Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ

Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ


Στις 24.11.1987 το Ανώτατο Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΑΣΟΠ), με την προεδρία του Α. Παπανδρέου, αποφάσισε να ετεροχρονιστεί η πρώτη δόση της Α Τ Α του 1988, και να δοθεί μαζί με τη δεύτερη δόση το Μάη. Οι αντιδράσεις των εργαζομένων ήταν άμεσες και καθολικές. Και αυτό όχι τόσο για τον «ετεροχρονισμό» της πρώτης δόσης, όσο για την ίδια την αύξηση εμπαιγμό του 4,5%.

Την επομένη το βράδυ στη Βουλή ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου, για να εκτονώσει την ατμόσφαιρα από τις αντιδράσεις των εργαζομένων, κάνει "διευκρίνιση» και δηλώνει ότι η ΑΤΑ θα δοθεί κανονικά το Γενάρη! Ήταν άλλος ένας πρωθυποuργικός ελιγμός, που, μαζί με τη "σφαγή» του υπουργού Εθνικής Οικονομίας κ. Κ. Σημίτη, επιδίωκε εντυπωσιασμό, για να θολώσει τα νερά, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των εργαζομένων.

Αν, όμως, ο ελιγμός απάτη του Πρωθυπουργού προκάλεσε μεγαλύτερες αντιδράσεις, οι δηλώσεις του Χ. Φλωράκη προκάλεσαν οργή και αγανάχτηση. Παίρνοντας το λόγο ο Χ. Φλωράκης το ίδιο βράδυ στη Βουλή δηλώνει και τα ακόλουθα: "Τι μας λέει ο Πρωθυπουργός; Ότι υπήρχαν δυνατότητες γι' αυτά τα συμπληρωματικά μέτρα, τα οποία αναμφισβήτητα είναι προς θετική κατεύθυνση» (Βλέπε: "Ριζοσπάστης», 25.11.87, πρώτη σελίδα).

Οι εργαζόμενοι διαπίστωσαν για άλλη μια φορά το πόσο μακριά από τα προβλήματά τους είναι η ηγεσία του ΚΚΕ, που ο συμβιβασμός της την έχει ενσωματώσει πια στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας.


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 7.12.87

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

Την προηγούμενη εβδομάδα μια είδηση πέρασε, ίσως, απαρατήρητη μπροστά σε άλλες που οι εφημερίδες τις πρόβαλαν πρωτοσέλιδα. Από τη μια η μάχη της κεραίας του Κούβελα, και από την άλλη τα μέτρα για το νέφος,:;, με κορύφωμα το ωράριο, «έκλεψαν την παράσταση». Η είδηση έλεγε ότι ο Εισαγγελέας Εφετών, Ανδρέας Φόκος, προτείνει και πάλι στο Συμβούλιο Εφετών να απαλλαγεί ο Γ. Τσάτσος από τη γνωστή υπόθεση της ΑΓΕΤ. Και μας υπενθυμίζει πως το Μάη του 1986 παραπέμφθηκε ο Τσάτσος σε δίκη με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Ο Εισαγγελέας, όμως, Εφετών κ. Ανδρέας Φάκος άσκησε έφεση κατά του βουλεύματος, προτείνοντας την απαλλαγή του στο Συμβούλιο Εφετών. Αυτό, όμως, αποφάσισε το Γενάρη του 1987 να συνεχιστούν οι ανακρίσεις. Ακολούθως η δικογραφία επιστράφηκε στον Εισαγγελέα, που εισηγείται και πάλι την απαλλαγή του! Δηλαδή ξανά αθώος ο Τσάτσος!

Έχουμε μπροστά μας άλλη μια προκλητική και χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την ταξική ουσία της Δικαιοσύνης.

Και δεν μπορούσε να ήταν αλλιώς. Ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και κατά συνέπεια όλοι οι μηχανισμοί του ΑΣΤΙΚΟΥ κρότους, μαζί και η Δικαιοσύνη, υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων ή, κατά την ΠΑΣΟΚική ορολογία, την ιδιωτική πρωτοβουλία!

Αυτή την αλήθεια τη συνειδητοποιούν καθημερινό όλο και περισσότεροι άνθρωποι, και ειδικότερα οι νέοι Κάνει, όμως, ότι την αγνοεί ή την ξεχνάει σκόπιμα η ηγεσία ου ΚΚΕ.

Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την πρόταση "νέου Τύπου ανάπτυξης", που διατυμπανίζει ξανά η πρόσφατη Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ;

Αξίζει να αναφέρουμε έστω και μερικό από τα "μαργαριτάρια" αυτής της πρότασης, για να δούμε το μέγεθος και την κατρακύλα του οπορτουνισμού της. Θαυμάστε τα:

«Κύριος μοχλός της νέου τύπου ανάπτυξης δεν μπορεί να είναι άλλος από το Δημόσιο Τομέα. Όμως μιλάμε για Δημόσιο Τομέα όχι σαν το σημερινό. Αλλά απαλλαγμένο από την κακοδιαχείριση, τη γραφειοκρατία, το ρουσφέτι... Στην υπηρεσία Τ04 λαού, και όχι των μονοπωλίων. Δημόσιο Τομέα σύγχρονο, παραγωγικό, αποδοτικό. Με νέες παραγωγικές επενδύσεις και με τις αναγκαίες εθνικοποιήσεις κρίσιμης σημασίας. Τέρμα στα προνόμια και στις ρεμούλες του κεφαλαίου.

Αλλάζουν οι "κανόνες του παιχνιδιού". Μπαίνουν νέα επιχειρηματικό πλαίσια και κριτήρια. Για επενδύσεις παραγωγικές και νέες θέσεις εργασίας. Και όχι να πηγαίνουν τα λεφτά στις Ελβετίες. Τέρμα στο "μπάτε σκύλοι αλέστε.,," στο ξένο κεφάλαιο. Ναι στις οικονομικές σχέσεις μαζί του, αλλά με νέους όρους, που συμφέρουν την Εθνική μας Οικονομία. Με έλεγχο της δράσης του».

Έτσι, λοιπόν, με το κρότος των μονοπωλίων θα λύσουμε τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικότερα!

Στην ουσία η πρόταση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνθηκολόγηση μπροστά στην αστική ιδεολογία. Είναι η περιβόητη θεωρία των κάθε λογής αναθεωρητών για τον "ειρηνικό μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε... σοσιαλισμό'"

Υπενθυμίζουμε στους "ηγέτες" του ΚΚΕ, που κάνουν στα λόγια μόνο τους επαναστάτες, ενώ στην πράξη είναι αθεράπευτοι οπορτουνιστές, ότι ο μαρξισμός - λενινισμός μας διδάσκει, με την τεράστια πείρα που έχει συσσωρεύσει από την Κομμούνα του Παρισιού ως τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ότι η εργατική τάξη δε θα μπορέσει να βάλει τέρμα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση αν δεν καταχτήσει την πολιτική εξουσία.

Και για να περιφρουρήσει την εξουσία της δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την έτοιμη αστική κρατική μηχανή, ούτε να την "εκσυγχρονίσει" ή "εκδημοκρατίσει". ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΕΙ.

Ο Λένιν, κάνοντας κριτική στους Γερμανούς οπορτουνιστές, γράφει μεταξύ άλλων: "Δύο κόσμοι ιδεών: από το ένα μέρος η άποψη της προλεταριακής ταξικής πόλης, που οδηγεί αναπόφευχτα στη λύση, στην ανοιχτή σύγκρουση, στο δίλημμα ή "να κάνεις θρύψαλα" το αστικό κράτος ή αυτό να σε τσακίσει και να σε πνίξει Από το άλλο μέρος η άποψη του ρεφορμιστή, του μικροαστού, που δε βλέπει το δάσος πίσω από τα δέντρα, που πίσω από τα μπιχλιμπίδια της συνταγματικής νομιμότητας δε βλέπει τη σκληρή ταξική πάλη" (Άπαντα, τόμος 20, σελ. 12).


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 4.1.1988 Φύλλο 121

ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ


Στο "Ριζοσπάστη" (13.12.87) δημοσιεύεται γράμμα του παλιού αγωνιστή Δημήτρη Λυκάκου, με τίτλο "Ο δικός μου δρόμος". Στο γράμμα του αναφέρεται σε πρώην συντρόφους και συναγωνιστές που με γράμματα στις εφημερίδες ή με βιβλία που εκδίδουν τα βάζουν με την ηγεσία του ΚΚΕ. «Νομίζω - γράφει πως δεν είναι σωστή η δικαιολογία σας. Ποιος σας είπε ότι δεν έγιναν λάθη και εγκλήματα;», και συνεχίζει: «Μιλάτε τώρα για πολιτικές μεταβολές στην ΕΣΣΔ. Θα ήθελα να σας πω να περιοριστείτε στα δικά μας, στο χώρο μας. Και επειδή επικαλείστε και το Λένιν, αυτός το έχει ξεκαθαρίσει με το μαρξιστικό σύνθημα "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

Πολύ απλουστευμένα και μπερδεμένα μας τα λέει ο σύντροφος, ή σκόπιμα του μπέρδεψαν το γράμμα κάποιοι "κομματικοί". Παραδέχεται ότι έχουν γίνει λάθη και εγκλήματα, αλλά δεν πρέπει να τα λέμε. Τι πρέπει, όμως, να κάνουμε; Να τα κουκουλώνουμε ή να καταγγέλλουμε τους υπαιτίους, όπως κάνει και ο Γκορμπατσόφ; Λέει ακόμα να περιοριστούμε στα δικά μας και να μη μιλάμε για τις πολιτικές μεταβολές στην ΕΣΣΔ, και παράλληλα βάζει το: "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε".

Τι από τα δύο, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε; Να κουκουλώνουμε τα ολέθρια λάθη που συνεχίζουν να γίνονται και από τη σημερινή ηγεσία και να κλειστούμε στο κομματικό μαγαζάκι μας, ή να ακολουθήσουμε το Λένιν, που διδάσκει όχι μόνο να ενωθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση και καταπίεση του κεφαλαίου, αλλά και ενάντια στον οπορτουνισμό, στη γραφειοκρατία και σε κάθε λογής απόκλιση από το μαρξισμό - λενινισμό;

Στο γράμμα του μας λέει ακόμα ότι "κάθε διάσπαση του ΚΚΕ είναι άρνηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, δείχνει δειλία"!

Ε! ΤΟ παρακάνατε πια. Σταματήστε να δηλητηριάζετε τους νέους κομμουνιστές με αυτή την παλιά αρτηριοσκληρωμένη νοοτροπία, Σταματήστε να υποστηρίζεται άκριτα κάθε αυθαιρεσία και αυταρχισμό της χρεοκοπημένης και αλλοπρόσαλλη ς ηγεσίας Του ΚΚΕ. Σταματήστε να καλλιεργείτε την υποταγή, που δεν έχει καμία σχέση με την αυτοπειθαρχία και την εσωκομματική δημοκρατία.

Η δειλία και η προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης δε γίνονται με τη διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά με την οπορτουνιστική γραμμή που έχει χαράξει εδώ και τουλάχιστον 8 χρόνια η ομάδα Φλωράκη.

Αποτέλεσμα του συμβιβασμού της με τις δυνάμεις της αστικής τάξης είναι και η παραίτησή της από την επαναστατική δράση και το προσκύνημα της αστικής νομιμότητας, Αυτό έσπειρε τη σύγχυση, την αδράνεια και την απογοήτευση σε χιλιάδες κομμουνιστές. Ακινητοποίησε το ρωμαλέο εργατικό κίνημα, που είχε αντρωθεί μέσα σε σκληρούς ταξικούς αγώνες στη δεκαετία. του 1970, και έδωσε τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ να περάσει την αντιλαϊκή του πολιτική, να εγκλωβίσει εργατικές και γενικότερα προοδευτικές δυνάμεις, και να κάνει το ρεφορμισμό τρόπο ζωής για πολλούς εργαζομένους.

Τέλος, όσον αφορά το επιχείρημα ΔΙΑΣΠΑΣΗ, που και άλλοι κατά καιρούς το εκμεταλλεύονται - από άγνοια είτε σκόπιμα -, για να διαιωνίζουν ανώμαλες εσωκομματικές καταστάσεις ή για να ξεστρατίζουν το κομμουνιστικό κίνημα από τον επαναστατικό του δρόμο, να το οδηγούν στη συρρίκνωση και στο μαρασμό, θυμίζουμε τα λόγια του Λένιν: 'Ή ενότητα του κόμματος είναι εξαιρετικά πολύτιμη για μας. Η καθαρότητα, όμως, των αρχών της επαναστατική ς σοσιαλδημοκρατίας μάς είναι ακόμη πιο πολύτιμη (ʼπαντα, τόμος 15, σελ 57).

Επιπλέον ο ΛΕΝΙΝ, αναφερόμενος στο ΧLLL συνέδριο των Ιταλών Σοσιαλιστών, σχετικά με τη διάσπαση, γράφει: 'Ή διάσπαση είναι βαριά οδυνηρή ιστορία. Κάποτε, όμως, γίνεται απαραίτητη, και στις περιπτώσεις αυτές κάθε αδυναμία, κάθε "συναισθηματισμός" (τη λέξη τη χρησιμοποίησε στο Ρέτζιο η συμπατριώτισσά μας Μπαλαμπάνοβα) είναι έγκλημα. Οι ηγέτες των εργατών δεν είναι άγγελοι, ούτε άγιοι, ούτε ήρωες, αλλά άνθρωποι όπως όλοι Κάνουν λάθη. Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα χρειάστηκε να διορθώσει τα οπορτουνιστικά λάθη ακόμη και τόσο μεγάλων ηγετών όπως ο Μπέμπελ. Αν επιμένουν, όμως, στο λάθος, αν για την υποστήριξή του δημιουργείται ομάδα που τσαλαπατάει όλες τις αποφάσεις του κόμματος, όλη την πειθαρχία του προλεταριακού στρατού, τότε η διάσπαση είναι απαραίτητη" (Απαντα, τόμος 21, σελ. 423).

ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΜΠΑΝΗΣ

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 21.12.87 Φύλλο 119

Η Ιστορία της Πανελλαδικής Ένωσης Κομμουνιστών

Η
Ιστορία της Πανελλαδικής Ένωσης Κομμουνιστών

Τη
Δευτέρα 19 Νοέμβρη 1984 στο Κουκάκι κυκλοφορεί μια τοπική συνοικιακή
οχτασέλιδη εβδομαδιάτικη εφημερίδα, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ. Κύριο άρθρο της
εφημερίδας ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ και ακολουθεί πρόλογος του άρθρου: «Μεγαλειώδης
και μαχητική ήταν η συγκέντρωση και πορεία τιμής και αγώνα. Μυριάδες λαού
πορεύθηκαν από τον τόπο της εξέγερσης και της θυσίας, το Πολυτεχνείο, μέχρι το
άντρο των “ηθικών αυτουργών”, την αμερικάνικη πρεσβεία. Βάδισαν στο δρόμο του
Νοέμβρη, με πανώ, συνθήματα και κόκκινες σημαίες». Πέρασαν από τότε έξι
ολόκληρα χρόνια και η ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ είχε μια πορεία αρκετά σημαντική.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΒΗΧΟΣ

Παν. Βήχος: Η ιστορία της Πανελλαδικής
Ένωσης Κομμουνιστών

Η ιστορία της Πανελλαδικής Ενωσης Κομμουνιστών

"ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"

"ΠΙΟ
ΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"

Τον πιο πάνω τίτλο έχει το κυριακάτικο σχόλιο της
Σύνταξης του "Ριζοσπάστη" (24.1 .88) και είναι πολύ αποκαλυπτικό. Ξεσκεπάζει
άθελα του το συμβιβασμό και την ταξική συνεργασία της ηγεσίας του ΚΚΕ με τους
δύο "μονομάχους" της αστικής τάξης, τον Α. Παπανδρέου και τον Κ. Μητσοτάκη.
Δείχνει ακόμα .και την ατελείωτη κατρακύλα αυτής της χρεοκοπημένης ηγεσίας
στον κατήφορο του αστικού κοινοβουλευτισμού, που τον θεωρεί σαν πανάκεια για
τη λύση όλων των Προβλημάτων των εργαζομένων!

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Ας δούμε, όμως, ορισμένες θέσεις τους, που πραγματικά κάνουν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα για όσους καλοπροαίρετους συντρόφους δυσπιστούν ακόμη για το συμβιβασμό της ομάδας Φλωράκη με την αστική τάξη, και τον προδοτικό ρόλο της στον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Το σχόλιο της Σύνταξης του "Ριζοσπάστη", λοιπόν, καταπιάνεται με τις πρόσφατες συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών και τονίζει:

"Πρώτα πρώτα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις κάθε πολιτικού κόμματος οι συζητήσεις αυτές είχαν έτσι κι αλλιώς θετική επίδραση στο πολιτικό κλίμα.

Δεύτερο, συζητήθηκαν σε επίπεδο κορυφής κάποια πολύ ουσιαστικά ζητήματα, όπως ο εκλογικός νόμος και οι προϋποθέσεις ισοτιμίας όλων των κομμάτων στον πολιτικό αγώνα.

Τρίτο - και πολύ σημαντικό - διευκρινίστηκαν, σε μεγάλο βαθμό, οι προθέσεις και η ταχτική των κομμάτων στη σημερινή συγκυρία" .

Και πιο κάτω το σχόλιο συνεχίζει: "Ο Πρωθυπουργός έκανε πιο καθαρό, με όσα είπε, ότι κύριος στόχος του είναι η αυτοδυναμία με στήριγμα το σημερινό ή κάποιον παρόμοιο εκλογικό νόμο. Τον ίδιο ακριβώς σκοπό και με περίπου τα ίδια μέσα επιδιώκει και ο Κ. Μητσοτάκης".

Ακολούθως επαναλαμβάνεται το περιβόητο πια σύνθημα ότι "ο Χ. Φλωράκης επέμεινε στη συνάντηση του με τον Α. Παπανδρέου σ10 θέμα της απλής αναλογικής"!

Τέλος, το σχόλιο επισημαίνει ότι "ο Πρωθυπουργός δεν ανέλαβε καμία δέσμευση. Αντίθετα, σημαντικό αποτέλεσμα της συνάντησης του Χ. Φλωράκη με τον κ. Μητσοτάκη ήταν η διάθεση που εκφράστηκε για παράλληλες ή και κοινές ενέργειες, με στόχο την εξασφάλιση ισοτιμίας στην πολιτική πόλη"!

Παράλληλες, λοιπόν ή και κοινές ενέργειες ακόμα και με τη Δεξιό, για "ισότιμη" πολιτική πόλη μέσα στο Κοινοβούλιο! Οι αθεράπευτοι οπορτουνιστές του Περισσού "ξέχασαν" πάλι μερικό πράγματα.

Πρώτ' απ' όλα η εργατική τάξη της χώρας μας δεν παλεύει για να της αναγνωρίσει η αστική τάξη το δικαίωμα να μιλά ή όχι "ισότιμα" στη Βουλή. Παλεύει για την κατάχτηση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, για να χτίσει το σοσιαλισμό, και η εξουσία καταχτιέται ΜΟΝΟ με μακρόχρονο, σκληρό, ανειρήνευτο, επίμονο ταξικό αγώνα, που αποκορύφωμά του θα είναι η Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Δεύτερο, το κοινοβούλιο για την εργατική τάξη είναι κατώτερη μορφή πόλης, βήμα απ' όπου καταγγέλλει στο λαό την απάτη, την πολιτική Ψευτιά και τις ταχυδακτυλουργίες των αστικών κομμάτων.

Τέλος, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τα λόγια του ΛΕΝΙΝ για την πολύ επίκαιρη θέση του Μαρξ: "Μόνο ο Μαρξ, που, αναλύοντας την Κομμούνα, έδωσε την καλύτερη εκτίμηση της ιστορικής της σημασίας, έδειξε τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπου οι καταπιεζόμενες τάξεις έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν μια φορά μέσα σε αρκετά χρόνια ποιος εκπρόσωπος των πλούσιων τάξεων "θα εκπροσωπεί και θα ποδοπατεί" το λαό στη Βουλή" (Άπαντα, τόμος 37, σελ 493).


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 8.2.1988 Φύλλο 126

ΑΝΤΙΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕ (του Μανόλη Πυθαρούλη)

ΑΝΤΙΟ
ΣΤΡΑΤΗΓΕ

Στη Θάλασσα του Σουνίου η
Τέφρα του Λασσάνη

Στις 7.2.88 έγινε στο Σούνιο μια σπάνια
συγκέντρωση αγωνιστών της αριστεράς.

Παραβρέθηκαν λίγες εκατοντάδες αντιστασιακών για
να συνοδεύσουν την τέφρα του Στρατηγού Λασσάνη στην τελευταία του κατοικία, το
Αιγαίον Πέλαγος. Αυτή την τελετή οργάνωσαν οι φίλοι και συναγωνιστές του,
έπειτα από τη διαθήκη του που ζητούσε να σκορπιστεί η τέφρα στη θάλασσα από το
Σούνιο.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗΣ

Πρώτος αντάρτης του Δημοκρατικού Στρατού, όπως είπε στην ομιλία του ο συναγωνιστής του, στρατηγός Υψηλάντης, έδρασε στη Β. Ελλάδα (Μακεδονία) για την απελευθέρωση της χώρας μας από τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Σεμνός μαχητή ς και πιστός στις ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ήρθε σε ρήξη με το κατεστημένο και έμεινε ανένταχτος μέχρι και το θάνατό του.

Δεν ζήτησε πομπώδη ταφή ούτε και οφίτσια, όταν ζούσε. Ήταν αφοσιωμένος στις αρχές του και έδωσε τον εαυτό του όπως και ο 'Αρης Βελουχιώτης, ανεξάρτητα από την προσωπική του θυσία,

Ο Τύπος και μάλιστα ο αριστερός, που τόση βαβούρα κάνει όταν πεθάνει ένας αγωνιστής, σχεδόν αγνόησε τον στρατηγό Λασσάνη!

Ούτε του αφιέρωσαν φωτογραφίες.

Όμως αυτόν όταν έπεφτε στη θάλασσα από τα άγρια βράχια του Σουνίου, τον χαιρέτησε ο λαμπρός ήλιος, η θάλασσα που σώπασε και ο άνεμος που σταμάτησε!

Τα 3 αυτά στοιχεία στάθηκαν προσοχή μπροστά στον στρατηγό Λασσάνη, τον άξιο μαχητή και τον αδούλωτο αγωνιστή,

Καλώς μας ήρθες, μουρμούριζε το κύμα σιγανά.

Μην κινιέστε, είπε στα κύματα ο άνεμος. Σταθείτε προσοχή μπροστά στον τιμημένο στρατηγό, σιγοψιθύριζαν τα Δελφίνια που μόνο αυτά κουνιόντουσαν στη λαμπερή επιφάνειά της, που άστραφτε από τις ακτίνες του ήλιου και όλα παρουσίασαν με απέραντη σιωπή τα όπλα που χαιρέτησαν τον αγωνιστή στρατηγό του Δημοκρατικού Στρατού και μαχητή του ΕΛΑΣ!

"Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα", ο ύμνος του ΕΛΑΣ, ακούστηκε από εκατοντάδες στόματα όταν ο στρατηγός των βουνών πήδηξε από τα βράχια και αρμένιζε στην απέραντη θάλασσα.

Σεμνός - απέριττος. Χωρίς φανφάρες και υμνολόγια, άρθρα και φωτογραφίες. Αντίο, Γενναίε μαχητή του θρυλικού ΕΛΑΣ.

Καλό σου ταξίδι στρατηγέ του Δημοκρατικού Στρατού.

ΕΙΣΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Εσύ δίπλα στον Αιγαία!

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 15/2/88 Φύλλο 127

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ

Αν θα διαβάσουμε ορισμένα άρθρα της "ΦΩΝΗΣ" με
διακριτικό μάτι, θα δούμε ότι χρησιμοποιούνται φράσεις και χαρακτηρισμοί που
ανήκουν σε άλλη παράταξη! Το να χαρακτηρίσεις έναν προδότη, οπορτουνιστή,
χαλασμένο, σου θυμίζει παλιές εποχές! Πόσή ζημιά έγινε και γίνεται ακόμα όταν
ένα διαγραμμένο τον στόλιζαν ή τον στολίζουν με αυτά τα επίθετα! Μπορείς να
χαρακτηρίσεις έναν οπορτουνιστή και αναθεωρητή, με τον πιο εύκολο τρόπο.
Άλλωστε δεν πληρώνεις και τίποτα. Το κίνημα την πληρώνει.

Μανώλης Πυθαρούλης

Όταν όμως ακολουθεί μια οπορτουνιστική γραμμή, είναι οπορτουνιστής.

Δεν φτάνει όμως να τον πεις οπορτουνιστή ή να χαρακτηρίσεις τη γραμμή οπορτουνιστική, χρειάζεται και ΝΑ το ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ.

Γιατί, το να αποκαλείς κάποιον οπορτουνιστή δεν σημαίνει ότι έπεισες τον αναγνώστη ή τον οποιονδήποτε αγωνιστή.

Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις τέτοια επιχειρήματα που να πείθεις ότι η γραμμή του τάδε κόμματος είναι οπορτουνιστική, δηλαδή μυρίζει ταξική συνεργασία.

Οι σύντροφοι που αρθρογραφούμε στην εφημερίδα πρέπει να ‘μαστε συγκρατημένοι στα επίθετα και στους χαρακτηρισμούς.

Γιατί ο αναγνώστης της "ΦΩΝΗΣ" και ο οποιοσδήποτε αγωνιστής θα αναρωτηθεί: μα σε τι διαφέρουν τούτοι από αυτούς που αποκηρύξαμε; Ίδια φρασεολογία, ίδιοι χαρακτηρισμοί!

Τα ίδια επίθετα, για τα οποία, όλα αυτά, το κίνημα έχει πληρώσει βαρύ φόρο.

Εμείς δεν κάνουμε μια άλλη κίνηση για να αρχίσουμε να αποκαλούμε τους δογματιστές, δογματιστές!

Αυτό δεν λέει τίποτα, αλλά κάνει ζημιά.

Αυτό που προέχει είναι ν' αποδείξεις ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΣΤΗΣ, να το αποδείξεις με επιχειρήματα που θα διδάσκουν και θα διαπαιδαγωγούν.

Η Ζαχαριαδική φρασεολογία ζει ακόμα, όπως και η Ζαχαριαδική νοοτροπία.

Πώς, όμως, το μεταφέρεις στις νεότερες γενιές;

Εδώ είναι το κουμπί.

Το μεγάλο παράδειγμα είναι αυτό που δίνει σήμερα ο σ. Γκορμπατσώφ και οι συνεργάτες του.

Το χαρακτηριστικό στους λόγους του Γκορμπατσώφ είναι τα επιχειρήματα και η έλλειψη επιθέτων. Είναι η λογική της πειθούς και όχι η απλή επιφανειακή αναφορά στο παρελθόν και στα λάθη του παρελθόντος.

Σε μας δεν υπάρχει ούτε ένας μικρούτσικος Γκορμπατσώφ.

Γιατί αν υπήρχε, πολλά έχει να διδαχτεί η εργατική τάξη της χώρας μας από τα λάθη του παρελθόντος.

Και δεν είναι ανάγκη να πας στο 1940 και 1950, αν και θα κερδίζαμε, δεν θα χάναμε.

Ας αρχίζαμε από το 1970. Ας εξετάζαμε με τόλμη και αυτοκριτική την πορεία του αριστερού κινήματος αυτά τα χρόνια.

Πολλοί νεολαίοι ρωτούν: μα τι έγινε πριν το 1970;

Τι έγινε στην Τασκένδη;

Τι έγινε στην 12η Ολομέλεια;

Γιατί δεν αντιδράσαμε στη χούντα το 1967;

Για όλα τα παραπάνω χρειάζεται μια Περεστρόικα με τόλμη και θάρρος! Ο ένας αγωνιστής είναι υπέρ, ενώ κάποιος άλλος είναι κατά. Όλα όμως χρειάζονται αγώνα. Και η Περεστρόικα στη Σοβιετική Ένωση είναι ένας Αγώνας και μάλιστα την ονομάζουν μια ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Αυτοί μπορούν.

Εμείς μπορούμε;

1/2/88 Φύλλο 125

Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ

Ο
ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ

"Το ΚΚΕ δεν επιδιώκει την απώλεια της
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά τη μεγαλύτερη μείωση της δύναμης
της Δεξιάς (υπογράμ. δική μας) και τη συνεργασία χωρίς τα κόμπλεξ της
αυτοδυναμίας", ("Ριζοσπάστης", Σάββατο 28.1.1984). Από την Απόφαση της
Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ: «Ο Λένιν γράφει, είπε ένας από τους ομιλητές, ΠΩΣ
ΣΥΧΝΑ ΟΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ» (υπογράμ. δική μας)
για να χτυπήσουν την Αριστερά.

Μανόλης Πυθαρούλης

Αυτό γίνεται σήμερα και από το ΠΑΣΟΚ. Φωνάζει για τη Δεξιά με στόχο τους ψήφους της Αριστεράς, που θα του επιτρέψουν να κλέψει μια καινούργια αυτοδυναμία" ("Κυριακάτικος Ριζοσπάστης", 20.12.87). Μήπως η θέση του Χ. Φλωράκη για τον κίνδυνο της Δεξιάς βοήθησε τους ρεφορμιστές για να χτυπήσουν την Αριστερά; Μήπως μέχρι και τον Οχτώβρη του 1985 δεν μίλαγε η ηγεσία του ΚΚΕ για τον κίνδυνο της Δεξιάς;

Κατά συνέπεια, σύμφωνα και με το Λένιν, μήπως όλα αυτά τα χρόνια που ο "Ριζοσπάστης" έγραφε για τον κίνδυνο της Δεξιάς, βοήθησε για την επικράτηση του Ρεφορμισμού στον εργατικό συνδικαλισμό και στο μαζικό λαϊκό κίνημα, και βοήθησε στην αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ; Πολύ αργά τα μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ θυμήθηκαν τι γράφει και τι είπε ο Λένιν για τους ρεφορμιστές και τον κίνδυνο της Δεξιάς! Και πολύ αργά ανακάλυψαν ότι ορισμένα απ' αυτά τα μέλη δρούσαν σαν ρεφορμιστές ή και είναι ρεφορμιστές!

Κάλιο αργά παρά ποτέ!

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 4/1/88 Φύλλο 121

ΤΟ ΠΑΣΟΚ, ΤΟ ΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ»

ΤΟ
ΠΑΣΟΚ, ΤΟ ΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ»

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός Α.
Παπανδρέου αποκαλεί την εργατική τάξη "συντεχνίες". Στις 6.12.87, όμως, σε
συνέντευξη που έδωσε στην Κοπεγχάγη, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε
προκλητικότητα. «Αν οι συντεχνίες» - είπε στην πρωτεύουσα της Δανίας
«σκοπεύουν να τα διαλύσουν όλα, τι να κάνουμε. Να κατεβάσουμε την Αστυνομία;
Αυτό δε θα γίνει. Εμείς είμαστε δημοκρατική Κυβέρνηση»!

Η ΣΥΝΤΑΞΗ

Αλήθεια, κ. Παπανδρέου, τόσο πολύ υποτιμάτε τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού; Ή η εξουσία σάς έκανε να χάσετε το μέτρο του γελοίου. Αν κάποιοι, κύριε Παπανδρέου, επιδιώκουν να τα διαλύσουν όλα, αυτοί δεν είναι η εργατική τάξη, που την αποκαλείτε συνεχώς "συντεχνίες", αλλά τα παράσιτα, τα τρωκτικά των μονοπωλίων, οι διάφοροι βιομήχανοι, οι χρυσοκάνθαροι του πλούτου, που τους υπηρετείτε, ομολογώ, θαυμάσια και με μεγάλη μαεστρία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που δείχνει το μέτρο της κοινωνικής σας πολιτικής και παράλληλα τη ληστεία και απληστία των καπιταλιστών, είναι το ΙΚΑ. Έξι χρόνια κυβερνάτε αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο, και αφήσατε ουσιαστικά απείραχτη την αισχρή κατάσταση που υπήρχε στο ΙΚΑ. Όχι μόνο δεν προχωρήσατε σε: στοιχειώδη εκδημοκρατισμό και εξυγίανση, αλλά, αντίθετα, συμβάλατε στην παραπέρα αποδιοργάνωση των υπηρεσιών του ΙΚΑ σε όλη τη χώρα.

Ψηφίσατε το Νόμο 1239/82, απαλλάξατε τους εργοδότες από. όλα τα χρέη τους στο ΙΚΑ, από τόκους, πρόσθετα τέλη και προσαυξήσεις, που ξεπερνούσαν τα 5 δισεκατομμύρια δραχμές. Αφήσατε την εισφοροδιαφυγή να φτάσει σε αστρονομικά ποσά, και να γίνει γάγγραινα.

Φτιάξατε τις Επιτροπές Διακανονισμού, για να προστατεύουν τους βιομηχάνους, ώστε ανενόχλητοι να αναπτύσσουν το ληστρικό τους έργο.

Κυνηγάτε μικροβιοτέχνες που χρωστούν μικροποσό, ενώ τους μεγαλοκαρχαρίες, σαν τον κ. Σκαλιστήρη, που χρωστούν στο ΙΚΑ εκατοντάδες εκατομμύρια, τους αθωώνετε. Εκμεταλλεύεστε, κ. Πρωθυπουργέ, τα αποθεματικό του ΙΚΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, για να χρηματοδοτείτε τους βιομηχάνους και τους μεγαλεμπόρους. Οι εργαζόμενοι, όμως, απαιτούν τα χρήματα τους να δίνονται για την προστασία της υγείας τους, για ανθρώπινη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, και όχι σαν τη σημερινή, που κοντεύει να κατέβει στο επίπεδο του περασμένου αιώνα.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής σας είναι ο αδιάκοπος υποβιβασμός της ασφάλισης των εργαζομένων, άθλιες συντάξεις σε μεγάλο μέρος των απομάχων του μόχθου και πιο άθλια περίθαλψη. Μα στο "συμβόλαιό σας με το λαό", για να τον εξαπατήσετε, γράφατε στα άρθρα 174-180: "Πέρα από τον ουσιαστικό έλεγχο, για την αποφυγή της σπατάλης και των καταστρατηγήσεων, ΘΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕί ΑΜΕΣΑ η σκανδαλώδης σήμερα χρησιμοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων. Τα μεγάλα αποθεματικό των διάφορων ταμείων, κύριας και επικουρικής ασφάλισης, έχουν δεσμευτεί και τοποθετηθεί, στο μέγιστο μέρος τους, σε χαμηλότοκες καταθέσεις και χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου, αντί για τη βελτίωση των ασφαλιστικών παροχών, που είναι ο προορισμός τους�.

Ποιος, λοιπόν, κ. Πρωθυπουργέ, εξαπατά και προσπαθεί να διαλύσει το μεγαλύτερο ασφαλιστικό φορέα της χώρας μας; Όσο για τον ισχυρισμό σας ότι δε θα κατεβάσετε την Αστυνομία, τα γεγονότα σας διαψεύδουν. Την έχετε κατεβάσει επανειλημμένα στα 6 χρόνια της Πρωθυπουργίας σας, για να χτυπήσει τους εργάτες, τους αγρότες και τους φοιτητές. Γενική δοκιμή αυτής της ταχτικής κάνατε στους ναυτεργάτες στις 15 Ιουνίου 1983, δοκιμάζοντας με ιδιαίτερη μανία τα αστυνομικό ρόπαλα στα κεφάλια τους.

Και κάτι ακόμα, κ. Πρωθυπουργέ. Καταφέρατε όλα αυτό τα χρόνια, με τη βοήθεια που σας έδωσε αντικειμενικό η οπορτουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ, να αποδιοργανώσετε το συνδικαλιστικό Κίνημα της χώρας μας, και να καλλιεργήσετε σε πολλούς εργαζομένους το ρεφορμισμό. Σήμερα ένα μέρος των εργαζομένων έχουν προσωρινά απογοητευτεί και αδρανούν.

Αργό ή γρήγορα, όμως, η εργατική τάξη, παρακάμπτοντας τα εμπόδια ΟΛΩΝ των κομμάτων, την ασφυχτική κηδεμονία τους και τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς τους, θα βρει το δρόμο της. Το δρόμο του ΤΑΞΙΚΟΥ αγώνα.

Θα σχηματίσει τον πολιτικό της φορέα, και ΑΥΤΟΝΟΜΟ Και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ από τα κόμματα, την εκάστοτε κυβέρνηση Και την εργοδοσία συνδικαλιστικό κίνημα.

Θα υπερασπίσει με τους φυσικούς της συμμάχους τα συμφέροντά της, που είναι και συμφέροντα όλων των εργαζομένων.

Και τότε, κ. Πρωθυπουργέ, εσείς ή κάποιος άλλος, ταξικό όμοιός σας, θα κατεβάσει όχι μόνο την Αστυνομία, αλλά όλο το καταπιεστικό δυναμικό του αστικού κράτους. Η έκβαση, όμως, αυτής πια της αναμέτρησης θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό των δυνάμεων.

Η ιστορία διδάσκει πως όταν η εργατική τάξη φτάσει σε αυτό το σημείο οργάνωσης και αποφασιστικότητας, κανένας ΚΕΡΕΝΣΚΙ δεν μπορεί να τη σταματήσει Ζωντανό παράδειγμα και φάρος, που φωτίζει το δρόμο του αγώνα, είναι η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που πρόσφατα γιορτάσαμε την εβδομηκοστή επέτειό της.


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 28.12.87 Φύλλο 120

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Με Συμφωνίες Κορυφής ή με
Ενότητα Δράσης στη Βάση;

Η συσπείρωση των Αριστερών Δυνάμεων και ο
Συνασπισμός που θα προκύψει, αποτελεί την εναλλακτική λύση στο Δικομματισμό! Η
συνεργασία των Αριστερών Δυνάμεων είναι μια τακτική που είχαν προτείνει τα
μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ πολύ πριν την υιοθετήσει η ηγεσία. Πολλοί, πάρα
πολλοί διαγράφηκαν γιατί διαφωνούσαν με την τακτική της συνεργασίας των
δημοκρατικών δυνάμεων και καλούσανε την ηγεσία του ΚΚΕ σε στροφή στη
συσπείρωση των Αριστερών Δυνάμεων.

Η ΣΥΝΤΑΞΗ

Τώρα ο συνασπισμός των Αριστερών Δυνάμεων έχει γίνει το σύνθημα και το πιστεύω ακόμα και πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί μάλιστα, οι πρώην βουλευτές, νομάρχες και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, πάνε και πιο πέρα, και προτείνουν όπως ο συνασπισμός της Αριστεράς να μην έχει απλά προεκλογικό και συγκυριακό χαρακτήρα, αλλά μόνιμο.

Και σαν μόνιμος φορέας θα κάνει "...συνεχή και ουσιαστική παρέμβαση στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη". ("Ριζοσπάστης", 22.1.88).

Όποιος αγωνιστής πιστεύει στη συσπείρωση των Αριστερών Δυνάμεων χαίρεται όταν ακούει για συνεργασία και κοινή δράση. Όποιος, όμως, στο σημερινό στάδιο του Αγώνα μιλά για Μόνιμο Φορέα σημαίνει ότι δεν ζει την πραγματικότητα.

Τα κόμματα της Αριστεράς μαζί και οι πολλαπλές Κινήσεις, έχουν διαφορετική τακτική και διαφορετικές αντιλήψεις για την συσπείρωση και τους στόχους που πρέπει να καθορίσει

Η "Σοσιαλιστική Ένωση" μπορεί και πρέπει να ‘χει τέτοιες φιλοδοξίες, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι στα αριστερά κόμματα δεν υπάρχει μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά υπάρχει και ένα παρελθόν. Αυτό το παρελθόν μπαίνει εμπόδιο στο μέλλον, όχι γιατί δεν θέλουν την συσπείρωση και τη συνεργασία, αλλά υπάρχουν οι αμφιβολίες:

α) Πόση ειλικρίνεια υπάρχει για μια ισότιμη συνεργασία;

β) Πόσο αγώνα και τι είδους δάκρυα χύνεις για μια σοσιαλιστική δημοκρατία, όταν το σπίτι σου καίγεται από την καταπάτησή της;

γ) Ειπώθηκε, πρόσφατα, από ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ, ότι θα στηρίξουν μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή θα δώσουν ψήφο ανοχής, ανάλογα με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης! Δηλαδή;

δ) Είναι η νοοτροπία, η διαφορετική νοοτροπία στα κόμματα της Αριστεράς και η διαφορετική αντίληψη για τις δημοκρατικές μεθόδους διακυβέρνησης μιας χώρας, ακόμα και στο σοσιαλισμό!

Ο κατάλογος των διαφορών μπορεί να συνεχιστεί.

Υπάρχουν βέβαια και τα κοινά σημεία και πάνω σ' αυτά θα κτίσουμε, Υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο, αρκετά σοβαρό.

Πολλοί παράγοντες που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ κινούνται για το Συνασπισμό της Αριστεράς,

Για ποια Αριστερά; Τη σοσιαλιστική ή την κομμουνιστική;

Τα περισσότερα στελέχη της Σοσιαλιστικής Ένωσης είναι πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είναι πραγματικά πεισμένα για ένα σοσιαλιστικό καθεστώς που έχει στήριγμα την εργατική τάξη;

Οι εργάτες δεν πιστεύουν εύκολα σε καθοδηγητές και προπαγανδιστές του σοσιαλισμού, που μέχρι χθες εφάρμοζαν μια αντιλαϊκή πολιτική!

Θα πούμε: ας τ' αφήσουμε όλα του χθες και ας δούμε το σήμερα και το αύριο.

Ίσως στις κορυφές να μπορεί να γίνονται συμφωνίες, αλλά στη βάση υπάρχουν πολλές αμφιβολίες,

Υπάρχουν δυσπιστίες, προκαταλήψεις και διαφορές.

Όλα αυτά χρειάζονται συζήτηση και μάλιστα πολύ συζήτηση. Ένας πρώην Υπουργός και Νομάρχης, χρειάζεται πολύ να πείσέι ότι είναι αγωνιστής για το σοσιαλισμό.

Μπορεί να 'ναι ενάντια στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, γιατί απογοητεύθηκε. Αλλά είναι πραγματικά αριστερός και μάλιστα για να ηγηθεί του Συνασπισμού των Αριστερών Δυνάμεων;

Εδώ υπάρχουν παραδείγματα πρώην αριστερών που τώρα γίνονται ΠΑΣΟΚ!

"Τρανοί" αριστεροί ηγέτες, σήμερα υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και συνεργάζονται μαζί του.

Αυτά όλα δεν ξεπερνιούνται εύκολα, όμως η δουλειά για τη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων κυρίως στη βάση, πρέπει να συνεχιστεί,

Επίπονο και δύσκολο καθήκον.

Χρειάζεται να προβάλλονται και οι διαφορές, γιατί αλλιώς δεν ξεπερνιούνται!

Το ξαναλέμε: η συνεργασία των Αριστερών Δυνάμεων είναι πρόταση πολλών διαγραμμένων μελών και στελεχών του ΚΚΕ.

Όχι όμως όπως την θέλουν οι σημερινοί υποστηρικτές της.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 1/2/88 Φύλλο 125

Η ΣΥΝΤΑΞΗ

ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ

ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ
ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ

“Ή ταξική εφημερίδα είναι ένα τεράστιο φυσερό που
ανάβει κάθε σπίθα της ταξικής πάλης και την μετατρέπει σε πυρκαγιά.”.

ΛΕΝΙΝ

Πολλοί κομμουνιστές, μέσα και έξω από τα
κομμουνιστικά κόμματα της πατρίδας μας, είδαν με μεγάλη χαρά την αρχή της
χάραξης μιας Νέας Πορείας και μιας Νέας Γραμμής. Η "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ"
διαβάζεται και σχολιάζεται από τους κομμουνιστές, παλιούς και νέους - και από
άλλους - αλλά ιδιαίτερα από τους νέους. Πολλές οι φωνές που ακούγονται από την
Κρήτη ως τη Βέροια και από την Καβάλα ως την Ζάκυνθο: "Μα αυτό ζητούσαμε
σύντροφοι, αυτή η εφημερίδα έλλειπε".

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗΣ

Αναγεννιέται μια επαναστατική φλόγα. Φεύγουμε από τη ρουτίνα και τη συντήρηση, από το ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό και τον συμβιβασμό!

"Χρειάζεται βέβαια, πολύ δουλειά", έλεγε ένας νέος κομμουνιστής. Χρειάζεται να βελτιωθεί η εφημερίδα και να εμπλουτιστεί.

Αυτό είναι σωστό,

Άλλά εκείνο που εγώ είδα στα άρθρα της, είναι αυτό που ζητούσα, αυτό που και εγώ σκεφτόμουνα",

Έτσι είναι σύντροφοι:

Τι ήταν αυτό που ζητούσαμε;

Ήταν η χάραξη μιας επαναστατικής γραμμής, μιας σωστής ταξικής πορείας,

Αυτό άρχισε η "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ", και λέμε ότι άρχισε γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ.

Η εφημερίδα, έλεγε ο Μεγάλος ΛΕΝΙΝ, είναι ο ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΖΙΚΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ.

Και σήμερα έτσι είναι, και έτσι θα είναι

Στη σημερινή φάση του κινήματος, που οι αποφάσεις του 12ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, αμφισβητούνται σ' όλες τις κομματικές οργανώσεις και σ' όλη την Ελλάδα, καθώς και στο εξωτερικό, η εφημερίδα μας αποκτά ιδιαίτερη σημασία,

Η "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ" ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί αύριο, είναι η σπίθα που γίνεται φλόγα και που τελικά θα γίνει ο ΦΑΡΟΣ!

Σύντροφοι: Χρειαζόταν μια άλλη ΦΩΝΗ και μια άλλη ΓΡΑΜΜΗ, διαφορετική από τις εγκεφαλικές εφευρέσεις των γραφειοκρατών που ονειρεύονται μια "κυβέρνηση της Αριστεράς".

Με ποια κόμματα και ποιες δυνάμεις, δεν μας λένε!

Το ερώτημα μένει αναπάντητο! Εμείς λέμε σύντροφοι: αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση της πάλης του λαού, για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία, κατά των μονοπωλίων, για μια Ελλάδα χωρίς τα δεσμά των Πολυεθνικών και των Ιμπεριαλιστών.

Αγώνας για τον αφοπλισμό, για να φύγουν οι Βάσεις θανάτου, για απύραυλη Βαλκανική, για καταστροφή και απαγόρευση όλων των πυρηνικών όπλων.

Αγώνας για μια σωστή Παιδεία, για σωστή περίθαλψη, ενάντια στη μόλυνση του περιβάλλοντος,

Για σωστή πληροφόρηση του λαού, για δημοκρατία και Ειρήνη.

Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες, τους σύνθετους και πολλαπλούς, θα γεννιέται και το Μαζικό Εργατικό και Λαϊκό Μέτωπο που θα οδηγήσει τη χώρα στην Εθνική Ανεξαρτησία και ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Όμως, οι αγώνες αυτοί χρειάζονται συντονισμό, οργάνωση και καθοδήγηση.

Η εφημερίδα μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, και του οργανωτή και του καθοδηγητή.

Χρειάζεται όμως ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΗΝ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ.

Να αλλάξει προοδευτικά μορφή και περιεχόμενο.

Είναι στο χέρι μας και εξαρτάται από τη δική μας εισφορά και συνεισφορά, ώστε να γίνει Ο ΦΑΡΟΣ που θα φωτίζει το δρόμο μιας Επαναστατικής Πορείας προς το σοσιαλισμό.

Λέμε στο σοσιαλισμό γιατί μόνο στο σοσιαλισμό θα λυθούν τα σύνθετα προβλήματα του λαού μας. Όχι με τη βελτίωση του καπιταλισμού!

Τα αστικά κόμματα έδωσαν εξετάσεις και απότυχαν.

Η Νέα Δημοκρατία μυρίζει παλιά ανεπιθύμητα χρόνια.

Το ΠΑΣΟΚ έδωσε εξετάσεις και απότυχε.

Το ΚΚΕ εντάχθηκε στην πυραμίδα, συρρικνώνεται και αδυνατίζει. Χρειάζεται ένας ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ και ένας επαναστατικός συνασπισμός Αριστερών Δυνάμεων.

Η "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ" μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο. Εξαρτάται από όλους εμάς που την διαβάζουμε,

Μην πείτε: ε!, γίνεται και χωρίς τη δική μου συμβολή και εισφορά, ΟΧΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ: Χρειάζεται η συμβολή ΟΛΩΝ ΜΑΣ και ο διάλογος όλων μας και οι γνώμες όλων μας.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 25/1/88 Φύλλο 124

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΛΟ
ΚΑΙ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οχτώ χρόνια τώρα το ΚΚΕ αντιμετωπίζει μια από τις
σοβαρότερες κρίσεις του. Ίσως τη σοβαρότερη. Η κρίση αυτή – το έχουμε πει
επανειλημμένα – είναι ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΣΙΑΣ. Η αλλοπρόσαλλη γραμμή της ηγεσίας, μαζί
με το συμβιβασμό και τη συνθηκολόγησή της μπροστά στην αστική τάξη,
αποδυνάμωσε το εργατικό κίνημα, έσπειρε τη σύγχυση και οδήγησε στην αδράνεια
χιλιάδες αγωνιστές. Ορισμένοι καλοθελητές θυμίζουν τους άλλοτε περιβόητους
ψιθυριστές. Αφήνουν κάθε τόσο να «διαρρέουν» διάφορα «μυστικό», για να
θολώνουν τα νερό και να εγκλωβίζουν δυσαρεστημένους συντρόφους. Να τους, έχουν
δεμένου ς με την ελπίδα ότι κάτι γίνεται ή σύντομα θα γίνει και θα αλλάξει η
ηγεσία.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΈΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Το έχουμε τονίσει πολλές φορές πως αυτοί οι Ψίθυροι είναι καθαρή από τη. Δεν αλλάζει αυτή η ηγεσία, και ούτε σταματάει η οπορτουνιστική της κατρακύλα. Θα κατρακυλάει και θα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στο βάλτο της ταξικής συνεργασίας. Τα τελευταία γεγονότα, και ειδικότερα η συνάντηση του Χ. Φλωράκη με τον Κ. Μητσοτάκη στις 19.1.88, επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς μας.

Εφαρμόζοντας την απόφαση του 120υ Συνεδρίου, που χάραξε το ειρηνικό πέρασμα στο... σοσιαλισμό, ο Χ. Φλωράκης προσκυνάει την αστική νομιμότητα και προσαρμόζεται στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι των αστών πολιτικών.

ΟΙ δηλώσεις του μετά τη συνάντησή του με τον Κ. Μητσοτάκη είναι άλλος ένας ύμνος στον οπορτουνισμό και συνάμα πρόκληση και ύβρη για τους χιλιάδες αγωνιστές που πάλεψαν, μάτωσαν, βασανίστηκαν και σάπισαν στους νέους "Παρθενώνες" της Δεξιάς.

Και ας μη βιαστεί κανείς να πει πως αναμοχλεύω παλιό μίση.

Απλώς θέλω να υπενθυμίσω σε ορισμένους "ηγέτες" ότι δεν έχουν δικαίωμα να τσαλαπατούν την ιστορική μνήμη του λαού μας.

Θα σταθώ σε λίγα από τα ανιστόρητα "μαργαριτάρια" του Χ. Φλωράκη. Διαβάζουμε στο "Ριζοσπάστη" (20.1.88) στην πρώτή σελίδα και με χοντρά γράμματα: "Επιβάλλονται παράλληλες η κοινές προσπάθειες για την εξασφάλιση ομαλής λειτουργίας Το) πολιτεύματος. Προϋπόθεση ομαλής δημοκρατικής πορείας η απλή αναλογική και η ισότιμη πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης"! Είναι αυτό ένα προσκύνημα και υποταγή στην αστική νομιμότητα ή όχι;

Όσο για την απλή αναλογική, που την προβάλλει σαν τη μοναδική διέξοδο, δεν αποπροσανατολίζει το μαζικό λαϊκό κίνημα βάζοντας φραγμούς στους αγώνες των εργαζομένων;

Στη Δυτική Ευρώπη πολλές χώρες έχουν εδώ και δεκαετίες ως εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική. Κι όμως τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων όχι μόνο δε λύθηκαν, αλλά οξύνθηκαν περισσότερο.

Ο Χ. Φλωράκης, για να δικαιολογήσει τους πιο πάνω ισχυρισμούς του, λέει παραπέρα πως στα χρόνια της δικτατορίας της χούντας συνεργάστηκε το ΚΚΕ με τη Δεξιά! Ο ισχυρισμός του αυτός δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα της ψευτιάς που χρησιμοποιεί μόνψα πια για να καλύπτει την ανευθυνότητά του. Στα χρόνια της δικτατορίας το ΚΚΕ ΔΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΔΕΞΙΑ. Ακόμα όταν το 1973, παραμονές της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου όταν το τότε "εσωτερικό" ερωτοτροπούσε με τον κ. Μαρκεζίνη, το κεραυνοβολούσαμε με μανία.

Σήμερα ο Χ. Φλωράκης γλείφει εκεί όπου τότε φτύναμε.

Τέλος, ισχυρίζεται πως "ο Ν. Ζαχαριάδης με γράμμα του και οι κρατούμενοι στην Ακροναυπλία δήλωσαν έτοιμοι να υποστηρίξουν τον πόλεμο που διεξήγε η Κυβέρνηση Μεταξά"!

Κι εδώ παραποίηση της ιστορίας, για να τη φέρουμε στα μέτρα μας. Το γράμμα του Ζαχαριάδη δεν υποστήριζε τον "πόλεμο" του Μεταξά, αλλά καλούσε τον ελληνικό λαό να ξεσηκωθεί και να πολεμήσει το φασισμό. Ούτε οι Ακροναυπλιώτες κομουνιστές υποστήριξαν τον "πόλεμο" του Μεταξά, γιατί απλούστατα ο φασίστας Μεταξάς ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΕΜΟ.

Τον πόλεμο τον έκανε ο ελληνικός λαός με τα στρατευμένα παιδιά του, τους πατριώτες αξιωματικούς και φαντάρους, και Ακροναυπλιώτες και άλλοι δεσμώτες κομμουνιστές ζήτησαν να τους αφήσουν ελεύθερους να πάνε να πολεμήσουν.

Η φασιστική Κυβέρνηση, όμως, παρέδωσε στους Γερμανούς καταχτητές όσους δεν μπόρεσαν να δραπετέψουν και να πάνε στο Μέτωπο.

Έτσι για άλλη μια φορά ο "ηγέτης" του ΚΚΕ και η ομάδα που τον περιστοιχίζει έδειξαν πόσο ξεκομμένοι είναι από την πραγματικότητα, από τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων και από τους καθημερινούς δύσκολους αγώνες που διεξάγουν.

Για άλλη μια φορά, όμως, και η εργατιά ΕΙΔΕ το βαθμό της προδοσίας αυτής της ηγεσίας και συνειδητοποιεί καθημερινά όλο και πιο πολύ πως μοναδική διέξοδος από το βάλτο του ρεφορμισμού, όπου την έχει ρίξει η αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με τη βοήθεια της ομάδας Φλωράκη, είναι ο ανειρήνευτος, επίμονος σκληρός ταξικός αγώνας...

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 25.1.1988 Φύλλο 124

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;

ΤΙ
ΦΤΑΙΕΙ;

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, αποκλείει το διάλογο, υποτιμάει τη νοημοσύνη κάθε αγωνιστή, και ο ίδιος αυτοεξευτελίζεται.

Ας δούμε τώρα μερικούς ισχυρισμούς του:

«Άμεσος και μελλοντικός στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, δηλαδή την εφαρμογή συνολικού πλέγματος οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών μέτρων και σειράς ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων από μια δημοκρατική κυβέρνηση».

Πρώτ' απ’ όλα, αυτό το γενικό και αόριστο «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» τι πράγμα είναι; Ευχή ή σύνθημα θολούρας και αυταπατών;

Δεύτερο, τέτοιες θέσεις για το σοσιαλισμό έχουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Κι αυτά διακηρύχνουν πως με διάφορες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις θα πάνε στο... σοσιαλισμό!

Έχει περάσει από τότε που. το πρωτοείπαν ένας αιώνας όμως κανένα δεν πήγε στο σοσιαλισμό, και ούτε θα πάει, γιατί απλούστατα ο σοσιαλισμός τους δεν είναι τίποτ' άλλο T1o. εξωραϊσμένος, εκσυγχρονισμένος και ραφιναρισμένος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα - υποτίθεται - επαναστατικό κόμμα, όπως το σημερινό ΚΚΕ, να έχει τις ίδιες θέσεις με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και να προεξοφλεί από την αρχή ότι είναι σωστές;

Ένας άλλος ισχυρισμός που αναφέρεται στο 12ο Συνέδριο είναι τουλάχιστον ανέντιμος και εξωπραγματικός.

Διαβάζουμε τα εξής τραγελαφικό: «Στην πορεία προς το 12ο Συνέδριο, με το γόνιμο ελεύθερο διάλογο των στελεχών, μελών ακόμα και οπαδών του κόμματος, αλλά πρώτ’ απ' όλα κατά το 10ο Συνέδριο και μέσα στο Συνέδριο, με τις συζητήσεις και αποφάσεις του, δόθηκαν ικανοποιητικές απαντήσεις στα μεγάλα και μικρότερης σημασίας ζητήματα που απασχολούν το λαϊκό μας κίνημα» (υπογράμμιση Κ.Γ.).

Είναι ντροπή και ξεπεσμός να καταφεύγει ο «Ριζοσπάστης» σε τέτοια ψέματα και τέτοιες πολιτικές απάτες, για να κουκουλώσει τα γεγονότα που βοούν. Τέτοιου είδους «επιχειρήματα» υπάρχουν στο οπλοστάσιο της αστικής τάξης. Το να τα δανείζεται ο «Ρ» δείχνει το βαθμό σήψης και ξεδιαντροπιάς του ίδιου και της ομάδας Φλωράκη.

Πώς μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι έγινε γόνιμο ς και ελεύθερος διάλογος όταν στο διάστημα από το 11ο ως το 12ο Συνέδριο εφαρμόστηκε πογκρόμ διαγραφών.

Στο διάστημα αυτό, επαναλαμβάνουμε, με την παραπλανητική μέθοδο της απονομής των κομματικών βιβλιαρίων, καθαιρέθηκε, απομονώθηκε και διαγράφτηκε από το ΚΚΕ κάθε επαναστατικό στοιχείο που αμφισβητούσε την ορθότητα της γραμμής της ομάδας Φλωράκη και διαφωνούσε με το ανώμαλο και στυγνό εσωκομματικό καθεστώς που αυτή δημιούργησε για να προστατέψει τον οπορτουνισμό της.

Αποτέλεσμα της ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ της ομάδας Φλωράκη ήταν:

1) Να διώξει από το κόμμα ό,τι πολύτιμο σε στελεχικό δυναμικό υπήρχε.

2) Να είναι σήμερα οι διαγραμμένοι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από όσους που είναι ακόμα μέσα στο κόμμα.

3) Αλλά και αυτοί που είναι ακόμα μέσα στο κόμμα δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στην "ηγεσία". Έτσι οι τρόποι εκλογής των συνέδρων για το 12ο Συνέδριο ήταν προκλητικοί και απαράδεκτο

Αποκλείστηκαν ακόμα και τα στελέχη που ήταν ως χτες «δικά» τους.

4) Με τη διάλυση των κλαδικών οργανώσεων εμπόδισαν την αντιπροσωπευτικότητα και τη σωστή ταξική σύνθεση του Συνεδρίου. Παρουσιάστηκε επιπλέον το, φαινόμενο ορισμένοι κλάδοι, όπως π.χ. οι ηθοποιοί, να αντιπροσωπευτούν από ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ (περίπτωση Κώστα Καζάκου).

5) Ένας άλλος παράγοντας που δείχνει τη "δημοκρατικότητα" και τη σύνθεση του 12ου Συνέδριου είναι το ποσοστό συμμετοχής των επαγγελματικών στελεχών που ξεπέρασε το 60% των συνέδρων!

Το έχουμε πει και πέρσι, το επαναλαμβάνουμε και σήμερα. Η εκλογή των αντιπροσώπων από τις Κομματικές Οργανώσεις της Βάσης (ΚΟΒ) ίσαμε τις συνδιασκέψεις περιοχών, καθώς και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής ήταν της απόλυτης επιλογής της ηγεσίας και ειδικότερα του Π.Γ. Στα ίδια πλαίσια κινήθηκαν ο «διάλογος» και οι ομιλίες. Ορισμένα άρθρα, που υπέβαλαν σε κριτική αρνητικές πλευρές της δουλειάς του κόμματος, ελλείψεις και αδυναμίες δευτερεύουσας σημασίας, ήταν η στάχτη για να θολώσουν τα νερό, να εξαπατηθούν οι ανίδεοι και να οργιάσει η δημαγωγία, που έφτασε στα καταγέλαστα βαρύγδουπα συνθήματα όπως «Ή ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ» ή «ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ»

Συμπερασματικό: Το 12ο Συνέδριο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ αυταρχισμού. Επικρότησαν οι σιδερένιοι κανόνες του συγκεντρωτισμού, και τσαλαπατήθηκε βάναυσα η δημοκρατία.

Παραπέρα στο όρθρο του ο Βάσος Γεωργίου αναφέρεται στη συμπαράταξη, και ομολογεί ότι έγιναν ορισμένα βήματα, αλλά δεν είναι ικανοποιητικό. Υπάρχει καθυστέρηση - λέει - παρ' όλη την... άνοδο του ΚΚΕ και της Αριστερός, και την πτώση του ΠΑΣΟΚ! Ακολούθως απαριθμεί διάφορες αιτίες που εμποδίζουν Τάχα να προχωρήσει η ιδέα της συμπαράταξης, και καταλήγει σ:ην καινούρια "αιτία", που ξεπερνάει σε φαντασία και προκλητικότητα όλες τις άλλες.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, στη" καινούρια "αιτία", επιβάλει να πούμε δύο λόγια για τα... "βήματα" που έγιναν, και με πότε δυνάμεις συνεργάζεται και συμπορεύεται η ηγεσία του ΚΚΕ

Τα «βηματάκια» που έγιναν ήταν με διάφορες «προσωπικότητες», που τις συντηρεί στην πολιτική ζωή η ομάδα Φλωράκη Και δεν έχουν καμία σχέση με τη βάση της Αριστεράς, τις ιδέες, Τα ιδανικά και τους αγώνες της. Είναι σοσιαλδημοκράτες, και κατά συνέπεια δε συγκινούν την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζομένους, ούτε εμπνέουν εμπιστοσύνη. Από την άλλη υπάρχει, το υπόλοιπο κομμάτι της Αριστεράς κατακερματισμένο.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η δύσκολη και συνάμα τραγική κατάσταση όπου βρίσκεται η Αριστερά, ήρθε η ηγεσία του KKΕ να προσθέσει τον ηγεμονισμό της, ολοκληρώνοντας έτσι το αδιέξοδο.

Και λέμε ηγεμονισμό, γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη δήλωση του Χ. Φλωράκη πέρσι το Μάη, αμέσως μετά το 12ο Συνέδριο, που είπε: «Όσα κόμματα θέλουν να επιζήσουν, να πλαισιώσουν τη συμπαράταξη»!

Έτσι και σ' αυτό το τόσο σοβαρό και στρατηγικής σημασίας, ζήτημα για την Αριστερά ο οπορτουνισμός, ο ηγεμονισμός και η απομάκρυνση από τις επαναστατικές αρχές του επιστημονικο6, σοσιαλισμού φυσικό και επόμενο είναι να κάνει τα "βηματάκια" να πηγαίνουν προς τα πίσω, και να οδηγούν στη συρρίκνωση και στο αδιέξοδο. Οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων μαζί με τις «προσωπικότητες» δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Οι εργαζόμενοι δεν τις εμπιστεύονται Γι' αυτό η συμπαράταξη της Αριστεράς σε επίπεδο κορυφών, μακριά και πίσω από τις πλάτες της; Βάσης της, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Θα χρεοκοπήσει όπως χρεοκόπησε και το 1978 η Ενιαία Αριστερά με το Μίκη Θεοδωράκη.

Και τώρα ας δούμε τη νέα "αιτία" που την παρουσιάζει ο Βάσος Γεωργίου ως "τρίτο λόγο" που εμποδίζει να προχωρήσει η ιδέα της συμπαράταξης με μεγαλύτερα βήματα:

"Αυτή η αναμόχλευση του παρελθόντος που γίνεται - λένε - στην ΕΣΣΔ, αυτό το αναποδογύρισμα, αυτά τα ανεύθυνα πράγματα που γράφονται και λέγονται από μερικούς εκεί για το Στάλιν, δεν κάνουν ελκυστικό το σοσιαλισμό".

Κατόπιν αναφέρει μερικά παραδείγματα και συνεχίζει:

«Αλλά παράλληλα κι εμείς δεν πρέπει να ταυτίζουμε με το σοσιαλισμό και με την ΕΣΣΔ κάθε μονομερή άποψη σοβιετικού πολίτη, ιστορικού, διανοουμένου, ανθρώπου των Γραμμάτων και των Τεχνών, που γράφεται ή λέγεται εδώ κι εκεί»!

Εδώ βλέπουμε πια έμμεση επίθεση στην περεστρόικα, που βάζει εμπόδια στη... συμπαράταξη!

Ρωτάμε το Β.Γ. και όλους τους άλλους ομοϊδεάτες του:

Δεν είναι ΕΣΣΔ ο Γκορμπατσόφ και πλήθος νέα μέλη της Κ.Ε. και των άλλων καθοδηγητικών κομματικών και κρατικών οργάνων που βάζουν με σκληρό αγώνα στην άκρη τα εμπόδια του αυταρχισμού, του αριβισμού, της γραφειοκρατίας και της αρτηριοσκλήρωσης, για να περάσει η περεστρόικα;

Δεν είναι ΕΣΣΔ τα εκατομμύρια των εργατών και των αγροτών που με τη δύναμη της περεστρόικας και της διαφάνειας διώχνουν από τα εργοστάσια και τα κολχόζ κάθε αριβίστα, κάθε ανάξιο διορισμένο Διευθυντή και στη θέση του ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΠΙΑ αξιοκρατικά αξιόλογους αιρετούς Διευθυντές;

Όλα αυτά, λοιπόν, μαζί με τις σκηνοθετημένες δίκες και τα εγκλήματα του Στάλιν, που επίσημα πια είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι μονομερείς απόψεις ορισμένων σοβιετικών πολιτών, ιστορικών, διανοουμένων και ανθρώπων των Γραμμάτων και Τεχνών, όπως ισχυρίζεται ο Β. Γεωργίου;

Κατανοούμε, βέβαια, την ανησυχία και τον πανικό που έχει κυριέψει τον Περισσό από τις επαναστατικές αλλαγές που γίνονται στη Σοβιετική Ένωση, και δε θα παραξενευτούμε αν δούμε στην πορεία και άλλους πιο προκλητικούς ισχυρισμούς και διαστρεβλώσεις της θρυλικής πια περεστρόικας, που σαν οδοστρωτήρας καθημερινά και με σκληρό και επίπονο αγώνα παραμερίζει κάθε εμπόδιο που δυσφημεί το σοσιαλισμό και βάζει φρένο στην ανάπτυξη της παγκόσμιας επαναστατικής πορείας.


ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΜΠΑΝΗΣ, 22.2.88 Φύλλο 128

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ
ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Το Πρόγραμμα και οι Στόχοι
του Αγώνα μας

Όπως έχουμε αναφέρει στο Κεφάλαιο 'Ή ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΣ",
στρατηγικός μας στόχος είναι το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Για το
πέρασμα από τον καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό δεν υπάρχει άλλο πέρασμα εκτός από
το επαναστατικό. Περάσματα, φυσικά, στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος
είναι δύο, το ειρηνικό πέρασμα και το μη ειρηνικό. Παραδείγματα υπάρχουν
πολλά: Το πέρασμα στον σοσιαλισμό στην Κίνα ήταν η ένοπλη πάλη και μάλιστα
μακρόχρονη σχεδόν 3 δεκαετίες. Ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, έγινε στην
Τσεχοσλοβακία και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Στη Γιουγκοσλαβία υπήρξε και
σοβαρή ένοπλη πάλη και δύναμη για την κατάληψη της εξουσίας. (ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
http://geocities.com/fwnh_ths_deyteras/
)

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Το πέρασμα στο σοσιαλισμό είτε με ειρηνικό τρόπο γίνει είτε με ένοπλο, πάντα πρέπει να είναι επαναστατικό.

Δηλαδή, και στην μια περίπτωση και στην άλλη παραμερίζεται, διαλύεται, συντρίβέται η κρατική μηχανή της παλιάς κοινωνίας και στη θέση της εγκαθίσταται μια νέα κρατική μηχανή, που ανήκει στην ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, την ΑΓΡΟΤΙΑ και στους ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ γενικά.

Η διαφορά στην τακτική της θέσης μας για επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό από τη θέση Π.χ. της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχει στο ότι η τελευταία διακηρύττει την μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό. Οι σοσιαλδημοκράτες επιδιώκουν το μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας με ρε φόρμες σε σοσιαλιστική κοινωνία. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει κράτος καπιταλιστικό που να εξελίχθηκε σε σοσιαλιστικό, χωρίς να καταχτήσει την εξουσία η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της.

Το ΠΑΣΟΚ, στην ιδρυτική του διακήρυξη της "3ης του Σεπτέμβρη" μιλά για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας! Η ζωή έδειξε ότι αυτό που επιτεύχθηκε είναι να δυναμώσουν οι θέσεις των μονοπωλίων.

Με σύνθημα την Αλλαγή που εξακολουθεί να διακηρύττει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτό που βλέπουμε είναι να δημιουργείται αργά αλλά σταθερά το κράτος της Πρόνοιας!

Το κράτος της πρόνοιας στην Ελλάδα λόγω του ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μισοαναπτυγμένος και το κράτος της πρόνοιας είναι τέτοιο που δεν μοιάζει με το μοντέλο της Σουηδίας ή της Δανίας ή και της Δ. Γερμανίας.

Πρόκειται εδώ στην Ελλάδα για ατροφικές κοινωνικές παροχές, τέτοιες που ούτε στους άνεργους δεν εξασφαλίζει την επιβίωσή τους.

Αντίθετα, στη Σουηδία και τη Δανία, στον άνεργο, καθώς και σε μια πολύτεκνη οικογένεια τους εξασφαλίζεται το μίνιμουμ διαβίωσης, για να διατηρηθούν στην ζωή. Φυσικά κι εκεί ανεργία ίσον αλλοτρίωση!

Δίπλα όμως στο αστικό κράτος και τα ίδια τα συνδικάτα έχουν ένα σύστημα οικονομικών παροχών και βοήθειας τους ανέργους, στα κράτη που κυβερνά η σοσιαλδημοκρατία.

Όμως παρ' όλες τις κοινωνικές παροχές, ο καπιταλισμός παραμένει και μάλιστα κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι αντιθέσεις μέσα του οξύνονται, και θα λυθούν ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΌ.

Οι δικοί μας λοιπόν, πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι, χωρίς να απορρίπτουμε τις ρεφόρμες, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις, πρέπει να ‘ναι ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ και μάλιστα με τον έλεγχο των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Τα δυο χρόνια 1986 και 1987, τα χρόνια λιτότητας, οι βιομήχανοι είχαν τεράστια κέρδη, όμως επενδύσεις δεν έγιναν.

Τα κέρδη γίνανε κεφάλαιο, η ανεργία μεγάλωσε, οι τιμές αυξήθηκαν και τα μονοπώλια δυνάμωσαν. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων περιορίστηκε. Η στρατηγική αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό, είναι μια θέση που δημιουργεί σύγχυση στην εργατική τάξη.

Τι θα πει αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό χωρίς να κάμψεις την δύναμη των μονοπωλίων, με τους βιομήχανους, τους έμπορους και τους εφοπλιστές ασύδοτους;

Πρόκειται για μια θεωρητική διακήρυξη χωρίς συγκεκριμένους στόχους, χωρίς επεξηγήσεις τι γίνεται με το αστικό κράτος και πώς θα αντιμετωπίσεις την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ.

Η στρατηγική η δική μας δεν είναι αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, μια αφηρημένη διακήρυξη. Ούτε συμφωνούμε με την Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά) για μια στρατηγική ανάπτυξης όπου η "Ευρωπαϊκή συνιστώσα θα 'χει κυρίαρχη θέση".

Για μας η στρατηγική και τακτική συνίσταται στη συνεχή πάλη και το δυνάμωμα των αγώνων της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των συμμάχων τους για την κατάκτηση συγκεκριμένων στόχων, τόσο πολιτικών, όσο και οικονομικών, για την υλοποίηση ενός προγράμματος.

Πρώτος και κύριος στόχος είναι η κατάκτηση της εμπιστοσύνης των λαϊκών μαζών, ότι μπορούν και πρέπει να αλλάξουν το συσχετισμό των δυνάμεων υπέρ των αριστερών επαναστατικών δυνάμεων.

Χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο στον εργαζόμενο, ότι το αστικό κρότος ποτέ δεν θα του παραχωρήσει το δικαίωμα να υπονομεύει και να παραμερίζει το ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο. Ότι αυτό που μπαίνει στόχος είναι Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, η δημιουργία κρότους των εργαζομένων, η συντριβή της παλιός κρατικής μηχανής. Αυτό είναι το κύριο στο πρόγραμμα δράσης, χωρίς να πεις ότι αρχίζεις απ' αυτό. Αυτός είναι ο στόχος στην πορεία του αγώνα. Όμως στην πορεία της πόλης θα πρέπει να αγωνιστούμε για ένα πρόγραμμα κατάκτησης οικονομικών και πολιτικών στόχων, όπως αγώνας για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Ο αγώνας ή οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συντονιστούν για να είναι αποτελεσματικοί. Το 1986 και 1987 τα χρόνια της σταθεροποίησης της οικονομίας, (διόβ. λιτότητας των εργαζομένων), οι αγώνες δεν ανάτρεψαν την πολιτική αυτή, που οδήγησε στη μεγαλύτερη εξαθλίωση των μαζών. Αγώνες, φυσικό, γίνονται και μάλιστα σκληροί, τόσο σε κλαδικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο επιχείρησης. Ιδιαίτερα σκληρός είναι ο αγώνας ενάντια στο κλείσιμο επιχειρήσεων και της υπεράσπισης του δικαιώματος της εργασίας. Στην περίπτωση του συντονισμού των αγώνων μπορούμε να δούμε και την Ευρωπαϊκή διάσταση μέσα στα πλαίσια ολοκλήρωσης της ΕΟΚ. Αυτό, όμως, θέλει ιδιαίτερη τοποθέτηση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε το εστιατόριο της ΕΟΚ, αν η οικονομία της χώρας δεν γίνει ανταγωνιστική - τα τεράστια κέρδη τα χρόνια 1986-1987 που απόκτησαν οι 2.100 βιομηχανικές επιχειρήσεις πρέπει να επενδυθούν - αγώνας για την κάμψη της δύναμης των μονοπωλίων και εγκαθίδρυση του εργατικού ελέγχου στις μεγάλες επιχειρήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές. Στον τομέα της Εθνικής Οικονομίας είναι ανάγκη να δυναμώσουν οι δημόσιες επιχειρήσεις και να διευρυνθεί ο δημόσιος τομέας. Αυτό, όμως, που προέχει είναι το δυνάμωμα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, με την εισαγωγή προϊόντων ποιότητας. Η στροφή του κοινού προς τα Ελληνικό προϊόντα θα γίνεται στο βαθμό που τα προϊόντα μας θόναι ανταγωνιστικό στα εισαγόμενα. Χωρίς οικονομική ανταγωνιστικότητα, χωρίς να σταθείς στα πόδια σου, δεν μπορείς να παλέψεις τον αντίπαλό σου. Με την εισαγωγή της νέας τεχνολογίας θα χρειαστεί να αναπτυχθεί η ΕΝΟΤΗΤΑ των εργαζομένων ενάντια στην εντατικοποίηση της εργασίας. Μια μορφή εντατικοποίησης της εργασίας είναι και το ωράριο των 9μιση ωρών την ημέρα. Πραγματικό στην Ευρώπη υπάρχει το συνεχές ωράριο, αλλά ΤΗΡΕΙΤΑΙ η 8ωρη εργασία και η 40ωρη τη βδομάδα. Η παράταση της βδομαδιάτικης εργασίας σε 50 ώρες, που αναγκάζει τους μικρομεσαίους να προσλάβουν και άλλο προσωπικό, άνοιξε το δρόμο για κοινή δράση των υπαλλήλων και των μικρομεσαίων ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Πολλές μικρές επιχειρήσεις ΚΛΕΙΝΟΥΝ. Αν δεν σφυρηλατηθεί η συμμαχία μικρομεσαίων και υπαλλήλων, υπάρχει κίνδυνος να καθιερωθεί το ωρομίσθιο και η μερική απασχόληση, στον τομέα του εμπορίου. Το αίτημα για 37μιση ώρες δουλειά τη βδομάδα και σε μεγάλες επιχειρήσεις για 35 ώρες, πρέπει να προωθηθεί και να γίνει συνείδηση των εργαζομένων. Η μείωση των ωρών εργασίας οδηγεί στην απορρόφηση των ανέργων. Αγώνας για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αυτό που λέμε εξανθρωπισμός της ζωής στο εργοστάσιο, στη βιοτεχνία και στο Γραφείο. Για τον εξανθρωπισμό της δουλειάς στους τόπους παραγωγής υπάρχει κοινό πρόγραμμα δράσης ανάμεσα στις Διεθνείς Συνομοσπονδίες, ανεξάρτητα από ιδεολογικό προσανατολισμό, πολιτικές τοποθετήσεις και κοινωνικά συστήματα.

15 και 22/2/1988 Φύλλα 127-128

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΛΟΥΔΗ!

ΝΤΡΟΠΗ
ΚΑΛΟΥΔΗ!

Δίνουν και παίρνουν οι συζητήσεις
ανάμεσα στους παλιούς ναυτεργάτες στα καφενεία του Πειραιά και όπου βρεθούν. Ο
Καλούδης αντιπροσώπευσε την Εθνική Αντίσταση στη συνάντηση του Πειραιά!!! Και
ακόμα πιο θρασύς, πήγε και στα Καλάβρυτα!!! ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 21/12/87
Φύλλο 119

Μανόλης
Πυθαρούλης

Μα είναι τόσο γνωστό στους παλιούς και τώρα και στους νέους ναυτεργάτες ότι ο Καλούδης με τις πρώτες τορπίλες που έριξαν οι Χιτλερικοί, αυτός το ‘βαλε στα πόδια, έγινε ΛΑΓΟΣ, που λέει η λαϊκή παροιμία, ΛΑΓΟΣ! Και αναγκάστηκε να μπαρκάρει αφού τον έπιασε η αστυνομία αλλοδαπών της Αμερικής να πλένει πιάτα!!! Και μάλιστα αγνοώντας το σύνθημα της Ο.Ε.Ν.Ο. Κρατείστε τα καράβια εν κινήσει!

Μπαρκάρισε με αμερικάνικο καράβι.

Δολάρια βλέπεις και ασφάλεια περισσότερη! Μερικοί καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα προσπαθούν να ρίξουν λάσπη, εξαιτίας της λιποταξίας του Ν. Καλούδη, και σε άλλα παλιά στελέχη της Ο.Ε.Ν.Ο.! Αυτό, είναι όχι μόνο αδικία αλλά και κακοήθεια.

Και ακόμα ασέβεια στους ήρωες ναυτεργάτες που έδωσαν τη ζωή τους για την συντριβή του φασισμού και σ' αυτούς που σήμερα διασώθηκαν και κρατούν ψηλά το κεφάλι τους.

Όχι σπέκουλα συνάδελφοι Η ντροπή του ενός δεν μοιράζεται


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 21/12/87 Φύλλο 119

«ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ Ή ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ;»

«ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ
Ή ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ;»

Τα γεγονότα στην χώρα μας εξελίσσονταν ραγδαία μετά
την άνευ όρων υπερψήφιση του Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας από την
Κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ και την εκλογική ήττα του κόμματος τον Ιούλη του
'85. Μετά από αυτά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνέχισε την επίθεσή της πιο έντονα
απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων με την τρίχρονη αντιλαϊκή πολιτική της
λιτότητας (85-87). (ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 1 Φεβρουαρίου 1988 Φύλλο 125)

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Έτσι, και από τα ίδια τα πράγματα, η ηγεσία του ΚΚΕ θα έπρεπε να αναπροσαρμόσει την για τόσα χρόνια λαθεμένη τακτική της απέναντι στον ρεφορμισμό.

Δύο δρόμοι υπήρχαν: 1) Ο δρόμος της τίμιας και θαρραλέας αυτοκριτικής, που συνεπαγόταν να εκτιμηθεί ότι για τόσα χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ την τακτική της την στήριζε όχι στην αντικειμενική πραγματικότητα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πολιτική διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος και την προοπτική του σαν ρεφορμιστικό κόμμα, αλλά στην πιθανότητα μήπως οι ρεφορμιστές θελήσουν να συνεργαστούν με το ΚΚΕ (μέσω μιας Κυβέρνησης των Δημοκρατικών Δυνάμεων) και να ανοίξουν το δρόμο για την αλλαγή... Τώρα τι είδους αλλαγή μπορείς να κάνεις σε συνεργασία με διαχειριστές του συστήματος είναι ένα ερώτημα, ή τι είδους αλλαγή θα γίνει από μία κυβέρνηση που οι ρεφορμιστές θα είχαν το πάνω χέρι και το ΚΚΕ θα ήταν ο φτωχός συγγενής είναι ένα δεύτερο ερώτημα. Αυτά τα ερωτήματα ήταν ψιλά γράμματα για την ηγεσία του ΚΚΕ. Το παν γι' αυτήν ήταν να γίνει συνεργασία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έστω και χωρίς αρχές...

Είναι γνωστή η εμπειρία του Γαλλικού ΚΚ και η αυτοκριτική του - τι εμπειρία έχει βγάλει απ' αυτά η ηγεσία του ΚΚΕ;

2) Ή ο δρόμος του κουκουλώματος και της αναδίπλωσης, δηλαδή της ιδεαλιστικής αντιμετώπισης των γεγονότων που εκφράζεται στο να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στην τακτική μας και όχι την Τακτική μας στην πραγματικότητα.

Τελικά διαλέχτηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ ο δεύτερος δρόμος, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα.

Έτσι, η ηγεσία του ΚΚΕ αγνόησε τις Λενινιστικές υποθήκες πάνω στο ζήτημα της αυτοκριτικής. Να τι αναφέρει ο Λένιν: 'Ή στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωσης την πράξη από μέρους του των υποχρεώσεών του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες. Να αναγνωρίσει ανοικτά τα λάθη του, να βρίσκει τις αιτίες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που τα γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους, αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση από μέρους του των υποχρεώσεών του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της εργατικής τάξης και έπειτα της μάζας", (Β. Ι. Λένιν: Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης, σελ. 13).

Αντίθετα, το ΚΚΕ όχι μόνο δεν έκανε αυτοκριτική, αλλά απομάκρυνε από το κόμμα όσους συντρόφους είχαν εκτιμήσει από την αρχή τον χαρακτήρα και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ ή στην πορεία στάθηκαν ενάντια στην συμβιβαστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στο ρεφορμισμό. Κατ' αυτόν τον τρόπο παραβίασε το καταστατικό του ΚΚΕ που αναφέρει "πρόσωπα που καταπνίγουν την κριτική ή καταδιώκουν γι' αυτήν μέλη του κόμματος φέρνουν σοβαρή ευθύνη και τιμωρούνται μέχρι με διαγραφή από το κόμμα". (Άρθρο 3 παράγρ. γ).

Έτσι, σύντροφοι. συνεχίστηκε το ξεκαθάρισμα από τις γραμμές του ΚΚΕ όσων συντρόφων από την αρχή είχαν εκτιμήσει σωστά τον χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ ή είχαν κριτικάρει έντονα την συμβιβαστική στάση της «ηγεσίας» απέναντι στο ρεφορμισμό.

Έτσι έχουμε το παράδοξο, αγωνιστές με πολιτική διορατικότητα και πείρα και δράση στο μαζικό κίνημα, που ενώ η ζωή τους επιβεβαιώνει, αντί να προωθούνται σε πιο υπεύθυνες θέσεις, γιατί ο κάθε κομμουνιστής, ο κάθε επαναστάτη ς κρίνεται και από την σωστή ταξική θέση που παίρνει στα δύσκολα ζητήματα, αντίθετα, αυτοί οι σύντροφοι να πιέζονται, να απομονώνονται, να απομακρύνονται και να διαγράφονται από το ΚΚΕ. Πιο συγκεκριμένα, με το πρόσχημα της απονομής των κομματικών βιβλιαρίων, απομακρύνθηκε από το ΚΚΕ, κάθε σύντροφος που ήταν "επικίνδυνος" να κρίνει την ηγεσία του ΚΚΕ, για να φθάσει η ηγεσία του ΚΚΕ στο 120 Συνέδριο απαλλαγμένη από κάθε αγωνιστή που θα μπορούσε να της κρίνει το αλάθητο.

Έτσι διαγράφτηκαν από το ΚΚΕ πολλές εκατοντάδες σύντροφοι που κράτησαν πάντα ταξική στάση. Αυτή ήταν "η τίμια" αντιμετώπισή τους από την ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί είχαν το θάρρος να προβάλλουν ανοιχτά στις κομματικές οργανώσεις τις απόψεις τους, και να παλέψουν γι' αυτές.

Τα αποτελέσματα αυτής της οργανωτικής πολιτικής όχι μόνο Περεστρόικα και ποιότητα δεν είναι, αλλά θυμίζουν παλιές Ζαχαριαδικές επιλογές κατάπνιξης κάθε κριτικής άποψης.

Με αυτή την στάση της η ηγεσία του ΚΚΕ δημιούργησε στο κόμμα ένα κλίμα αυτολογοκρισίας που σήμερα είναι πολύ έντονο.

Έτσι σήμερα η κριτική και αυτοκριτική είναι ελεύθερη μέχρι εκεί που δεν θίγονται ορισμένα "ταμπού". Αυτά τα ταμπού είναι η ηγεσία του ΚΚΕ και η οπορτουνιστική πολιτική της.

Για ποια ποιότητα μπορεί να μιλήσουν αυτοί που έχουν οδηγήσει πάνω από το 50% των μελών του ΚΚΕ σε αποστράτευση;

Κατ' αυτόν τον τρόπο για να κρατηθεί η ηγεσία του ΚΚΕ, προσπαθεί να δημιουργήσει σε όλα τα κομματικά επίπεδα ομάδες στελεχών που θα έχουν την ίδια νοοτροπία με αυτήν και θα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο κάθε σύντροφο που ο προβληματισμός του θα ξεπερνάει τα γνωστά πλαίσια.

Μπορεί να υπάρχει ποιότητα με τέτοια στελέχη που ο προβληματισμός τους έγκειται στο πώς θα αναμασούν χωρίς κριτική αφομοίωση κάθε καθοδηγητική κατεύθυνση και συγχρόνως θα επαγρυπνούν μην τυχόν κάποιος σύντροφος κρίνει τους "θεούς", αντί να επαγρυπνούν πολιτικά, δηλαδή πώς θα προχωρήσει μπροστά το λαϊκό κίνημα, κι αν οι θέσεις και η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ταξικές και επαναστατικές; Τέτοιου είδους επαγρύπνηση χρειάζεται ένα κόμμα νέου τύπου και όχι επαγρύπνηση χαφιέδικου τύπου.

Μπορεί να προκόψει το ΚΚΕ όταν τα στελέχη που αναδεικνύονται πιο εύκολα είναι οι καριερίστες, τα άτομα με μικροαστική νοοτροπία, αυτοί που πάντα λένε ναι; Τέτοια πολιτική ανάδειξη στελεχών μόνο σε εκφυλισμό του ΚΚΕ μπορεί να οδηγήσει και σε αφυδάτωση κάθε Μαρξιστικολενινιστικής σκέψης και πρακτικής και διαλεκτικής εξέτασης των φαινομένων που τελικά να οδηγεί σε ιδεολογικό μαρασμό του ΚΚΕ.

Ακόμα και τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, από επαγγελματίες επαναστάτες που θα έπρεπε να είναι, τείνουν να μετατραπούν σε μια κομματική γραφειοκρατία, αποκομμένοι από την παραγωγή και το μαζικό κίνημα, και κάτω από την αυταρχική και δογματική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ τείνουν να δημιουργηθούν σχέσεις υπαλληλίας ανάμεσα στην ηγεσία του ΚΚΕ, τα επαγγελματικά στελέχη και τον υπόλοιπο καθοδηγητικό μηχανισμό. Και έχουν μεγάλη ευθύνη τα επαγγελματικά στελέχη που δέχτηκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις εκάστοτε λανθασμένες επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ. Έχουν ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, αλλά πρώτα απ' όλα απέναντι στην εργατική τάξη που δέχεται τις συνέπειες αυτής της συμβιβαστικής πολιτικής απέναντι στον ρεφορμισμό.

Γιατί σύντροφοι, ο σωστός κομμουνιστής, που πονάει τον λαό και το κόμμα, δεν φτάνει να έχει μόνο άποψη, αλλά και να έχει το θάρρος να παλεύει γι' αυτήν. Γιατί η ιστορία θα κρίνει τον καθένα όχι με τον τίτλο που φέρνει, αλλά με τις πράξεις του.

Τι θα πρέπει να κάνει ο κάθε κομμουνιστής που είναι στο κόμμα, ο κάθε αγωνιστής αφού συνειδητοποιήσει τα παραπάνω;

Πρώτα απ' όλα να μην ταυτίζει την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ με Την σημερινή συμβιβασμένη ηγεσία του, να σκεφτεί σαν πραγματικός αγωνιστής, απαλλαγμένος από συναισθηματική φόρτιση που έχει πάντα ολέθρια αποτελέσματα και να εξετάσει τα γεγονότα διαχρονικά, έτσι μπορεί να βγάλει πιο σωστά συμπεράσματα.

Μπροστά σ' αυτόν τον προβληματισμό, η ηγεσία του ΚΚΕ θα δημιουργήσει ένα κλίμα, ότι της γίνεται επίθεση από το κατεστημένο. Αυτά τα παραμύθια δεν πιάνουν. Είναι μια αναμασημένη τροφή, είναι στάχτη στα μάτια των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ. Χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση και δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και να αναλάβει τις ευθύνες της για τα λάθη της. Αυτή η πρακτική είναι ένας τρόπος για να συσπειρώνει τον κόσμο γύρω της, χωρίς να προβληματίζεται εάν η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ τον οδηγεί μπροστά.

Οι κομμουνιστές ρωτούν την ηγεσία του ΚΚΕ:

1. Στην επίθεση που γινόταν όλα αυτά τα χρόνια στο Λαϊκό Κίνημα από την άρχουσα τάξη και τον ρεφορμισμό, τι έκανε για να καλλιεργήσει επαναστατική συνείδηση στους εργαζόμενους;

Μήπως την καλλιέργησε υποτάσσοντας το εργατικό κίνημα στην πολιτική της λιτότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1983 ή μήπως την καλλιέργησε αντιμετωπίζοντας την 3χρονη λιτότητα (85-87) με τις εικοσιτετράωρες απεργίες που εκτόνωσαν και απογοήτευσαν τους εργαζόμενους και οδήγησαν πολλούς απ' αυτούς σε αποστράτευση από την ταξική πάλη; Αυτός ο τρόπος της αντιμετώπισης της πολιτικής της λιτότητας από το λαϊκό κίνημα, κάτω από την καθοδήγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ και των άλλων αριστερών κομμάτων, ήταν πολιτική ταξικής πάλης ή ταξικής συνθηκολόγησης;

2. Ποιος ευθύνεται που υπάρχει τάση αποστράτευσης από τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, μήπως μόνο οι δυσκολίες της ζωής και ο ρεφορμισμός, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ, ή μήπως γιατί η πολιτική της δεν εμπνέει τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, γιατί δεν είναι πολιτική όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά πολιτική διατήρηση της ταξικής πάλης σε ανεκτά επίπεδα από την άρχουσα τάξη και τον ρεφορμισμό, πολιτική που είναι στα πλαίσια του συστήματος, πολιτική που δεν εμπνέει, γιατί δεν έχει επαναστατική προοπτική (δήλωση Χ. Φλωράκη στη Βουλή, ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1985);

3. Γιατί πέρασε ο ρεφορμισμός στην Ελλάδα; Πέρασε γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ μαζί με τα άλλα αριστερά κόμματα καλλιέργησαν στο λαό την αυταπάτη ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής και ότι η αλλαγή θα γίνει μαζί με τους ρεφορμιστές μέσω της κυβέρνησης των δημοκρατικών δυνάμεων!! Συνέπεια αυτών των οπορτουνιστικών θέσεων ήταν να γεμίσουν τον λαό με ψεύτικες ελπίδες για την προοπτική του ΠΑΣΟΚ και να του καλλιεργήσουμε εμπιστοσύνη στους μικροαστούς, αφού μαζί μ' αυτούς θα γινόταν η αλλαγή κατά την ηγεσία του ΚΚΕ!! Να τι διδάσκει ο ΛΕΝΙΝ, αναφερόμενος στη στάση που έπρεπε να κρατήσει το Μπολσεβίκικο Κόμμα απέναντι στα ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ κόμματα τον Απρίλη του '17. ΟΙ ηγέτες των μικροαστών "οφείλουν" να διδάσκουν στο λαό την εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, οι προλετάριοι πρέπει να τους διδάσκουν την δυσπιστία, (Λένιν: "Θέσεις του Απρίλη", σελ. 33, εκδόσεις Σύγχρονης Εποχής, 1981). Μπορούμε να συμπληρώσουμε ότι το καθήκον της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν να βοηθήσει τον λαό να απαλλαγεί από την μικροαστική μέθη (που υπήρχε τα χρόνια αυτά) και όχι να του την εδραιώσει, και συγχρόνως ν' αναπτύξει στο λαό ένα σωστό ταξικό πολιτικό κριτήριο, προσανατολίζοντάς τον σε μια αγωνιστική πορεία προς το σοσιαλισμό.

4. Η πολιτική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ μαζί με τα άλλα Αριστερά κόμματα, είναι η πολιτική που δέχεται τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην πάλη για την αλλαγή, είναι αυτή η πρωτοπόρα πολιτική, ή είναι η πολιτική ουράς που προορίζει το λαϊκό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου και ρυθμιστή; Τι έχει να απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ για τις Δηλώσεις Φαράκου, που αναφερόμενος στον ρόλο που θα παίξει ο συνασπισμός μετεκλογικά αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία από κανένα κόμμα στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, είπε: "Μπορεί να γίνει ο καταλύτης, σε τέτοιες πολιτικές εξελίξεις που θα οδηγούσαν σε πολιτικές ανακατατάξεις ακόμα και σε κυβερνητικές λύσεις τέτοιες που η συνασπισμένη αριστερά, ανάλογα με το πρόγραμμα που θα υποσχόταν θα μπορούσε να δώσει στήριξη ή ανοχή, να μην υπάρξει, επομένως, ακυβερνησία", ("Ριζοσπάστης", 12/1/1988),

Αλήθεια, ακόμα μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν αυταπάτες!!

Αλήθεια, τι νόημα έχει στις σημερινές συνθήκες για τον εργαζόμενο λαό μια ψήφο υποστήριξης ή ανοχής στο ρεφορμισμό;... Έτσι θα πάμε μπροστά ή στον πάτο, κ, Φαράκο;

5, Δεν μπορείς να μιλάς για επαναστατική προοπτική και στην πράξη να προσανατολίζεις το λαϊκό κίνημα μόνο στο κοινοβουλευτικό πέρασμα, αγνοώντας την ντόπια και διεθνή εμπειρία και συγχρόνως να αποδέχεσαι με τις συναντήσεις ΦΛΩΡΑΚΗ-ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και ΦΛΩΡΑΚΗ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (!!!) το ήπιο κλίμα που σου επιβάλλει ο δικομματισμός εν όψει εκλογών, Με τέτοιο κλίμα θα προχωρήσουμε μπροστά ή με την ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, χαλώντας την σούπα του ήπιου κλίματος που θέλει η άρχουσα τάξη και ο ρεφορμισμός; Πότε συνειδητοποιείται ένας εργαζόμενος; Με την ταξική συνεργασία και το ήπιο κλίμα ή με την ανάπτυξη των αγώνων;

Σύντροφοι, τι θα πρέπει να κάνουμε στην παρούσα στιγμή; Δεν πρέπει πρώτα απ' όλα να υπάρχουν αυταπάτες. Ο πρώτος στόχος της κριτικής σήμερα είναι να έλθουν στην επιφάνεια οι ευθύνες αυτών που δεν έχουν το πολιτικό θάρρος και την τιμιότητα να κάνουν αυτοκριτική, δηλαδή της ηγεσίας του ΚΚΕ (που είναι ένα καρκίνωμα για το κόμμα, γιατί με τον αυταρχισμό της και τη συμβιβαστική της πολιτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το. λαϊκό κίνημα σε ήττα και σε συμβιβασμό με Το. κατεστημένο.) και των άλλων ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ κομμάτων.

Το πιο τίμιο που έχει να κάνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ είναι να πάει σπίτι της, γιατί ο κομμουνιστής δεν μετριέται μόνο. με τους αγώνες που έκανε στο. παρελθόν, αλλά με πόσο. αξιοποιώντας το. παρελθόν βοηθάει να έλθει η επανάσταση πιο γρήγορα στη χώρα του και όχι η ήττα και ο. συμβιβασμός.

Βάζοντας ανοιχτά μέσω της "Φωνής της Δευτέρας" αυτά τα προβλήματα που απασχολούν όλους τους εργαζομένους, όλους τους αγωνιστές, το. κάνουμε για να δημιουργήσουμε μια ταξική αγωνιστική συσπείρωση πάνω στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού μας από την σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων για μια αγωνιστική πορεία προς τον σοσιαλισμό, θα μας κατηγορήσουν βέβαια για διάσπαση.

Να όμως τι γράφει ο Λένιν, αναφερόμενος στην πάλη των Μπολσεβίκων ενάντια στους Μενσεβίκους το. 1907. "Και τώρα ωρύονται για διάσπαση... όλα τα πράγματα τα λέμε με το. όνομά τους και όποιος έχει μάτια μπορεί να δει. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΜΑΣ, Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ", (ΛΕΝΙΝ: "Άπαντα", τόμος 15, σελ. 57, Ελληνική Έκδοση).

Σύντροφοι, τι διδάσκει η ιστορία των ΚΚ, μπορούν να γίνουν αλλαγές από τα κάτω; Όχι, να μην υπάρχουν αυταπάτες, όμως σ κάθε σύντροφος πρέπει να δώσει τη μάχη χωρίς ηττοπάθεια, χωρίς μοιρολατρία και μέσα από την πείρα του θα πεισθεί για την ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου φορέα πραγματικά Μαρξιστικού - Λενινιστικού, προβληματίζοντας και τους άλλους συντρόφους. Συγχρόνως η ενίσχυση αυτού του πόλου θα αφυπνίσει και άλλες δυνάμεις, ακόμα και αυτές που δεν έχουνε συνειδητοποιήσει αυτά τα προβλήματα, και άλλες που ενώ γνωρίζουν πόσο. χρεοκοπημένες είναι σι σημερινές ηγεσίες των αριστερών κομμάτων, περιμένουν στο. απώτερο. μέλλον να δώσουν την αποφασιστική μάχη. Ακόμα και γι' αυτούς είναι αναγκαίο. κάτω από το. πρίσμα που βλέπουν αυτά τα γεγονότα όταν δοθεί η μάχη να υπάρχει σ εναλλακτικός φορέας γιατί αν δεν υπάρχει, με τι προοπτική θα δώσουν τη μάχη.

Γιατί σήμερα, μπροστά στο. τέλμα τσυ συμβιβασμού των αριστερών κομμάτων απέναντι στο. κατεστημένο., από τη μια μεριά, η πολιτική τους δεν έχει επαναστατική προοπτική και, από την άλλη, ενώ στα λόγια καταγγέλλουν τον ρεφορμισμό, με την πρακτική τους τον υποθάλπουν, και σήμερα αυτό εκφράζεται με την ανάπτυξη αγώνων αναποτελεσματικών που δεν έχουν την προοπτική να σπάσουν αυτή την πολιτική (Αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετεί το σύστημα), αλλά απλώς να ρίξουν ορισμένες τουφεκιές για την τιμή των όπλων. (Είναι γνωστές σι 2 τελευταίες 24ωρες απεργίες ενάντια στην λιτότητα στις 15/12 και 28/1/88 που διοργανώθηκαν από το ΕΚΑ και τη ΣΕΑ, απεργίες απροετοίμαστες, ασυντόνιστες, απεργίες χωρίς προοπτική). Ας μας απαντήσουν, αυτές οι απεργίες σε τι διέφεραν στην πράξη από τις απεργίες των δοτών της ΓΣΕΕ που κήρυξαν ΤΙς ίδιες ημερομηνίες. Βασική λοιπόν προϋπόθεση για να προχωρήσουμε είναι ο κάθε αγωνιστής να παλέψει για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου μαζικού λαϊκού κινήματος, για να παραμείνει άσβεστος η επαναστατική φλόγα στους εργαζόμενους, ενός λαϊκού κινήματος που θα ξεπερνά το κατεστημένο και το ρεφορμισμό-προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει αποφασιστικά να προσανατολιστεί η "Φωνή της Δευτέρας", ώστε σιγά-σιγά να γίνει ο συλλογικός προπαγανδιστής και καθοδηγητής των λαϊκών αγώνων. Μέσα από τέτοιους αγώνες θα ξεπεραστούν οι αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις. Μέσα από εκεί θα βγει και ο συνεπής επαναστατικός φορέας.

- Ιδεολογικό ξεκαθάρισμα των αυταπατών που έχουν οι εργαζόμενοι και συντριβή του ρεφορμισμού.

- Ενισχύστε την συνεπή ταξική φωνή, την "Φωνή της Δευτέρας". - Την ανάπτυξη λαϊκών αγώνων.

- Κανένας αγωνιστής στο σπίτι του, όλοι στη μάχη, καμιά απογοήτευση.

- Για τη δημιουργία ενός συνεπούς επαναστατικού φορέα, για μια αγωνιστική πορεία προς τον Σοσιαλισμό.

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 1 Φεβρουαρίου 1988 Φύλλο 125

ΜΠΟΡΕΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ;

ΜΠΟΡΕΙ
Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ;

Το ερώτημα που μπαίνει έχει γίνει σήμερα κεντρικό
ζήτημα στις συζητήσεις και στον προβληματισμό των μελών, στελεχών και οπαδών
του ΚΚΕ. Το πρόβλημα δεν είναι απλό και η απάντηση είναι αρκετά δύσκολη. Αν
δοθεί σωστή απάντηση και πειστική, χιλιάδες κομμουνιστές που ελπίζουν για μια
άλλη γραμμή και μια άλλη ηγεσία, θα παλέψουν με μεγαλύτερη δύναμη γι' αυτή την
αλλαγή. ΤΟ ΟΛΟ ΘΕΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ
ΧΑΡΑΞΕ ΤΟ 12ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ. Οι θέσεις "Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" και για
μια "κυβέρνηση της αριστεράς", έχουν δημιουργήσει και ερωτηματικά στους
κομμουνιστές που ακολουθούν το ΚΚΕ. {18/1/88 Φύλλο 123}

ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Η αμφισβήτηση της δεξιάς πολιτικής που χάραξε το 12ο Συνέδριο δεν απασχολεί μόνο τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, αλλά συνελεύσεις ΚΟΒ, Αχτιδικές και Νομαρχιακές Επιτροπές. Όλο και περισσότεροι κομμουνιστές συνειδητοποιούν ότι οι αποφάσεις του 12ου Συνεδρίου και η γραμμή που χάραξε, οδηγούν σε αδιέξοδο.

Το ερώτημα είναι:

Ποια κόμματα της αριστεράς μπορούν να δημιουργήσουν την κυβέρνηση της αριστεράς;

Απάντηση σ' αυτό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Και δεν υπάρχει απάντηση γιατί όλα τα κόμματα της αριστεράς μαζί και οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, που έχουν αναλάβει το βασικό ρόλο της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων, όλοι μαζί δεν πρόκειται να πάρουν ένα 15%!!!

Με αυτό το ποσοστό κυβέρνηση δεν υπάρχει, μια και το υπόλοιπο ποσοστό θα το πάρουν τα δυο μεγάλα κόμματα.

Το δίλημμα, λοιπόν, που μπαίνει και συζητιέται πλατειά είναι:

α) Πώς μπορεί ν' αλλάξει η γραμμή που χάραξε το 12ο Συνέδριο και, β) Πώς μπορεί ν' αλλάξει η σημερινή δογματική και αρτηριοσκληρωμένη ηγεσία;

Ένα τρίτο ερώτημα:

Μήπως είναι ματαιοπονία ο αγώνας στο ΚΚΕ και πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή και η προσπάθεια στη δημιουργία ενός άλλου πολιτικού φορέα;

Μια μερίδα κομμουνιστών, κύρια μέσα στο ΚΚΕ, πιστεύει ότι στην ΚΕ. υπάρχουν στελέχη, ιδιαίτερα νέοι σε ηλικία, που θα ανατρέψουν τη σημερινή δεξιά πολιτική γραμμή και την ηγεσία!

Την εκδοχή αυτή σιγοντάρει και ο αστικός Τύπος με τη θεωρία των σκληροπυρηνικών και των μετριοπαθών. Δηλαδή, των παλιών αρτηριοσκληρωμένων, από τη μια, και των νέων σε ηλικία και ιδέες που παλεύουν για τον εκδημοκρατισμό στο ΚΚΕ, από την άλλη.

Το ότι υπάρχουν νέες φωνές στην ΚΕ., αυτό είναι γεγονός. Το κατά πόσο αυτές οι νέες φωνές έχουν επιρροή και μπορούν να βοηθήσουν στην αλλαγή και απαλλαγή από την παλιά φρουρά, είναι κάτι άλλο.

Υπήρχαν και παλιά μέλη της Κ.Ε. που διαφωνούσαν με τη δεξιά πολιτική που χάραξε η σημερινή ηγεσία.

Αλλά αυτοί οι σύντροφοι πήγανε στην πάντα και οι άλλοι που παραμένουν στην Κ.Ε. δεν μιλάνε!

Λίγες, λοιπόν, οι ελπίδες για μια αλλαγή από τα πάνω. Και να μην ξεχνάμε ότι ο οπορτουνισμός και το βόλεμα είναι γλυκά ναρκωτικά, ιδιαίτερα για τους νέους που ανεβαίνουν.

Ο αρριβισμός και ο καριερισμός καλλιεργείται σ' όλα τα κόμματα.

Τι μπορεί να κάνει η βάση, η ΚΟΒ, η Αχτίδα, ακόμα και η Νομαρχιακή Επιτροπή;

Η ιστορία του ΚΚΕ διδάσκει ότι οι δυνάμεις από τα κάτω δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ καθοριστικό ρόλο για τις αλλαγές. Ο ρόλος τους ήταν βοηθητικός. Ας πάρουμε την 6η Ολομέλεια του 1956, την 12η Ολομέλεια του 1968 και τις Ολομέλειες που αντικατέστησαν τον Κ. Κολιγιάννη.

Η 6η Ολομέλεια έγινε έπειτα από μια ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και συνταρακτικά γεγονότα όπως της Τασκένδης.

Η 12η Ολομέλεια οδήγησε στην κάθετη διάσπαση της Κ.Ε.

Και η αλλαγή του Κ. Κολιγιάννη έγινε από την Κ.Ε. χωρίς την συμμετοχή της βάσης.

Ας μην τρέφουν αυταπάτες όσοι βλέπουν αλλαγές από τα μέσα. Η σημερινή Κ.Ε. είναι κάτω από αυστηρό έλεγχο.

Διαμορφώθηκε έπειτα από τρία Συνέδρια, 10ο, 11ο και 12ο που ξεκαθάρισαν κάθε άλλη φωνή που ακουγόταν σαν παραφωνία!

Οι αποφάσεις της Ολομέλειας της Κ.Ε. είναι ομόφωνες.

Όσοι, λοιπόν, ελπίζουν σε αλλαγή από τα πάνω, κινούνται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Αυτό δεν σημαίνει να σταματήσει ο αγώνας από τα μέσα, στην ΚΟΒ, Αχτίδα και Νομαρχιακή. ΟΧΙ! Ο αγώνας θα συνεχιστεί. Ο αγώνας αυτός έχει ένα καλό: διδάσκει τους συντρόφους ότι η πάλη από τα μέσα δεν είναι με προοπτική.

Χρειάζεται ένας άλλος αγώνας, μια άλλη μορφή πάλης, και αυτή είναι η συσπείρωση όλων των διαφωνούντων, των διαγραμμένων, όλων όσων θέλουν μια άλλη συνεπή ταξική γραμμή σ' ένα ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ, μια νέα πολιτική κίνηση!

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ απογοήτευσε τις μάζες και πολλούς μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Η Νέα Δημοκρατία είναι γνωστή η ταυτότητά της, όμως εξαντλείται από τη γραμμή του ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ, με τη σημερινή του γραμμή και ηγεσία, βολεύτηκε Κοινοβουλευτικά.

Η ηγεσία του ασχολείται με διάλογο γύρω από την απλή αναλογική, τη σύγκλιση του 24oυ Συνεδρίου της ΓΣΕΕ και προεκλογική προετοιμασία, ενώ τα προβλήματα των εργατών και άλλων εργαζομένων βαλτώνουν.

Χρειάζεται μια άλλη δυναμική και ένας ΑΛΛΟΣ ΦΟΡΕΑΣ, με ελπίδα και προοπτική.

Υπάρχουν οι δυνάμεις να τον συγκροτήσουν;

Υπάρχουν, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ.

18/1/88 Φύλλο 123

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

«Η ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ»

«Η
ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ»

Η Παγκόσμια Κατάσταση

- Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βαθαίνει όλο
και περισσότερο. Για τον καπιταλισμό δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος από την
κρίση.

- Η διέξοδος από την ανεργία, την εξαθλίωση την
οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση βρίσκεται στο σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μόνο η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου
παραγωγής και το πέρασμα των παραγωγικών δυνάμεων στην κυριαρχία του λαού,
δηλαδή μόνο ο σοσιαλισμός δίνει οριστική διέξοδο στην οικονομική, κοινωνική
και πολιτιστική κρίση.

ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

- Στην σημερινή περίοδο ο ρόλος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της προοδευτικής διανόησης, των μεσαίων στρωμάτων, της νεολαίας και της γυναίκας αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ρόλο

Ο Αγώνας για την Ειρήνη

- Το σοβαρότερο καθήκον στην εποχή που διανύει η ανθρωπότητα είναι η υπεράσπιση της ειρήνης, η μείωση των εξοπλισμών και κατάργηση και καταστροφή των πυρηνικών όπλων.

- Στη νέα φάση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, αυξάνεται η κυριαρχία των πολυεθνικών μονοπωλίων και κυρίως ,των αμερικάνικων.

- Η κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών, η εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, η αύξηση των χρεών τους και η αδυναμία να Τα πληρώσουν, αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα και οξύτερα προβλήματα στις σχέσεις των αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών.

- Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός .επιδιώκει την κατάκτηση της υπεροπλίας ιδιαίτερα στα πυρηνικά όπλα και στο διάστημα, με το πρόγραμμα του Πολέμου των Άστρων.

- Η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα οδηγεί στο άνοιγμα νέων εστιών πολέμου, και στη διατήρηση των σημερινών, όπως ο πόλεμος του ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ, η ένταση στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική.

- Οι συνεχείς προτάσεις της Σοβιετικής Κυβέρνησης για την ειρήνη και τον αφοπλισμό έχουν δημιουργήσει νέα αισιοδοξία στους λαούς όλου του κόσμου, ακόμα και στον αμερικάνικο. Η πρόταση του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ για την καταστροφή των πυραύλων μέσου και μικρού βεληνεκούς στην Ευρώπη, αποτελεί την αρχή για την εξεύρεση λύσης στον περιορισμό και των άλλων πυρηνικών όπλων. Η Σοβιετική Ένωση και το παγκόσμιο στρατόπεδο του σοσιαλισμού, μαζί με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες, ήταν και παραμένουν η κύρια δύναμη υπεράσπισης της ειρήνης.

- Στην πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης η εργατική τάξη και τα εργατικά συνδικάτα πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο τον πρωτοποριακό τους ρόλο.

- Για την ειρήνη ενδιαφέρονται και αγωνίζονται όλα τα κοινωνικά εργαζόμενα στρώματα, σ' όλες τις χώρες του κόσμου, εκτός από μια μικρή μειοψηφία στρατιωτικών και οι πολυεθνικές εταιρίες, δηλαδή το βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα.

- Στον αγώνα για την υπεράσπιση της ειρήνης σημαντικός είναι ο ρόλος της νεολαίας και της γυναίκας.

- Τα διάφορα γυναικεία κινήματα, η πάλη για την ισότητα της γυναίκας, ο αγώνας για ίσα δικαιώματα στη δουλειά και στην κοινωνία, ο αγώνας για την πλήρη απελευθέρωση των γυναικών, είναι αγώνας για το δυνάμωμα της ειρήνης. - Στην πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης πρέπει να υπάρχει καθαρό ιδεολογικό μέτωπο, ποιοι παλεύουν για την ειρήνη και ποιοι προωθούν τα σχέδια για τους εξοπλισμούς.

- Η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η εξεύρεση και εφαρμογή νέων οπλικών συστημάτων, όπως τα διηπειρωτικά οπλικά συστήματα, τα υποβρύχια "Τράιτεντ", τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα (Β-Ι) απορροφούν τεράστιους πόρους και δρούνε σε βάρος των κοινωνικών παροχών των εργαζομένων.

- Ο αγώνας κατά των εξοπλισμών είναι αγώνας για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

- Ο στόχος για μετατροπή των πολεμικών εργοστασίων σε εργοστάσια παραγωγής καταναλωτικών αγαθών είναι βασικό καθήκον των συνδικαλιστών και άλλων μαζικών οργανώσεων.

Ο Σοσιαλιστικός Μετασχηματισμός της Κοινωνίας

- Η Ελλάδα σαν μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ αποτελεί ένα κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και μάλιστα έχει στρατηγική θέση στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

- Επιδίωξη του Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ είναι να κάνουν την Ελλάδα ορμητήριο για τα επιθετικά τους σχέδια και να μετατρέψουν την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

- Με δοσμένη τη στρατηγική θέση της Ελλάδας για τα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και στις χώρες της Μεσογείου, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται για την διατήρηση των Βάσεών τους και την διατήρηση της οικονομικής και πολιτικής τους επιρροής.

- Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, τα ντόπια και τα ξένα μονοπώλια επιδιώκουν την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία, με την δημιουργία και επικράτηση ενός δικομματικού συστήματος, διακυβέρνησης της χώρας.

- Η διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβρη του 1981, δεν έδωσε διέξοδο στα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων.

- Η οικονομική κρίση βαθαίνει, η ανεργία μεγαλώνει, ο πληθωρισμός δεν περιορίζεται, παρά την αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας και σταθεροποίησης της οικονομίας.

- Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. τα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της Πραγματικής ΑΛΛΑΓΗΣ όπως την χάραξε το 110 Συνέδριο, είχε ολέθρια αποτελέσματα για την εργατική τάξη και το λαό. - Με την πολιτική της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων και κύρια του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ (βλέπε συνέντευξη του Χ. Φλωράκη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 20/2/1984), ο ρεφορμισμός διείσδυσε στο εργατικό και μαζικό λαϊκό κίνημα και έγινε κατάσταση.

- Σε μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, όπως και σε μεγάλες επιχειρήσεις, το ΠΑΣΟΚ διεκδικεί και επηρεάζει την πλειοψηφία των εργαζομένων.

- Στους αγροτικούς συνεταιρισμούς το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία διεκδικούν την πλειοψηφία.

- Η αλλαγή που επιδιώκουμε εμείς δεν είναι έργο των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά των αριστερών ταξικών αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δηλαδή, έργο της εργατικής τάξης, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων εργαζομένων στρωμάτων και της ΠΡοοδευτικής διανόησης.

- Η εκτίμηση στο 11ο Συνέδριο ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ιδιότυπο σοσιαλρεφορμιστικό κόμμα, οδήγησε το εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα σε αδιέξοδο.

- Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα εναλλαγής και επιδιώκει τη δική Του πολιτική των μεταρρυθμίσεων και του «Κράτους της Πρόνοιας» όπως όλα τα σοσιαλδημοκρατικό κόμματα στις χώρες της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να μιλάμε ότι η αλλαγή που επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ και η αλλαγή της Αριστεράς είναι το ίδιο πράγμα.

Εμείς μιλάμε γιατί πρέπει να επιδιώκουμε μια επαναστατική αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και στην διακυβέρνηση της χώρας.

- Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι έργο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και όχι των δημοκρατικών δυνάμεων και των πολιτικών κομμάτων τύπου ΠΑΣΟΚ.

- Το ΠΑΣΟΚ εκσυγχρονίζει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν ταυτίζεται με τη Νέα Δημοκρατία και παίζει σημαντικό ρόλο για την υπεράσπιση της Ειρήνης στην Ελλάδα και διεθνώς.

- Το ΚΚΕ κάνει μια νέα εκτίμηση για το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ με Τη δικαιολογία ότι το ΠΑΣΟΚ με το άρθρο 4 και την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τον Οκτώβρη του 1985, έκανε δεξιά στροφή. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ Αριστερή Πορεία όπως την εννοούν Τα κόμματα της Αριστεράς.

- Η υπογραφή της συμφωνίας των Βάσεων, το 1983, δεν μπορεί να θεωρηθεί αριστερή πορεία. Η ψήφιση του Ν. 1320 και η καθήλωση των μισθών με το άρθρο 27, και ο ετεροχρονισμός της ΑΤΑ για το 1983 δεν αποτελούν αριστερή πορεία.

- Το ΠΑΣΟΚ και πριν το 1981 ακολουθούσε συντηρητική πορεία. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην βδομαδιάτικη εφημερίδα 'ΈΞΟΡΜΗΣΗ" (15/2/1981): "Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ δυνατό να συνασπιστεί με τη Δεξιά. Αρνητική είναι η θέση μας για προεκλογική και μετεκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ γιατί τα οράματά μας είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα των κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνοι θα βαδίσουμε για την αλλαγή", ("Κυριακάτικη Εξόρμηση" 15/2/81).

- Παρά την ξεκάθαρη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ επιμένει στη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων μέχρι και τις αρχές του 1984. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Χ. Φλωράκης στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" πρότεινε: "συνεργασία όλων των προοδευτικών δυνάμεων και πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Η πρόταση αυτή δεν είναι καινούργια, είπε ο Χ. Φλωράκης, όμως σήμερα μπροστά στα αδιέξοδα που εμφανίζονται, στο βάθεμα της κρίσης και στην επίθεση της Δεξιάς, η πρόταση αυτή γίνεται Εθνική Ανάγκη" ("ΤΑ ΝΕΑ", 20/2/1982). Όπως βλέπουμε, μέχρι και το Φλεβάρη 1984, η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε σαν δυνάμεις Αλλαγής πριν απ' όλα το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ. Όμως η ιστορική αποστολή του ΠΑΣΟΚ είναι το θάψιμο του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και της διείσδυσης και εδραίωσης του ρεφορμισμού. Η επιμονή του ΠΑΣΟΚ στην αυτοδυναμία, παρά τις επανειλημμένες προτάσεις του ΚΚΕ και άλλων αριστερών δυνάμεων για συνεργασία, απόδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει και δεν επιδιώκει την συνεργασία. Θέλει μια Ελλάδα μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, με ορισμένες αλλαγές στις σχέσεις του για να δικαιολογεί την παραμονή της σ’ αυτά.

- Απόδειξη ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1) Η εμμονή στο 7-10 με την Τουρκία.

2) Στην Αγορά του Αιώνα (των 100, δηλαδή, πολεμικών αεροπλάνων).

3) Η υπογραφή της συμφωνίας των Βάσεων.

. 4) Η δήλωση του υφυπουργού Άμυνας Δροσογιάννη στο ότι αν οι ΗΠΑ βοηθήσουν να λυθούν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία στην Κύπρο και το Αιγαίο, δεν έχουμε λόγους τότε να φύγουμε από το ΝΑΤΟ.

- Διέξοδο στην κρίση δεν μπορεί να δώσει ούτε η Ν. Δημοκρατία με τη φιλελεύθερη πολιτική που διακηρύττει και τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

- Τάσσεται ανοιχτά υπέρ του ΝΑΤΟ, της ΕΟΚ και της παραμονής των πυρηνικών όπλων. Η πολιτική της Ν. Δημοκρατίας εξυπηρετεί ανοιχτά το μεγάλο κεφάλαιο.

Η Κατάσταση στο Εργατικό Κίνημα Οξύνεται

- Βρισκόμαστε σε μια περίοδο με οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. βαθαίνει η κρίση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη θεωρία της κοινωνικοποίησης και του "τρίτου δρόμου" συσκοτίζει παραπέρα τη συνείδηση των μαζών και κλιμακώνει την μονόπλευρη λιτότητα. Η εργατική τάξη αντιστέκεται στην ολομέτωπη επίθεση που γίνεται και σήμερα ενάντια στο βιοτικό της επίπεδο, για την πολιτική και οργανωτική της διάσπαση και για το πέρασμα του ρεφορμισμού στις γραμμές της. Ο αγώνας της όμως γίνεται πιο επίπονος και δυσκολότερος γιατί σημαντικά τμήματά της είναι αποπροσανατολισμένα από τις "σοσιαλιστικές" διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ.

- Μεγάλη ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό, την σύγχυση και την εξαπάτηση μέρους της εργατικής τάξης από το ΠΑΣΟΚ φέρνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Με την τακτική που ακολούθησε τα έξι (6) τελευταία χρόνια θεωρώντας ότι: Το 1) Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής και όχι εναλλαγής. 2) Η εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ιδιότυπο σοσιαλρεφορμιστικό κόμμα, στο 11 ο Συνέδριο. 3) Το ΠΑΣΟΚ μόνο του (αυτοδύναμα) χωρίς το ΚΚΕ δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή κ.ά., έδωσε ουσιαστικά τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ να πραγματοποιήσει αυτό που έχουν πετύχει τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, να αποκτήσουν δηλαδή λαϊκή βάση συρρικνώνοντας παράλληλα τη δύναμη των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

- Στη λαθεμένη αυτή γραμμή αντιτάχθηκαν πολλά μέλη και στελέχη Του κόμματος ιδιαίτερα εργάτες, αλλά και διανοούμενοι. Έδωσαν μάχες ενάντια στις δεξιές οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις από την επαναστατική γραμμή. Αποτέλεσμα αυτής της πάλης μέσα στο κόμμα ήταν η διάλυση των Εργατικών Αχτίδων και πολλών κλαδικών οργανώσεων του κόμματος και η απομόνωση, καθαίρεση και διαγραφή ακόμα εκατοντάδων εργατικών και άλλων στελεχών. Και ενώ συμβαίνουν αυτά στο ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ όλο και πιο πολύ παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα, παίρνει πιο επιστημονικά μέτρα με μελετημένο περιεχόμενο για τη διάβρωση της συνείδησης της εργατικής τάξης με το ανώδυνο πέρασμα του ρεφορμισμού και της διάσπασης. Το ΠΑΣΟΚ οργανώνει σεμινάρια ταξικής συνεργασίας, χρησιμοποιεί τη βία και όλα δείχνουν ότι στην πορεία θα ενταθεί παραπέρα η αυταρχική αντιμετώπιση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με νέα επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

- Η κρίση ηγεσίας που υποβόσκει στο ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια οξύνθηκε παραπέρα από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στις 2/6/1985. Με την πτώση της εκλογικής δύναμης του κόμματος επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η κρίση που υπάρχει και που επαναλαμβάνουμε, είναι βασικά κρίση ηγεσίας.

- Η κρίση αυτή όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, προέρχεται από τη λαθεμένη στρατηγική και τακτική της ηγεσίας και το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς.

- Πιο συγκεκριμένα για το πρώτο έχουμε μια δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση και στο δεύτερο ωμή καταπάτηση της εσωκομματικής δημοκρατίας και το πνίξιμο κάθε πρωτοβουλίας των μελών και στελεχών του κόμματος. Οι ΚΟΒ καθοδηγούνται με ντιρεκτίβες (εντολές). Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η συνεχής συρρίκνωση των κομματικών δυνάμεων και η πτώση του κύρους και της επιρροής του κόμματος μέσα στο λαό κι ειδικότερα στην εργατική τάξη. Δικαιολογημένα μπαίνει το ερώτημα: Τι κάνουν οι υγιείς δυνάμεις του κόμματος μπρος σ' αυτή την κατάσταση; Πώς αντιδρούν; Εδώ δυστυχώς υπάρχει μια τραγική κατάσταση.

- Αμέτρητα είναι τα μέλη και στελέχη που διαφωνούν μ' αυτή τη γραμμή και βρίσκονται σ' όλη την κλίμακα της ιεραρχίας. Αυτή η διαφωνία εντάθηκε μετά το 12o Συνέδριο, Εκατοντάδες μέλη και στελέχη αντέδρασαν και διαγράφηκαν ή παραμερίστηκαν και άλλα αποχώρησαν σε ένδειξη της διαφωνίας τους ή αποχώρησαν εξαιτίας των εμμέσων διώξεων που υπέστησαν, άλλοι περιορίζονται στο να εκφράσουν την διαφωνία τους στα διάφορα όργανα που ανήκουν και παραμένουν αδρανή και δεν αγωνίζονται ν' αλλάξει η κατάσταση. Αυτή η τακτική τους, δίνει στην ηγεσία την δυνατότητα να συνεχίζει το εκκαθαριστικό της έργο, απομονώνοντας τους διαφωνούντες, να τους καθαιρεί και να τους διαγράφει

- Έτσι οι εστίες αντίστασης όλο και λιγοστεύουν κι επικρατεί παντού ένα κλίμα τρομοκρατίας που φέρνει με τη σειρά του την απογοήτευση και το μαρασμό. Γιατί αντιδρούν έτσι τα μέλη και στελέχη του κόμματος; Γιατί η αντίδρασή τους δεν είναι πιο δυναμική άρα πιο αποτελεσματική;

- Ο κύριος λόγος είναι ο φόβος της διάσπασης. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής δεν αποφασίζουν να σηκώσουν το τεράστιο βάρος, να πάρουν την ιστορική ευθύνη και να βγάλουν προς τα έξω τη διάσπαση που υπάρχει μέσα στο κόμμα εδώ και έξι (6) χρόνια τουλάχιστον.

- Η ζωή έδειξε δυστυχώς ότι ακόμα και οι διαγραμμένοι δισταχτικά ενεργούν να σπάσουν αυτή την παράδοση που υπάρχει στο ΚΚΕ και που στο όνομα δήθεν της ενότητας και της περιφρούρησης του κόμματος από τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού, η κάθε διεφθαρμένη και ανίκανη ηγεσία συνεχίζει να επιβιώνει

Η Κατάσταση όμως δεν Πάει Άλλο

- Γι' αυτό χρειάζεται και πρέπει να σπάσει αυτή η παράδοση, κι αυτό πρέπει να γίνει "σήμερα" με την ευκαιρία που στο 120 Συνέδριο δεν άλλαξε τίποτα, η όλη διαδικασία που επακολούθησε ήταν το κουκούλωμα των λαθών της ηγεσίας Και το πνίξιμο της αντίδρασης κάθε προβληματισμού και αμφισβήτησης της ορθότητας της γραμμής από τα κάτω.

- Εκεί που φθάσαμε δεν πηγαίνει άλλο. Σωστά οι διαγραμμένοι με την Προσωρινή Επιτροπή Πρωτοβουλίας κατάγγειλαν τις διαγραφές, την τρομοκρατία, τις διώξεις μελών και στελεχών καθώς και το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς.

- Μπροστά στους κομμουνιστές, τους αγωνιστές μέσα και έξω από το ΚΚΕ, τους ανένταχτους και τους διαγραμμένους, μπαίνει το καθήκον της οργάνωσης και της πάλης.

- Η λαθεμένη εκτίμηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στο 11 ο Συνέδριο ότι "μοναδική διέξοδος" από την κρίση είναι μια "Δημοκρατική κυβέρνηση της Πραγματικής Αλλαγής", οδήγησε σε αδιέξοδο το λαϊκό μαζικό κίνημα και στη συρρίκνωση του ΚΚΕ.

- Η διαπίστωση αυτή έπρεπε να γίνει στο 12ο Συνέδριο. Η εκτίμηση αυτή δεν έγινε. Το Πολιτικό Γραφείο, φοβήθηκε να κάνει αυτοκριτική και να μιλήσει για τα ΛΑΘΗ που έγιναν, ιδιαίτερα στο 11ο Συνέδριο, αλλά και μετά και κυρίως για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν θεμελιακό ζήτημα και η μη σωστή αντιμετώπισή του έφερε αλυσιδωτές λαθεμένες θέσεις, ιδιαίτερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

- Η λαθεμένη γραμμή οδήγησε στην εδραίωση του ρεφορμισμού και στην διάσπαση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

- Η κλασική θέση ότι το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης αμφισβητείται από το ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή θέση: "Κορμός της Αλλαγής η Εργατική Τάξη".

- Έπειτα από την όχι Λενινιστική εκτίμηση των πολιτικών εξελίξεων της εξαετίας (6ετίας) 1981-1987 από το 12o Συνέδριο, οι εκτιμήσεις Και η απόφαση χάραξαν άλλο λαθεμένο δρόμο:

- "Την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" και ότι "είναι ο μόνος δρόμος που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα αρνητικά προβλήματα του λαού".

- Η ηγεσία του ΚΚΕ, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα στο Π.Γ. της Κ.Ε., ξαναέρχονται στο ίδιο σλόγκαν, ο μόνος δρόμος, που είναι "η συμπαράταξη και ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων".

- Ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων και η συμπαράταξη, έχουν ένα σωστότερο προσανατολισμό, από τη συνεργασία των "δημοκρατικών δυνάμεων". Είναι μια νέα γραμμή που την επέβαλαν οι διαγραμμένοι και οι διαφωνούντες ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής. Όμως η συμπαράταξη χρειάζεται ν' αποκτηθεί η εμπιστοσύνη των μαζών και των συμμαχικών δυνάμεων, και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, που ήτανε η ίδια και προηγούμενα δεν εμπνέει ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη σε συνεργασίες και συνασπισμούς.

- Το ΚΚΕ χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή πρώτα και κύρια στα καθοδηγητικά όργανα, Π.Γ. και Κ,Ε., ιδιαίτερα της τελευταίας από στελέχη που δουλεύουν στην παραγωγή, και που θα ήταν δεμένα με τα προβλήματα των εργαζομένων. Χρειάζεται ένα άλλο στυλ δουλειάς. Η ΚΟΒ πρέπει να γίνει αυτόβουλη και ν' αποκτήσει πρωτοβουλία. Τα μέλη των ΚΟΒ και των Συνδικάτων πρέπει να ‘χουν αυτενέργεια και ακτινοβολία.

- Τώρα μπαίνει το ερώτημα: Τι μπορεί να γίνει;

- Η απόφαση του 120υ Συνεδρίου με τη θέση κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και δημιουργία Κυβέρνησης της Αριστεράς, αφαιρεί το επαναστατικό πνεύμα και κάθε επαναστατική προοπτική από το κίνημα.

- Η διέξοδος βρίσκεται στην οργάνωση των υγιών δυνάμεων τόσο των διαγραμμένων από το ΚΚΕ όσων και αυτών που σκέπτονται επαναστατικά. Οι δυνάμεις που φεύγουν απογοητευμένες από το ΠΑΣΟΚ ζητούν στέγη. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί τους μπορούν να χαράξουν ένα ταξικό επαναστατικό δρόμο. Χρειάζονται οργανώσεις στη βάση, ιδιαίτερα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, στους διανοουμένους, στις γυναίκες, στη Νεολαία.

- Η απόφαση του 120υ Συνεδρίου για νέου τύπου ανάπτυξη της οικονομίας χωρίς την εξουσία της εργατικής τάξης, είναι μια ρεφορμιστική παραλλαγή. Πρόκειται για εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού.

- Η θέση ν' αποζημιωθούν οι καπιταλιστές. που ακούστηκε στις οργανώσεις του ΚΚΕ, είναι θέση των σοσιαλδημοκρατών. Στην Αγγλία. το Εργατικό Κόμμα εθνικοποίησε τ' ανθρακωρυχεία τη 10ετία του. 1950. και οι εργάτες δούλευαν και πλήρωναν τους καπιταλιστές, ή τέτοιου είδους εθνικοποίηση απότυχε.

- Εμείς σύντροφοι, πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οργάνωση των εργατών, των υπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων. Τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν κέντρα αντίστασης και όργανα πάλης όπως τα ‘χε χαρακτηρίσει ο Μαρξ.

- Πρέπει να φτιάξουμε οργανώσεις από τα πρωτοπόρα στοιχεία σ' όλη την Ελλάδα και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις επιχειρήσεις. Οι προσπάθειές μας να τείνουν στην οργάνωση ενός Πανελλήνιου Μαζικού Αγωνιστικού Κινήματος που θα καταλήξει σε μια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα. Πριν όμως, απ' αυτό, πρέπει να γίνουν περιφερειακές συσκέψεις και περιφερειακά όργανα. Οι αγωνιστές υπάρχουν, και η πείρα υπάρχει, χρειάζεται θέληση κι ένα πρόγραμμα δράσης. Ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους, αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, της ειρήνης, της γυναίκας και της νεολαίας. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα ο καθένας μας να γίνει και ένα ενεργό στοιχείο της οργάνωσης.

- Η Πολιτική Κίνηση που θα συγκροτήσουμε θα συνεργαστεί με όλα τα κόμματα και τις κινήσεις που συμφωνούν σ' ένα ή και περισσότερα σημεία του προγράμματός μας.

- Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη θα λύσει το πρόβλημα ενός ολοκληρωμένου προγράμματος δράσης και μιας Διακήρυξης. Θα χαράξει μια επαναστατική προοπτική με συγκεκριμένους στόχους. Θα δώσει βάρος στη συνεργασία και κοινή δράση με άλλες κινήσεις. Η ενότητα στη βάση να βοηθιέται από την ενότητα στις κορυφές. Την κατάσταση στη Νέα Ιωνία και αλλού να τις δούμε. Τη συνεργασία με την Πάτρα να τη μεθοδεύσουμε.

- Χρειαζόμαστε στελέχη με πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Μέσα στην καθημερινή δράση θα ξεπερνούμε τις δυσκολίες.

- Είναι απαραίτητο να ‘χουμε ένα έντυπο μια "εφημερίδα" που θα συνδέει όλες τις οργανώσεις. Η εφημερίδα, όπως ήταν η «Ενωτική ΠΟΡΕΙΑ», χρειάζεται και γραφιάδες και οικονομικά, είναι όμως απαραίτητη.

- Στις διεθνείς σχέσεις δεν θα δυσκολευτούμε. Έχουμε και την πείρα και τις δυνατότητες.

- Στο κέντρο της προσοχής μας θα ‘ναι το ζήτημα της υπεράσπισης της ειρήνης και του αφοπλισμού. Η Εθνική Ανεξαρτησία, μια απύραυλη Βαλκανική και μια ειρηνική Μεσόγειος.

- Παράλληλα με την πολιτική κίνηση, χρειαζόμαστε ένα Συνδικαλιστικό 'Όργανο, που θα παρεμβαίνει στα καθημερινά σύνθετα και οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια Συσπείρωση έγινε με την ΤΑΣ (Ταξική Αγωνιστική Συσπείρωση), όμως για την ΤΑΣ υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις, είναι το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολήσει Συνδικαλιστές είμαστε. σχεδόν όλοι Μπορούμε και πρέπει να δώσουμε μια λύση στην αρχή με τη συγκρότηση ενός Συνδικαλιστικού Καθοδηγητικού Οργάνου, που θα μελετήσει την κατάσταση και θα προτείνει λύσεις.

- Η ταξική πάλη οξύνεται. Οι διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις ΕΣΑΚ-Σ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΕΜ, περνούνε μια κρίση. Οι αγώνες μένουν ασυντόνιστοι. Οι απολύσεις αυξάνονται και η ανεργία αγκαλιάζει 'περισσότερους εργαζομένους. Οι κατακτήσεις των εργατοϋπαλλήλων απειλούνται από την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Είναι ένα θέμα στην ημερήσια διάταξη. Χρειάζεται να το μελετήσουμε και να γραφτεί ένα ντοκουμέντο προγράμματος και δράσης.

- Πρέπει να καταλήξουμε για ένα φορέα συνδικαλιστικό, και μπορεί ευκολότερα να συγκροτηθεί από ένα πολιτικό φορέα. Εκτός αυτού θα μας δώσει τη δυνατότητα της άμεσης παρέμβασης στα εργατικά ζητήματα, οικονομικές διεκδικήσεις, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και άλλα.