμη να ανατρέψεις την κυβέρνηση των Γκουτσκόφ-Μιλιουκόφ. Στην πράξη το αίτημα της «συμμετοχής» είναι ο χειρότερος λουιμπλανκισμός, δηλαδή σημαίνει ότι ξεχνάς την ταξική πάλη και τις πραγματικές συνθήκες της, παρασύρεσαι από την κούφια ηχηρή φρασεολογία, διαδίδεις αυταπάτες ανάμεσα στους εργάτες και χάνεις πολύτιμον καιρό σε διαπραγματεύσεις με το Μιλιουκόφ ή τον Κερένσκι, που πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις για τη δημιουργία πραγματικής ταξικής και επαναστατικής δύναμης, της προλεταριακής πολιτοφυλακής, ικανής να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη σε όλα τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού, που αποτελούν την τεράστια πλειονότητά του, να τα βοηθήσει να παλέψουν για ψωμί, ειρήνη και ελευθερία» (Άπαντα, τόμος 31 σελ 35).

Αφού προηγουμένως αποδείξαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αστικό κόμμα, που θέλει τη διατήρηση του καπιταλισμού, τι δουλειά έχει το ΚΚΕ στην κυβέρνηση μαζί του, αφού - υποτίθεται επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού; Κατά συνέπεια η στρατηγική του ΚΚΕ είναι λαθεμένη όταν επιδιώκει την αλλαγή με τη συνεργασία των «δημοκρατικών δυνάμεων» και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Κι ενώ όπως είδαμε ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ήταν η «Δημοκρατική Κυβέρνηση», ξαφνικά βλέπουμε άλλο στόχο!!!

Στην απόφαση του 120υ Συνεδρίου διαβάζουμε:
«Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Η αλλαγή αυτή, με το πρόγραμμά της για μια νέου τύπου οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη είναι ο μόνος δρόμος που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα εκρηκτικά προβλήματα του λαού» (Πολιτική Απόφαση120υ Συνεδρίου, Μάης του 1987).
Και μια τρίτη διέξοδος: «Μόνη διέξοδος στις σημερινές συνθήκες ΝΕΟ ΚΛΙΜΑ ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ». «(Ριζοσπάστης», 25 του Οχτώβρη 1987, οι υπογραμμίσεις δικές μας). Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, λοιπόν, υπάρχουν από το 1983 τρεις διαφορετικές μοναδικές διέξοδοι:
Φυσικά, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να μελετήσει την κατάσταση ορισμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης, όπου και δημοκρατικές κυβερνήσεις έγιναν και κοινά προγράμματα εφάρμοσαν και την απλή αναλογική έχουν ως εκλογικό σύστημα (π.χ. Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία κλπ). Μήπως έλυσαν τα προβλήματα των εργαζομένων και μήπως πρόσφεραν διέξοδο στην πολιτική και οικονομική κρίση; όχι. Η πείρα στις χώρες αυτές διδάσκει πως μόνο η οργάνωση των αγώνων του λαού δίνει λύση στα προβλήματα και στην κρίση.

Πολιτική απόφαση του 12ου Συνεδρίου και προοπτικές.

Τον Οχτώβρη του 1985 το ΚΚΕ κάνει νέα εκτίμηση της θέσης του απέναντι στο ΠAΣΟK, με το επιχείρημα ότι αυτό έκανε δεξιά στροφή, με την ψήφιση της πράξης Νομοθετικού. Περιεχομένου και την άρνηση ψήφισης της απλής αναλογικής. Με βάση την προαναφερόμενη εκτίμηση, το ΚΚΕ άλλαξε στρατηγική και αντί για τη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων και «πριν απ' όλα του ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ» (συνέντευξη Χ. Φλωράκη, 20.2.84 στα «ΝΕΑ,,) κηρύσσει τη στρατηγική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων. Το ερώτημα είναι: Στο διάστημα πριν από το 1985 το ΠΑΣΟΚ ακολουθούσε αριστερή πορεία; Όταν το ΠΑΣΟΚ το 1983 υπόγραψε τη συμφωνία για τις Βάσεις ακολουθούσε αριστερή πορεία; Όταν το Δεκέμβρη του 1982 ψήφισε το Νόμο 1320 και μετο άρθρο 27 καθήλωσε τους μισθούς και τα μεροκάματα κι ετεροχρόνισε την Α Τ Α ακολουθούσε αριστερή πορεία; Το ΠΑΣΟΚ και πριν από το1985 ακολουθούσε συντηρητική πορεία, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις του. Ο Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι δε θα συνεργαστεί με το ΚΚΕ ούτε πριν ούτε και μετά τις εκλογές του 1981 (βλέπε συνέντευξη στην «Εξόρμηση", 15.2.81).
Όλα τα πιο πάνω το Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ και το Προεδρείο του 120υ Συνεδρίου τα αγνόησαν.

Ακόμα τον Ιούνη του 1984 διαβάζουμε την παρακάτω δήλωση του Χ. Φλωράκη: «Στις 17 του Ιούνη το βράδυ θα μετρήσουμε το άθροισμα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων και θα είναι συντριπτικά ανώτερο από κείνο της Δεξιάς» «<Ριζοσπάστης», 8.6.1984).
Ο Χ. Φλωράκης πρόσθεσε τους ψήφους του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ ενάντια στους ψήφους της Δεξιάς. Δηλαδή, ισοπέδωση των δύο κομμάτων. Αυτή, όμως, η ισοπέδωση των δύο κομμάτων από το Χ. Φλωράκη έρχεται σ' αντίθεση με την Απόφαση του 11oυ Συνεδρίου, που εκτιμά ότι το ΠΑΣΟΚ «βελτιώνει» τους όρους εξάρτησης» της χώρας. «Η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - αναφέρεται στην Απόφαση - και στο περιεχόμενό της και στο τρόπο άσκησής της δεν είναι πολιτική πραγματικής αλλαγής. Περιορίζεται στα πλαίσια μιας εκσυγχρονισμένης διαχείρισης του κρατικομονοπωλικού καπιταλισμού και της βελτίωσης των όρων εξάρτησης» (υπογράμμιση δική μας, βλέπε Πολιτική Απόφαση 11ου Συνεδρίου).
Έχουμε, λοιπόν, μια πολιτική βελτίωσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, όπως καθορίζει η απόφαση, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του Χ. Φλωράκη στη συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 20.2.84, όπου προτείνει συνεργασία «όλων των προοδευτικών δυνάμεων και πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ για την αντιμετώπιση της κρίσης και της επίθεσης της Δεξιάς». Λογοδότησε ο Χ. Φλωράκης στο 120 Συνέδριο για την κατάφωρη παράβαση της Πολιτικής Απόφασης του 110υ Συνεδρίου; Όχι βέβαια. Το μεγάλο αυτό πολιτικό λάθος κουκουλώθηκε. Είναι αλήθεια ότι το ΠΑΣΟΚ συνέχισε τη συντηρητική του πορεία προς τα δεξιά, ιδιαίτερα στην οικονομική του πολιτική, με τη μονόπλευρη λιτότητα. Αυτή, όμως, η πορεία βρίσκεται μέσα στα πλαίσια που χάραξε το 11ο Συνέδριο, ότι «η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως προαναφέραμε, και στο περιεχόμενό της και στον τρόπο άσκησής της δεν είναι πολιτική πραγματικής αλλαγής. Περιορίζεται στα πλαίσια μιας εκσυγχρονισμένης διαχείρισης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και της βελτίωσης των όρων εξάρτησης»,
Αν αυτή η εκτίμηση είναι σωστή για το Δεκέμβριο του 1982, πόσο πιο δεξιά μπορεί να πήγε τον Οχτώβρη του 1985; Η αλλαγή. της στρατηγικής για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων αντί της συνεργασίας των προοδευτικών και «πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ» έπρεπε να είχε γίνει από το 11ο Συνέδριο και ακόμα νωρίτερα. Αυτή, όμως, η νέα στρατηγική χρειαζόταν νέα εκτίμηση για τη δράση του ΠΑΣΟΚ, για τα έργα του, και όχι για τις διακηρύξεις του. Ο Λένιν σχετικά με αυτό τονίζει: «Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα στην πάλη των κομμάτων δεν πρέπει να πιστεύει τα λόγια, μα να μελέτά την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να μελετά όχι μόνο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους, μα εκείνο που κάνουν, πώς ενεργούν στη λύση των διάφορων πολιτικών ζητημάτων...» (Διαλεχτά Έργα, τόμος 10ς, μέρος δεύτερο, σελ 262).
Η ηγεσία του ΚΚΕ καθυστέρησέ 4 ολόκληρα χρόνια, από το 1982 ως το 1985, για να «καταλάβει» ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα αλλαγής, αλλά κόμμα εναλλαγής, χωρίς βέβαια να εξομοιώνεται με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι πολλές οι διαφορές του ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία, κυρίως όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, και αυτό πρέπει να το λαβαίνουμε υπόψη. Όσο για την εσωτερική κατάσταση, το δικομματικό παιγνίδι εδραιώνεται Έπειτα απ' αυτή την καθυστέρηση, τις ταλαντεύσεις, την αλλοπρόσαλλη πολιτική, την έλλειψη μετώπου ενάντια στο ρεφορμισμό, θα ήταν λογικό το 120 Συνέδριο να χαράξει στρατηγική διεξόδου από την κρίση. Δυστυχώς με την απόφαση του 12ου Συνεδρίου ενώ διορθώνεται η στρατηγική με την πολιτική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων, οι στόχοι που βάζει και η πραχτική που ακολουθεί είναι δεξιότεροι κι από τούς στόχους του 11ου Συνεδρίου.

7. ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Η εισήγηση στο 12ο Συνέδριο καθώς και η Απόφαση καθορίζουν, σαν το μοναδικό δρόμο διεξόδου από τη σημερινή κρίση, τη δημιουργία του συνασπισμού των αριστερών δυνάμεων. Στο κεφάλαιο η «Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό», διαβάζουμε: «Η αλλαγή αυτή, με το πρόγραμμμά της για νέου τύπου οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη είναι ο μόνος δρόμος (υπογράμμιση δική μας) που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα εκρηκτικά προβλήματα του λαού». Και παρακάτω: «Η προώθηση της αλλαγής απαιτεί την κατάχτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας από το συνασπισμό των Δυνάμεων της Αριστεράς (υπογράμμιση δική μας) και της προόδου» (Πολιτική Απόφαση 120υ Συνεδρίου). Όσον αφορά την «Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και την ανάπτυξη νέου τύπου σαν το μονόδρομο» στην ουσία δε δίνουν διέξοδο, δεν μπορεί να δώσουν διέξοδο, θα παραμείνουν ΛΟΓΙΑ! Η κατάχτηση της πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας, που σημαίνει κατάχτηση της Κοινοβουλευτικής Πλειοψηφίας, δηλαδή κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, δεν είναι δυνατό να γίνει σε χώρα όπως η Ελλάδα, που είναι μέλος του ΝΑ ΤΟ και της ΕΟΚ και με μεγάλο ποσοστό μικροαστικού πληθυσμού. Εκτός από το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί στρατηγικής σημασίας χώρα για το ΝΑΤΟ, υπάρχει και η δυσκολία στη δημιουργία του συνασπισμού των αριστερών δυνάμεων τόσο για αντικειμενικούς όσο και για υποκειμενικούς λόγους. Το ΚΚΕ ήταν, τουλάχιστον ως και στο 120 Συνέδριο, η μεγαλύτερη αριστερή πολιτική δύναμη. Το ΚΚΕ, όμως, όπως και στο παρελθόν άλλο τόσο και στο μέλλον, με την ίδια οπορτουνιστική γραμμή, όπως αυτή εκφράστηκε στο 120 Συνέδριο, ακόμα κι αν πετύχει κάποιο συνασπισμό, αυτός δε θα δώσει καμία ΔΙΕΞΟΔΟ στην οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας, γιατί θα είναι συνασπισμός βελτίωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι η κρίση, που επανειλημμένα έχουμε τονίσει - κρίση ηγεσίας και γραμμής συνεχίζεται και οξύνεται κι από το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, την ωμή καταπάτηση της εσωκομματικής δημοκρατίας και το πνίξιμο κάθε πρωτοβουλίας των μελών και στελεχών του ΚΚΕ.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η αδιάκοπη συρρίκνωση των κομματικών δυνάμεων και η πτώση του κύρους και της επιρροής του ΚΚΕ μέσα στο λαό κι ειδικότερα στην εργατική τάξη. Δικαιολογημένα μπαίνει το ερώτημα: Τι κάνουν οι υγιείς δυνάμεις του ΚΚΕ μπροστά σ' αυτή την. κατάσταση; Πώς αντιδρούν; Εδώ δυστυχώς υπάρχει τραγική κατάσταση. Αμέτρητα είναι τα μέλη και στελέχη που διαφωνούν με αυτήν τη γραμμή και βρίσκονται σ' όλη την κλίμακα της ιεραρχίας. Αλλά δεν αντιδρούν σωστά. Περιορίζονται στο να εκφράσουν τη διαφωνία τους στα διάφορα όργανα όπου ανήκουν και περιμένουν τον «από μηχανής θεό» ν' αλλάξει την κατάσταση. Αυτή η ταχτική τους δίνει στην ηγεσία τη δυνατότητα να συνεχίζει το φραξιονιστικό της έργο απομονώνοντας όσους διαφωνούν κι όπου μπορεί τους καθαιρεί και τους διαγράφει. Έτσι οι εστίες αντίστασης όλο και λιγοστεύουν κι επικρατεί παντού κλίμα τρομοκρατίας, που φέρνει με τη σειρά του την απογοήτευση και το μαρασμό

Γιατί αντιδρούν έτσι τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ;

Γιατί η αντίδρασή τους δεν είναι πιο δυναμική, άρα πιο αποτελεσματική;
Ο κύριος λόγος είναι ο φόβος της διάσπασης. Κανείς δεν αποφασίζει να σηκώσει το τεράστιο βάρος, να πάρει την ιστορική ευθύνη και να βγάλει προς τα έξω τη διάσπαση που υπάρχει μέσα στο ΚΚΕ τουλάχιστον από το 1980.

Συνοψίζοντας μπορούμε ενδεικτικά να αναφέρουμε επίσης ορισμένα σημεία που δείχνουν χαρακτηριστικά τη λαθεμένη γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ τόσο στη στρατηγική όσο και στην ταχτική:
1) Η εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί ιδιότυπο σοσιαλρεφορμιστικό κόμμα είναι λαθεμένη. Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα εναλλαγής και όχι αλλαγής. Εκπροσωπεί μέρος του μεγάλου κεφαλαίου, μικρομεσαία στρώματα, μέρος της αγροτιάς κι έχει εγκλωβίσει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης
2) Η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι η αιτία που δεν έγινε η αλλαγή. Η αλλαγή που επιδιώκει και έχει στόχο το ΠΑΣΟΚ προχωρεί και εκφράζεται στην ωραιοποίηση και στον εκσυγχρονισμό του συστήματος.

Η αλλαγή του ΠΑΣΟΚ είναι σειρά από μεταρρυθμίσεις, που έχουν γίνει στις ευρωπαϊκές χώρες από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αυτών των χωρών.
3) Η αυτοδυναμία του ΠΑΣOK επιδιώκει την εδραίωση του δικομματικού συστήματος, την υπονόμευση του εργατικού κινήματος και το χτύπημα των επαναστατικών δυνάμεων. Ιστορική αποστολή του ΠΑΣΟΚ είναι το θάψιμο του πραγματικού σοσιαλισμού στη χώρα μας και διείσδυση και το στέριωμα του ρεφορμισμού. Σε αυτό συνέβαλε και η ηγεσία του ΚΚΕ με τη συμβιβαστική πολιτική που ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια.

4) Το ΠΑΣΟΚ θέλει την Ελλάδα μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, με ορισμένες αλλαγές στις σχέσεις του, για να δικαιολογεί την παραμονή της σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Απόδειξη ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
α) Η εμμονή στο 7:10 με την Τουρκία
β) Η «αγορά του αιώνα»
γ) Οι «διαπραγματεύσεις» και πάλι για την υπογραφή νέας συμφωνίας για την παραμονή των βάσεων, δηλώσεις υπουργών του ΠΑΣΟΚ ότι αν οι ΗΠΑ βοηθήσουν να λυθούν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία στην Κύπρο και στο Αιγαίο, τότε δεν έχουμε λόγους να φύγουμε από το ΝΑΤΟ.
Οι συμφωνίες του Νταβός και η όλη μεθόδευση που υπαγορεύτηκε από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ επαληθεύουν αυτές τις θέσεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ με το αδιάκοπο και επίμονο κάλεσμα για συνεργασία, γενικά, με το ΠΑΣΟΚ και με την επιμονή της στη θέση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δύναμη αλλαγής έδωσε ουσιαστικά τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ να πραγματοποιήσει αυτό που έχουν πετύχει τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, δηλαδή να αποχτήσει λαϊκή βάση, συρρικνώνοντας παράλληλα τη δύναμη των ΚΚ.

Συνεχίζεται