Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ" ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ" ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Με κομμένη την ανάσα ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολούθησε τη σφαγή των αθώων Κινέζων φοιτητών απ΄ το "λαϊκό Στρατό" των γραφειοκρατών του Κινέζικου "ΚΚ" και την Επαναστατική στάση των "αντικοινωνικών και αντεπαναστατικών στοιχείων", όπως αποκάλεσε τους ηρωικούς φοιτητές, το Κινέζικο καθεστώς. Οι νεκροί που οι σταλινικοί έδωσαν εντολή να καούν στα κρεματόρια, υπολογίζονται σε χιλιάδες ενώ ολόκληρη η ανθρωπότητα αναθεματίζει τους ενόχους. Μέχρι στιγμής (που γράφεται αυτό το άρθρο) η ΕΣΣΔ δεν έχει πάρει θέση ενάντια στους κινέζους σφαγείς. Πρέπει να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα: ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ. Κι αυτός δεν μπορεί να είναι Διεθνισμός κορυφών κύριε Γκορμπατσόφ και μάλιστα με τα λείψανα του σταλινισμού. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε κάτι που το έχουμε ξαναδεί. Γιατί μετά την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, ήρθε η σφαγή του Πεκίνου...

Άρθρο που δημοσιεύθηκε στη ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ στις 12 και 19 Ιούνη 1989 και στο βιβλίο ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ Εκδ. ΛΕΩΝ, σελ. 227-231, το 1993.

Η Κομμούνα του Πεκίνου δεν είναι "εσωτερική υπόθεση" της Κίνας. Είναι υποχρέωση του Παγκόσμιου Εργατικού Κινήματος να σταθεί σταθερά και χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές στο πλευρό των ηρωικών μαχητών της Κινέζικης Πολιτικής Αντιγραφειοκρατικής Επανάστασης, που ξεκίνησε απ΄ τα κάτω μέχρι την τελική νίκη.

O Χιλιανός Ρικάρντο Λοπέζ έγραψε την Κυριακή 11 του Ιούνη 1989 στο "Εμπρός" της Κύπρου: "Χώρες αγαπημένες χώρες στις οποίες μάθαμε την αξία του ανθρωπισμού και προπαντός το πόσο δύσκολο είναι η ζωή, όταν την θέλεις ανθρώπινη, τάχθηκαν υπέρ της σφαγής. Μ΄ αυτό τον τρόπο μετέτρεψαν το σοσιαλισμό σε κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσου "τανκσιασμός" που στην ουσία αποτελεί εξαναγκασμό, για να μην πω εκβιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της θέλησης ενός λαού, οποιουδήποτε και νάνε, και στο τέλος της ιστορίας. Το επιχείρημα της "εσωτερικής υπόθεσης της Κίνας", με το οποίο προσπάθησαν να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο, είναι ανήθικο γιατί εισάγει ένα ήθος με διπλό πρόσωπο. Από πότε ο σφαγιασμός ενός λαού, και μάλιστα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, αποτελεί "εσωτερική υπόθεση" ενός και μόνο λαού; Μήπως η σφαγή που έγινε το 1973 στην πατρίδα μου αποτελούσε αποκλειστικά "εσωτερική υπόθεση" του λαού της Χιλής; Και αν είναι έτσι, πώς εξηγούνται τότε οι κινητοποιήσεις και τα λόγια περί αλληλεγγύης και ανθρωπισμού";

Είναι καθαρό κι ας μην το αναφέρει, ότι ο Ρικάρντο Λοπέζ αναφέρεται στη Σοβιετική Ένωση και στην απαράδεκτη στάση που κράτησε απέναντι στη σφαγή των Κινέζων φοιτητών και εργατών. Δεν ξεγελιόμαστε από τα υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα του κ. Μπους και των καπιταλιστών της Ουάσιγκτον και των χωρών της ΕΟΚ, ούτε από τις "κριτικές" των σταλινοειδών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη χώρα μας, των υποστηρικτών του Στάλιν, που τις πρακτικές του έκλεψαν οι μακελάρηδες του Τιεν Ξιάο Πινγκ, και υμνητών του Μάο Τσε Τουνγκ. Αυτοί σπεκουλάρουν πάνω στη φοβερή τραγωδία "κομμουνιστές" να σκοτώνουν κομμουνιστές στο όνομα του σοσιαλισμού.

Όμως δεν θα σωπάσουμε στην ασυγχώρητη ενέργεια των Σοβιετικών οι οποίοι κράτησαν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Καμιά σκοπιμότητα ή διακρατική σχέση δεν επιτρέπει να αποστρέψουμε τα μάτια από τη φρίκη της πλατείας της "Ουράνιας Γαλήνης". Η υπόθεση της Κίνας είναι υπόθεση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Συγκλονίζεται η δημοκρατική ανθρωπότητα μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα που συντελέστηκε στην πλατεία της "Ουράνιας Γαλήνης" του Πεκίνου. Σπαραγμός και αγανάκτηση διακατέχει κάθε ελεύθερο άνθρωπο, για την τραγωδία που προκάλεσαν οι νεώτεροι σταλινικοί μανδαρίνοι σε βάρος της νεολαίας, της μακρινής και πολυάνθρωπης χώρας, που στην μεγάλη ιστορία της έχει ασύγκριτη προσφορά αγώνων και θυσιών για τη δημοκρατία τον ανθρωπισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Στεκόμαστε με φρίκη και αγανάκτηση μπροστά στα πτώματα των μαρτύρων της λευτεριάς, και φέρνουμε στη μνήμη μας τις εκατόμβες των θυσιών που πρόσφερε η Ανθρωπότητα σε τόσους πολέμους, για να μην ξανασυμβεί τέτοιο έγκλημα. Ποιος μπορούσε να πιστέψει, ότι στο κατώφλι του 21ου αιώνα θα είχαμε τέτοιας μορφής θηριωδία σε μια "σοσιαλιστική" χώρα; Αισθανόμαστε ντροπή μπροστά σε μια τέτοια χυδαία καταρράκωση των ιδεών του σοσιαλισμού. Νιώσαμε τον εξευτελισμό του ανθρώπου να κατεβαίνει στα κατώτατα σκαλοπάτια και ανατριχιάζουμε. Ότι πιο όμορφο είχε να επιδείξει η Κίνα, τα πιο ρωμαλέα δείγματα της ελπίδας της για ένα καλύτερο αύριο, το πολτοποίησαν οι ερπύστριες των τανκ, ισοπεδώνοντας τα ευγενικά τους όνειρα για μια Κίνα ελεύθερη, σοσιαλιστική, μια Κίνα ανανεωμένη πραγματικά Σοσιαλιστική, στη λεωφόρο της Ειρήνης και της προόδου.

Οι πιο γνήσιες δυνάμεις του λαού της, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι διανοούμενοι πρόσφεραν τη ζωή τους θυσία στον απάνθρωπο σταλινισμό μιας παρανοϊκής ηγεσίας που σφραγίζει την παρουσία της με το έγκλημα και τη διαφθορά, με το μίσος και την περιφρόνηση προς κάθε ανθρώπινη αξία. Η λύπη μας είναι πολύ μεγάλη για τα όσα φρικτά αντικρίζουμε. Τα πετρωμένα χαμόγελα των παιδιών της Κίνας, γίνονται εφιάλτης ερινύες που θα καταδιώκουν τον αιώνα μας και τις γενιές των ανθρώπων που ορκίστηκαν να εξαλείψουν τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, τις βαρβαρότητες που διαπράττονται στην Παλαιστίνη, τη Χιλή, τη Νότιο Αφρική και αλλού.

Αναλογιζόμαστε τις συνέπειες της θηριωδίας και μένουμε κατάπληκτοι μπροστά στο θάρρος και την αρετή του λαού της Λαϊκής Κίνας που αψηφάει το θάνατο και συγκρατεί με νύχια και με δόντια τους ακέφαλους δολοφόνους να προχωρούν για να ολοκληρώσουν την τραγωδία. Και στεκόμαστε αλληλέγγυοι, ηθικοί συμπαραστάτες και σύντροφοι της ηρωικής νεολαίας της Κίνας που πραγματοποιεί τη Νέα της επανάσταση.

Με κεφαλαία γράμματα καταγράφουμε στις μαύρες σελίδες της ιστορίας τους επώνυμους δολοφόνους και ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος. Οι Ντιεγκ Ξιαο πίγκ και Λι Πενγκ μαζί με όλα τα σταλινικά απολιθώματα του Κινέζικου κατεστημένου, που έδωσαν τη διαταγή της σφαγής, θα παραμείνουν στη μνήμη μας σαν δείγματα προδοσίας και απανθρωπιάς. Τα νεκρά σώματα της νιότης της Κίνας υψώνονται σήμερα σε σύμβολα αρετής και γίνονται σημαίες αγώνα για ένα κόσμο καλύτερο, σοσιαλιστικό. Το αίμα τους καρφώνεται κόκκινη σφραγίδα στο συμβόλαιο της τιμής, που το υπογράφουν όχι οι 97 πνευματικοί μας άνθρωποι που σιώπησαν ένοχα μπροστά σ΄ αυτό το έγκλημα, αλλά οι οραματιστές και αγωνιστές του σοσιαλισμού.

Λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι οι αμετανόητοι σταλινικοί του Πεκίνου μετά και από την επίσκεψη του Μ. Γκορμπατσόφ θα κατέφευγαν στη γνωστή τους μέθοδο. Τη κτηνώδη βία. Όταν οι δεκάδες χιλιάδες των νέων πλημμύρισαν την πλατεία της "Ουράνιας Γαλήνης", οι πιο πολλοί ερμήνευαν το γεγονός σαν τη νέα, μεγάλη ειρηνική πορεία για την αλλαγή στη Λαϊκή Κίνα. Κι όμως η υποκρισία και ο φανατισμός των απολιθωμάτων, των γερασμένων μανδαρίνων της εξουσίας δεν μπόρεσαν ούτε και τώρα όπως ποτέ μέχρι σήμερα να συγκινηθούν μπροστά στην επιταγή της ιστορίας. Επιστράτευσαν όλα τα αποθέματα ψυχρού κυνισμού, που διαθέτουν οι άνθρωποι που χάνουν κάθε επαφή με τη ζωή, και διέταξαν, οι φασίστες, την εκτέλεση των χιλιάδων νέων, χωρίς να σκεφτούν ότι χτυπάνε τον ίδιο το σοσιαλισμό.

Ανέλαβαν οι κτηνάνθρωποι που μιλάνε στο όνομα - τι φρίκη - του σοσιαλισμού, να προσβάλουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όρθωσαν και πάλι τα τείχη του μίσους και περιφρόνησαν το χρέος τους κυριευμένοι από τη μικρότητα των άνομων συμφερόντων τους. Λέρωσαν την πανάρχαια ιστορία της Κίνας και του λαού της, λέρωσαν τα πιο ευγενή ιδανικά του σοσιαλισμού για να αναβάλουν τη βέβαιη πτώση τους. Αυτός είναι ο σταλινισμός γυμνός μπροστά στο δικαστήριο της ιστορίας. Αλλά μάταιη η προσπάθειά τους. Ούτε ο λαός της Κίνας, με πρωτοπόρους τους νέους και την εργατική τάξη, ούτε η ανθρωπότητα ολόκληρη θα ανεχθούν αυτή την απανθρωπιά. Ήδη πλημμυρίζουν οι δρόμοι του Πεκίνου - και ολόκληρης της απέραντης Κίνας - από αμέτρητους μαχητές της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Μαζί τους και ένα μεγάλο μέρος του λαϊκού στρατού, αυτών των παιδιών που δεν υπάκουσαν και δεν χτύπησαν το λαό, αλλά αντίθετα έστρεψαν τα όπλα τους ενάντια σ΄ αυτούς που χτυπούσαν το λαό. Η σταλινική ηγεσία του Πεκίνου δεν έχει μέλλον.


ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ 12 και 19 ΙΟΥΝΗ 1989, Φύλλο 166

Ντεγκ Ξιαο πίγκ σε μισώ...

Ο "Ριζοσπάστης" της Τρίτης 6 του Ιούνη 1989, υιοθετώντας τις απόψεις της Κινέζικης στρατιωτικής ηγεσίας, έγραψε: "Χύσατε το αίμα σας για να προστατέψετε το κόμμα και το λαό, για να επαναφέρετε την τάξη στην πλατεία Τιεναμέν, για να προστατεύσετε τις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 10 χρόνων"!

To παρακάτω κείμενο το είχα στείλει στην Κινέζικη Πρεσβεία:

"Ντεγκ Ξιαοπίγκ σε μισώ...

ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους καιρούς τους άβολους ίσως να σε ξεγελιόμουν και να σε έπλαθα στο νου μου σαν ένα φωτισμένο ηγέτη που πάσχιζε να δείξει τον ορθό δρόμο στην απέραντη χώρα της αγάπης και της γαλήνης.

Τώρα σε μισώ! Σε εχθρεύομαι που τόλμησες να συντρίψεις τα όνειρά μου, που αποδείχτηκες μικρός και ανάξιος, που λέρωσες την ελπίδα του κόσμου.
Στο όνομα του νεαρού φοιτητή, στο όνομα της επανάστασης που τη διέγραψες, στο όνομα του εργάτη που σφίγγει τα δόντια ν' αντέξει το μαχαίρωμά σου, αποστρέφω το πρόσωπό μου και καταριέμαι την ώρα που έμαθα το όνομά σου.

Σε μισώ που θα βλέπω για πάντα την όψη του αποτυπωμένη στο ματωμένο χαμόγελο της νιότης σου. Εγινες μικρός - μικρότερος απ΄ όσο μπορείς κι ο ίδιος να πιστέψεις. Είσαι ο έσχατος στην συνείδηση του κόσμου...
Θα το πω κι ας ακουστεί βαρύ σ΄ όσους ακόμα διατηρούν ελπίδες πως το τραύμα της Κίνας δεν θ΄ αφήσει τα σημάδια του.

Εκεί ο φασισμός ξανακτυπά και η Δημοκρατία τουφεκίζεται. Εκεί, στη Λ.Δ. της Κίνας καρφώνουν στον αυχένα των νέων ένα τουφέκι και τους τινάζουν εν ψυχρώ τα μυαλά στον αέρα. Εκεί, μπροστά στα μάτια ενός λαού με ιστορία μακραίωνη και μια επανάσταση νικηφόρα, οι τελευταίοι αυτοκράτορες του μίσους, εκτελούν με συνοπτικές δίκες, νέα παιδιά που ύψωσαν την γροθιά τους για την ελευθερία για τον πραγματικό ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Εκεί, στη χώρα του χαμόγελου, της σεμνότητας και της πραότητας, ακούγεται το ουρλιαχτό του τσακαλιού, την ώρα που κατασπαράζει τη λεία του. Ένστολοι φρουροί της εξουσίας των μανδαρίνων δένουν τους ανθρώπους στα δέντρα με χειροπέδες για να τους μαζέψουν μια ώρα αργότερα, την ώρα που μετρούν τη σοδειά από ανθρώπινες ζωές.
ΩΣΠΟΥ να πεθάνω θα διατηρώ στη μνήμη μου τα πρόσωπα των τριών Κινέζων που εκτελέστηκαν πρώτοι, όπως παρουσιάστηκαν στα στρατοδικεία της "λαϊκής εξουσίας", εξουθενωμένοι, άψυχοι, εξευτελισμένοι, με ρουφηγμένη και την τελευταία ένδειξη ζωής από τα σώματά τους. Θα τους θυμάμαι σαν τρία σημάδια πάνω στο άρρωστο κορμί της Κίνας. Σαν τρεις μάρτυρες της απανθρωπιάς του αιώνα μας, σαν τρία καρφιά να καρφώνουν την ανθρώπινη συνείδηση στο σταυρό της υποδούλωσης. Σαν τρεις εφιάλτες που δεν αφήνουν τα γερόντια της εξουσίας να κοιμηθούν, ζωντανοί ή νεκροί.

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ σε κάθε ελεύθερο άνθρωπο και πρώτα απ΄ όλα σε όσους είναι πραγματικά ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, ακόμα σε κάθε άνθρωπο που ένιωσε το μαρτύριο από τα χέρια του βασανιστή του, σε κάθε άνθρωπο που πληγώθηκε με οποιονδήποτε τρόπο, σε κάθε σκεπτόμενο, στον εργάτη, στο διανοούμενο, στον καλλιτέχνη και του ζητώ στο όνομα των δολοφονημένων παιδιών της Κίνας, να υψώσει τη φωνή του και να απαιτήσει να σταματήσει το αίσχος! Να κοπεί το χέρι του δήμιου, να τεθεί τέρμα στη φασιστική αγριότητα και την παραφροσύνη των ολίγων αδίσταχτων βιαστών της Δημοκρατίας - κι εδώ μιλάμε για την εργατική (?) Δημοκρατία - και της ελευθερίας.

ΑΔΕΛΦΕ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ μου Φο Τσι Μιν σ΄ ευχαριστώ που με ξύπνησες από το λήθαργο της πλάνης. Σ΄ ευχαριστώ που μου χαρίζεις εκείνο το πικρό χαμόγελο θυμίζοντάς μου ότι ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. (12 Ιούνη 1989)"

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Εκδότης ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, Φύλλο 165, 12 Ιούνη 1989