ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Πού πάει η Αριστερά;
Το ερώτημα αυτό έχει διαστάσεις ελληνικές αλλά και Ευρωπαϊκές, Θα ‘λεγε μάλιστα ένας μελετητής και Παγκόσμιες.
Ας μην ασχοληθούμε τώρα, με το ζήτημα αυτό καθ' εαυτό, το τι εννοούμε Αριστερά μια και το θέμα έχει πολλές πλευρές.
Στην Ελλάδα, όπως και στις χώρες της Ευρώπης, η Αριστερά, με την ευρεία έννοια, αποτελείται από τα κομμουνιστικά, τα σοσιαλιστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες.

α) η λεγόμενη "παραδοσιακή Αριστερά" και
β) η σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική Αριστερά.
Και είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε και για τις δύο αυτές μεγάλες κατηγορίες, δηλαδή τα κόμματα, τις κινήσεις, παλιά και νέα. Παλιά και νέα κομμουνιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να μονοπωλήσει το χώρο της Αριστεράς. Εκείνο που χαρακτηρίζει την Αριστερά είναι η πολυδιάσπαση. Απάντηση στην πολυδιάσπαση είναι η πολιτική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων και κομμάτων.
Αν εξετάσουμε το πρόβλημα πού πάει η Αριστερά στη χώρα μας, θα αναφερθούμε αμέσως στο ΚΚΕ σαν τον κορμό της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Για το ΚΚΕ υπάρχει μια σοβαρή κληρονομιά από την ίδρυσή του και από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης.

Το αρνητικό στα χρόνια εκείνα είναι ότι ενώ κατάκτησε την πλειοψηφία του λαού με τη δημιουργία του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), όμως δεν κατάκτησε τη λαϊκή εξουσία, όπως οι ανατολικές χώρες.

Η εξουσία χάθηκε λόγω της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, κύρια της Αγγλίας και των ΗΠΑ.
Για την επέμβαση των Άγγλων άνοιξε την πόρτα η συμφωνία της Γκαζέρτας, που έθεσε τον ΕΛΑΣ κάτω από την ηγεσία του αγγλικού στρατού!
Αυτά ανήκουν στην ιστορία, όμως βαραίνει το γεγονός ότι η τότε ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, θεωρούσαν την Αγγλία σύμμαχο, που θα βοηθούσε για την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής στη χώρα μας!

Μαζί λοιπόν με την ένδοξη κληρονομιά, το ΚΚΕ φέρνει και το στρώμα αυτό των αγωνιστών που σκέφτονται ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν Τα Ιδανικά της Αριστεράς, ότι αυτοί είναι οι κληρονόμοι της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Έτσι μέχρι και πρότινος η ηγεσία του ΚΚΕ αρνιόταν να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με το ΚΚΕ Εσωτερικού, αν δεν άλλαζε τον τίτλο του.
Τώρα γίνεται μια προσπάθεια απ' όλους για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων.
Όμως, όπως εμείς πιστεύουμε, το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό.
Υπάρχουν ζητήματα που ενώνουν και ζητήματα που χωρίζουν τα αριστερά κόμματα και κινήσεις.
Μέχρι σε ποιό σημείο μπορεί να προωθηθεί η ενότητα των αριστερών δυνάμεων μόνο η ζωή μπορεί να το δείξει!

Τα σημεία που μέχρι τώρα ενώνουν τις αριστερές δυνάμεις είναι τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων και το ζήτημα του εκλογικού νόμου.
Υπάρχουν, όμως, και αγεφύρωτα ζητήματα όπως είναι η αυτονομία του εργατικού, συνδικαλιστικού και μαζικού κινήματος.
Στο ζήτημα αυτό υπάρχουν διάφορες τοποθετήσεις και δίνονται διαφορετικές απαντήσεις.
Ποιά είναι η σωστή απάντηση;
Μπορεί αυτό το πρόβλημα να λυθεί, δηλαδή να συμφωνήσουν τα κόμματα και οι αριστερές δυνάμεις για ένα αυτόνομο Εργατικό και Συνδικαλιστικό Κίνημα;
Αν μελετήσουμε και αξιολογήσουμε τη σημερινή ανωμαλία στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι, νομίζουμε, εύκολο να δούμε τη ζημιά που έγινε από τις επεμβάσεις των κυβερνήσεων και σε συνέχεια των πολιτικών κομμάτων! Όλα τα κόμματα και οι παρατάξεις ψάχνουν να βρούνε μια διέξοδο στο αδιέξοδο της ΓΣΕΕ.
Πώς όμως, μπορεί να λυθεί αυτό το ζήτημα;

Μπορούν σήμερα τα συνδικάτα, οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να ακολουθήσουν αυτόνομο δρόμο στη λειτουργία τους;
Υπάρχει απάντηση σ' αυτό το πολύ δύσκολο και επείγον θέμα;
Εμείς ζητάμε από τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να τοποθετηθούν υπεύθυνα πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Γιατί το ζήτημα της αυτονομίας των συνδικάτων είναι για μας το κλειδί που θα ανοίξει πολλές πόρτες και που θα ενώσει.
Όσοι επικαλούνται όμως μόνο στα λόγια την αυτονομία πρέπει να αναρωτηθούν: Πού πάει σήμερα η Αριστερά; Και να απαντήσουν.


ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, Βήχος Παναγιώτης, Φύλλο 118

14/12/1987