«Η
ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ»
και περισσότερο. Για τον καπιταλισμό δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος από την
κρίση.
οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση βρίσκεται στο σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μόνο η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου
παραγωγής και το πέρασμα των παραγωγικών δυνάμεων στην κυριαρχία του λαού,
δηλαδή μόνο ο σοσιαλισμός δίνει οριστική διέξοδο στην οικονομική, κοινωνική
και πολιτιστική κρίση.
- Στην σημερινή περίοδο ο ρόλος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της προοδευτικής διανόησης, των μεσαίων στρωμάτων, της νεολαίας και της γυναίκας αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ρόλο
Ο Αγώνας για την Ειρήνη
- Το σοβαρότερο καθήκον στην εποχή που διανύει η ανθρωπότητα είναι η υπεράσπιση της ειρήνης, η μείωση των εξοπλισμών και κατάργηση και καταστροφή των πυρηνικών όπλων.
- Στη νέα φάση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, αυξάνεται η κυριαρχία των πολυεθνικών μονοπωλίων και κυρίως ,των αμερικάνικων.
- Η κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών, η εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, η αύξηση των χρεών τους και η αδυναμία να Τα πληρώσουν, αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα και οξύτερα προβλήματα στις σχέσεις των αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών.
- Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός .επιδιώκει την κατάκτηση της υπεροπλίας ιδιαίτερα στα πυρηνικά όπλα και στο διάστημα, με το πρόγραμμα του Πολέμου των Άστρων.
- Η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα οδηγεί στο άνοιγμα νέων εστιών πολέμου, και στη διατήρηση των σημερινών, όπως ο πόλεμος του ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ, η ένταση στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική.
- Οι συνεχείς προτάσεις της Σοβιετικής Κυβέρνησης για την ειρήνη και τον αφοπλισμό έχουν δημιουργήσει νέα αισιοδοξία στους λαούς όλου του κόσμου, ακόμα και στον αμερικάνικο. Η πρόταση του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ για την καταστροφή των πυραύλων μέσου και μικρού βεληνεκούς στην Ευρώπη, αποτελεί την αρχή για την εξεύρεση λύσης στον περιορισμό και των άλλων πυρηνικών όπλων. Η Σοβιετική Ένωση και το παγκόσμιο στρατόπεδο του σοσιαλισμού, μαζί με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες, ήταν και παραμένουν η κύρια δύναμη υπεράσπισης της ειρήνης.
- Στην πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης η εργατική τάξη και τα εργατικά συνδικάτα πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο τον πρωτοποριακό τους ρόλο.
- Για την ειρήνη ενδιαφέρονται και αγωνίζονται όλα τα κοινωνικά εργαζόμενα στρώματα, σ' όλες τις χώρες του κόσμου, εκτός από μια μικρή μειοψηφία στρατιωτικών και οι πολυεθνικές εταιρίες, δηλαδή το βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα.
- Στον αγώνα για την υπεράσπιση της ειρήνης σημαντικός είναι ο ρόλος της νεολαίας και της γυναίκας.
- Τα διάφορα γυναικεία κινήματα, η πάλη για την ισότητα της γυναίκας, ο αγώνας για ίσα δικαιώματα στη δουλειά και στην κοινωνία, ο αγώνας για την πλήρη απελευθέρωση των γυναικών, είναι αγώνας για το δυνάμωμα της ειρήνης. - Στην πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης πρέπει να υπάρχει καθαρό ιδεολογικό μέτωπο, ποιοι παλεύουν για την ειρήνη και ποιοι προωθούν τα σχέδια για τους εξοπλισμούς.
- Η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η εξεύρεση και εφαρμογή νέων οπλικών συστημάτων, όπως τα διηπειρωτικά οπλικά συστήματα, τα υποβρύχια "Τράιτεντ", τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα (Β-Ι) απορροφούν τεράστιους πόρους και δρούνε σε βάρος των κοινωνικών παροχών των εργαζομένων.
- Ο αγώνας κατά των εξοπλισμών είναι αγώνας για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
- Ο στόχος για μετατροπή των πολεμικών εργοστασίων σε εργοστάσια παραγωγής καταναλωτικών αγαθών είναι βασικό καθήκον των συνδικαλιστών και άλλων μαζικών οργανώσεων.
Ο Σοσιαλιστικός Μετασχηματισμός της Κοινωνίας
- Η Ελλάδα σαν μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ αποτελεί ένα κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και μάλιστα έχει στρατηγική θέση στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
- Επιδίωξη του Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ είναι να κάνουν την Ελλάδα ορμητήριο για τα επιθετικά τους σχέδια και να μετατρέψουν την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο.
- Με δοσμένη τη στρατηγική θέση της Ελλάδας για τα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και στις χώρες της Μεσογείου, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται για την διατήρηση των Βάσεών τους και την διατήρηση της οικονομικής και πολιτικής τους επιρροής.
- Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, τα ντόπια και τα ξένα μονοπώλια επιδιώκουν την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία, με την δημιουργία και επικράτηση ενός δικομματικού συστήματος, διακυβέρνησης της χώρας.
- Η διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβρη του 1981, δεν έδωσε διέξοδο στα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων.
- Η οικονομική κρίση βαθαίνει, η ανεργία μεγαλώνει, ο πληθωρισμός δεν περιορίζεται, παρά την αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας και σταθεροποίησης της οικονομίας.
- Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. τα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της Πραγματικής ΑΛΛΑΓΗΣ όπως την χάραξε το 110 Συνέδριο, είχε ολέθρια αποτελέσματα για την εργατική τάξη και το λαό. - Με την πολιτική της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων και κύρια του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ (βλέπε συνέντευξη του Χ. Φλωράκη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 20/2/1984), ο ρεφορμισμός διείσδυσε στο εργατικό και μαζικό λαϊκό κίνημα και έγινε κατάσταση.
- Σε μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, όπως και σε μεγάλες επιχειρήσεις, το ΠΑΣΟΚ διεκδικεί και επηρεάζει την πλειοψηφία των εργαζομένων.
- Στους αγροτικούς συνεταιρισμούς το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία διεκδικούν την πλειοψηφία.
- Η αλλαγή που επιδιώκουμε εμείς δεν είναι έργο των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά των αριστερών ταξικών αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δηλαδή, έργο της εργατικής τάξης, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων εργαζομένων στρωμάτων και της ΠΡοοδευτικής διανόησης.
- Η εκτίμηση στο 11ο Συνέδριο ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ιδιότυπο σοσιαλρεφορμιστικό κόμμα, οδήγησε το εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα σε αδιέξοδο.
- Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα εναλλαγής και επιδιώκει τη δική Του πολιτική των μεταρρυθμίσεων και του «Κράτους της Πρόνοιας» όπως όλα τα σοσιαλδημοκρατικό κόμματα στις χώρες της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να μιλάμε ότι η αλλαγή που επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ και η αλλαγή της Αριστεράς είναι το ίδιο πράγμα.
Εμείς μιλάμε γιατί πρέπει να επιδιώκουμε μια επαναστατική αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και στην διακυβέρνηση της χώρας.
- Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι έργο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και όχι των δημοκρατικών δυνάμεων και των πολιτικών κομμάτων τύπου ΠΑΣΟΚ.
- Το ΠΑΣΟΚ εκσυγχρονίζει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν ταυτίζεται με τη Νέα Δημοκρατία και παίζει σημαντικό ρόλο για την υπεράσπιση της Ειρήνης στην Ελλάδα και διεθνώς.
- Το ΚΚΕ κάνει μια νέα εκτίμηση για το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ με Τη δικαιολογία ότι το ΠΑΣΟΚ με το άρθρο 4 και την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τον Οκτώβρη του 1985, έκανε δεξιά στροφή. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ Αριστερή Πορεία όπως την εννοούν Τα κόμματα της Αριστεράς.
- Η υπογραφή της συμφωνίας των Βάσεων, το 1983, δεν μπορεί να θεωρηθεί αριστερή πορεία. Η ψήφιση του Ν. 1320 και η καθήλωση των μισθών με το άρθρο 27, και ο ετεροχρονισμός της ΑΤΑ για το 1983 δεν αποτελούν αριστερή πορεία.
- Το ΠΑΣΟΚ και πριν το 1981 ακολουθούσε συντηρητική πορεία. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην βδομαδιάτικη εφημερίδα 'ΈΞΟΡΜΗΣΗ" (15/2/1981): "Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ δυνατό να συνασπιστεί με τη Δεξιά. Αρνητική είναι η θέση μας για προεκλογική και μετεκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ γιατί τα οράματά μας είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα των κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνοι θα βαδίσουμε για την αλλαγή", ("Κυριακάτικη Εξόρμηση" 15/2/81).
- Παρά την ξεκάθαρη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ επιμένει στη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων μέχρι και τις αρχές του 1984. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Χ. Φλωράκης στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" πρότεινε: "συνεργασία όλων των προοδευτικών δυνάμεων και πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Η πρόταση αυτή δεν είναι καινούργια, είπε ο Χ. Φλωράκης, όμως σήμερα μπροστά στα αδιέξοδα που εμφανίζονται, στο βάθεμα της κρίσης και στην επίθεση της Δεξιάς, η πρόταση αυτή γίνεται Εθνική Ανάγκη" ("ΤΑ ΝΕΑ", 20/2/1982). Όπως βλέπουμε, μέχρι και το Φλεβάρη 1984, η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε σαν δυνάμεις Αλλαγής πριν απ' όλα το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ. Όμως η ιστορική αποστολή του ΠΑΣΟΚ είναι το θάψιμο του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και της διείσδυσης και εδραίωσης του ρεφορμισμού. Η επιμονή του ΠΑΣΟΚ στην αυτοδυναμία, παρά τις επανειλημμένες προτάσεις του ΚΚΕ και άλλων αριστερών δυνάμεων για συνεργασία, απόδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει και δεν επιδιώκει την συνεργασία. Θέλει μια Ελλάδα μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, με ορισμένες αλλαγές στις σχέσεις του για να δικαιολογεί την παραμονή της σ’ αυτά.
- Απόδειξη ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
1) Η εμμονή στο 7-10 με την Τουρκία.
2) Στην Αγορά του Αιώνα (των 100, δηλαδή, πολεμικών αεροπλάνων).
3) Η υπογραφή της συμφωνίας των Βάσεων.
. 4) Η δήλωση του υφυπουργού Άμυνας Δροσογιάννη στο ότι αν οι ΗΠΑ βοηθήσουν να λυθούν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία στην Κύπρο και το Αιγαίο, δεν έχουμε λόγους τότε να φύγουμε από το ΝΑΤΟ.
- Διέξοδο στην κρίση δεν μπορεί να δώσει ούτε η Ν. Δημοκρατία με τη φιλελεύθερη πολιτική που διακηρύττει και τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
- Τάσσεται ανοιχτά υπέρ του ΝΑΤΟ, της ΕΟΚ και της παραμονής των πυρηνικών όπλων. Η πολιτική της Ν. Δημοκρατίας εξυπηρετεί ανοιχτά το μεγάλο κεφάλαιο.
Η Κατάσταση στο Εργατικό Κίνημα Οξύνεται
- Βρισκόμαστε σε μια περίοδο με οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. βαθαίνει η κρίση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη θεωρία της κοινωνικοποίησης και του "τρίτου δρόμου" συσκοτίζει παραπέρα τη συνείδηση των μαζών και κλιμακώνει την μονόπλευρη λιτότητα. Η εργατική τάξη αντιστέκεται στην ολομέτωπη επίθεση που γίνεται και σήμερα ενάντια στο βιοτικό της επίπεδο, για την πολιτική και οργανωτική της διάσπαση και για το πέρασμα του ρεφορμισμού στις γραμμές της. Ο αγώνας της όμως γίνεται πιο επίπονος και δυσκολότερος γιατί σημαντικά τμήματά της είναι αποπροσανατολισμένα από τις "σοσιαλιστικές" διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ.
- Μεγάλη ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό, την σύγχυση και την εξαπάτηση μέρους της εργατικής τάξης από το ΠΑΣΟΚ φέρνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Με την τακτική που ακολούθησε τα έξι (6) τελευταία χρόνια θεωρώντας ότι: Το 1) Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής και όχι εναλλαγής. 2) Η εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ιδιότυπο σοσιαλρεφορμιστικό κόμμα, στο 11 ο Συνέδριο. 3) Το ΠΑΣΟΚ μόνο του (αυτοδύναμα) χωρίς το ΚΚΕ δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή κ.ά., έδωσε ουσιαστικά τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ να πραγματοποιήσει αυτό που έχουν πετύχει τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, να αποκτήσουν δηλαδή λαϊκή βάση συρρικνώνοντας παράλληλα τη δύναμη των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
- Στη λαθεμένη αυτή γραμμή αντιτάχθηκαν πολλά μέλη και στελέχη Του κόμματος ιδιαίτερα εργάτες, αλλά και διανοούμενοι. Έδωσαν μάχες ενάντια στις δεξιές οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις από την επαναστατική γραμμή. Αποτέλεσμα αυτής της πάλης μέσα στο κόμμα ήταν η διάλυση των Εργατικών Αχτίδων και πολλών κλαδικών οργανώσεων του κόμματος και η απομόνωση, καθαίρεση και διαγραφή ακόμα εκατοντάδων εργατικών και άλλων στελεχών. Και ενώ συμβαίνουν αυτά στο ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ όλο και πιο πολύ παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα, παίρνει πιο επιστημονικά μέτρα με μελετημένο περιεχόμενο για τη διάβρωση της συνείδησης της εργατικής τάξης με το ανώδυνο πέρασμα του ρεφορμισμού και της διάσπασης. Το ΠΑΣΟΚ οργανώνει σεμινάρια ταξικής συνεργασίας, χρησιμοποιεί τη βία και όλα δείχνουν ότι στην πορεία θα ενταθεί παραπέρα η αυταρχική αντιμετώπιση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με νέα επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
- Η κρίση ηγεσίας που υποβόσκει στο ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια οξύνθηκε παραπέρα από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στις 2/6/1985. Με την πτώση της εκλογικής δύναμης του κόμματος επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η κρίση που υπάρχει και που επαναλαμβάνουμε, είναι βασικά κρίση ηγεσίας.
- Η κρίση αυτή όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, προέρχεται από τη λαθεμένη στρατηγική και τακτική της ηγεσίας και το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς.
- Πιο συγκεκριμένα για το πρώτο έχουμε μια δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση και στο δεύτερο ωμή καταπάτηση της εσωκομματικής δημοκρατίας και το πνίξιμο κάθε πρωτοβουλίας των μελών και στελεχών του κόμματος. Οι ΚΟΒ καθοδηγούνται με ντιρεκτίβες (εντολές). Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η συνεχής συρρίκνωση των κομματικών δυνάμεων και η πτώση του κύρους και της επιρροής του κόμματος μέσα στο λαό κι ειδικότερα στην εργατική τάξη. Δικαιολογημένα μπαίνει το ερώτημα: Τι κάνουν οι υγιείς δυνάμεις του κόμματος μπρος σ' αυτή την κατάσταση; Πώς αντιδρούν; Εδώ δυστυχώς υπάρχει μια τραγική κατάσταση.
- Αμέτρητα είναι τα μέλη και στελέχη που διαφωνούν μ' αυτή τη γραμμή και βρίσκονται σ' όλη την κλίμακα της ιεραρχίας. Αυτή η διαφωνία εντάθηκε μετά το 12o Συνέδριο, Εκατοντάδες μέλη και στελέχη αντέδρασαν και διαγράφηκαν ή παραμερίστηκαν και άλλα αποχώρησαν σε ένδειξη της διαφωνίας τους ή αποχώρησαν εξαιτίας των εμμέσων διώξεων που υπέστησαν, άλλοι περιορίζονται στο να εκφράσουν την διαφωνία τους στα διάφορα όργανα που ανήκουν και παραμένουν αδρανή και δεν αγωνίζονται ν' αλλάξει η κατάσταση. Αυτή η τακτική τους, δίνει στην ηγεσία την δυνατότητα να συνεχίζει το εκκαθαριστικό της έργο, απομονώνοντας τους διαφωνούντες, να τους καθαιρεί και να τους διαγράφει
- Έτσι οι εστίες αντίστασης όλο και λιγοστεύουν κι επικρατεί παντού ένα κλίμα τρομοκρατίας που φέρνει με τη σειρά του την απογοήτευση και το μαρασμό. Γιατί αντιδρούν έτσι τα μέλη και στελέχη του κόμματος; Γιατί η αντίδρασή τους δεν είναι πιο δυναμική άρα πιο αποτελεσματική;
- Ο κύριος λόγος είναι ο φόβος της διάσπασης. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής δεν αποφασίζουν να σηκώσουν το τεράστιο βάρος, να πάρουν την ιστορική ευθύνη και να βγάλουν προς τα έξω τη διάσπαση που υπάρχει μέσα στο κόμμα εδώ και έξι (6) χρόνια τουλάχιστον.
- Η ζωή έδειξε δυστυχώς ότι ακόμα και οι διαγραμμένοι δισταχτικά ενεργούν να σπάσουν αυτή την παράδοση που υπάρχει στο ΚΚΕ και που στο όνομα δήθεν της ενότητας και της περιφρούρησης του κόμματος από τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού, η κάθε διεφθαρμένη και ανίκανη ηγεσία συνεχίζει να επιβιώνει
Η Κατάσταση όμως δεν Πάει Άλλο
- Γι' αυτό χρειάζεται και πρέπει να σπάσει αυτή η παράδοση, κι αυτό πρέπει να γίνει "σήμερα" με την ευκαιρία που στο 120 Συνέδριο δεν άλλαξε τίποτα, η όλη διαδικασία που επακολούθησε ήταν το κουκούλωμα των λαθών της ηγεσίας Και το πνίξιμο της αντίδρασης κάθε προβληματισμού και αμφισβήτησης της ορθότητας της γραμμής από τα κάτω.
- Εκεί που φθάσαμε δεν πηγαίνει άλλο. Σωστά οι διαγραμμένοι με την Προσωρινή Επιτροπή Πρωτοβουλίας κατάγγειλαν τις διαγραφές, την τρομοκρατία, τις διώξεις μελών και στελεχών καθώς και το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς.
- Μπροστά στους κομμουνιστές, τους αγωνιστές μέσα και έξω από το ΚΚΕ, τους ανένταχτους και τους διαγραμμένους, μπαίνει το καθήκον της οργάνωσης και της πάλης.
- Η λαθεμένη εκτίμηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στο 11 ο Συνέδριο ότι "μοναδική διέξοδος" από την κρίση είναι μια "Δημοκρατική κυβέρνηση της Πραγματικής Αλλαγής", οδήγησε σε αδιέξοδο το λαϊκό μαζικό κίνημα και στη συρρίκνωση του ΚΚΕ.
- Η διαπίστωση αυτή έπρεπε να γίνει στο 12ο Συνέδριο. Η εκτίμηση αυτή δεν έγινε. Το Πολιτικό Γραφείο, φοβήθηκε να κάνει αυτοκριτική και να μιλήσει για τα ΛΑΘΗ που έγιναν, ιδιαίτερα στο 11ο Συνέδριο, αλλά και μετά και κυρίως για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν θεμελιακό ζήτημα και η μη σωστή αντιμετώπισή του έφερε αλυσιδωτές λαθεμένες θέσεις, ιδιαίτερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
- Η λαθεμένη γραμμή οδήγησε στην εδραίωση του ρεφορμισμού και στην διάσπαση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
- Η κλασική θέση ότι το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης αμφισβητείται από το ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή θέση: "Κορμός της Αλλαγής η Εργατική Τάξη".
- Έπειτα από την όχι Λενινιστική εκτίμηση των πολιτικών εξελίξεων της εξαετίας (6ετίας) 1981-1987 από το 12o Συνέδριο, οι εκτιμήσεις Και η απόφαση χάραξαν άλλο λαθεμένο δρόμο:
- "Την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" και ότι "είναι ο μόνος δρόμος που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα αρνητικά προβλήματα του λαού".
- Η ηγεσία του ΚΚΕ, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα στο Π.Γ. της Κ.Ε., ξαναέρχονται στο ίδιο σλόγκαν, ο μόνος δρόμος, που είναι "η συμπαράταξη και ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων".
- Ο συνασπισμός των αριστερών δυνάμεων και η συμπαράταξη, έχουν ένα σωστότερο προσανατολισμό, από τη συνεργασία των "δημοκρατικών δυνάμεων". Είναι μια νέα γραμμή που την επέβαλαν οι διαγραμμένοι και οι διαφωνούντες ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα αλλαγής. Όμως η συμπαράταξη χρειάζεται ν' αποκτηθεί η εμπιστοσύνη των μαζών και των συμμαχικών δυνάμεων, και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, που ήτανε η ίδια και προηγούμενα δεν εμπνέει ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη σε συνεργασίες και συνασπισμούς.
- Το ΚΚΕ χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή πρώτα και κύρια στα καθοδηγητικά όργανα, Π.Γ. και Κ,Ε., ιδιαίτερα της τελευταίας από στελέχη που δουλεύουν στην παραγωγή, και που θα ήταν δεμένα με τα προβλήματα των εργαζομένων. Χρειάζεται ένα άλλο στυλ δουλειάς. Η ΚΟΒ πρέπει να γίνει αυτόβουλη και ν' αποκτήσει πρωτοβουλία. Τα μέλη των ΚΟΒ και των Συνδικάτων πρέπει να ‘χουν αυτενέργεια και ακτινοβολία.
- Τώρα μπαίνει το ερώτημα: Τι μπορεί να γίνει;
- Η απόφαση του 120υ Συνεδρίου με τη θέση κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και δημιουργία Κυβέρνησης της Αριστεράς, αφαιρεί το επαναστατικό πνεύμα και κάθε επαναστατική προοπτική από το κίνημα.
- Η διέξοδος βρίσκεται στην οργάνωση των υγιών δυνάμεων τόσο των διαγραμμένων από το ΚΚΕ όσων και αυτών που σκέπτονται επαναστατικά. Οι δυνάμεις που φεύγουν απογοητευμένες από το ΠΑΣΟΚ ζητούν στέγη. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί τους μπορούν να χαράξουν ένα ταξικό επαναστατικό δρόμο. Χρειάζονται οργανώσεις στη βάση, ιδιαίτερα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, στους διανοουμένους, στις γυναίκες, στη Νεολαία.
- Η απόφαση του 120υ Συνεδρίου για νέου τύπου ανάπτυξη της οικονομίας χωρίς την εξουσία της εργατικής τάξης, είναι μια ρεφορμιστική παραλλαγή. Πρόκειται για εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού.
- Η θέση ν' αποζημιωθούν οι καπιταλιστές. που ακούστηκε στις οργανώσεις του ΚΚΕ, είναι θέση των σοσιαλδημοκρατών. Στην Αγγλία. το Εργατικό Κόμμα εθνικοποίησε τ' ανθρακωρυχεία τη 10ετία του. 1950. και οι εργάτες δούλευαν και πλήρωναν τους καπιταλιστές, ή τέτοιου είδους εθνικοποίηση απότυχε.
- Εμείς σύντροφοι, πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οργάνωση των εργατών, των υπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων. Τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν κέντρα αντίστασης και όργανα πάλης όπως τα ‘χε χαρακτηρίσει ο Μαρξ.
- Πρέπει να φτιάξουμε οργανώσεις από τα πρωτοπόρα στοιχεία σ' όλη την Ελλάδα και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις επιχειρήσεις. Οι προσπάθειές μας να τείνουν στην οργάνωση ενός Πανελλήνιου Μαζικού Αγωνιστικού Κινήματος που θα καταλήξει σε μια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα. Πριν όμως, απ' αυτό, πρέπει να γίνουν περιφερειακές συσκέψεις και περιφερειακά όργανα. Οι αγωνιστές υπάρχουν, και η πείρα υπάρχει, χρειάζεται θέληση κι ένα πρόγραμμα δράσης. Ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους, αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, της ειρήνης, της γυναίκας και της νεολαίας. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα ο καθένας μας να γίνει και ένα ενεργό στοιχείο της οργάνωσης.
- Η Πολιτική Κίνηση που θα συγκροτήσουμε θα συνεργαστεί με όλα τα κόμματα και τις κινήσεις που συμφωνούν σ' ένα ή και περισσότερα σημεία του προγράμματός μας.
- Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη θα λύσει το πρόβλημα ενός ολοκληρωμένου προγράμματος δράσης και μιας Διακήρυξης. Θα χαράξει μια επαναστατική προοπτική με συγκεκριμένους στόχους. Θα δώσει βάρος στη συνεργασία και κοινή δράση με άλλες κινήσεις. Η ενότητα στη βάση να βοηθιέται από την ενότητα στις κορυφές. Την κατάσταση στη Νέα Ιωνία και αλλού να τις δούμε. Τη συνεργασία με την Πάτρα να τη μεθοδεύσουμε.
- Χρειαζόμαστε στελέχη με πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Μέσα στην καθημερινή δράση θα ξεπερνούμε τις δυσκολίες.
- Είναι απαραίτητο να ‘χουμε ένα έντυπο μια "εφημερίδα" που θα συνδέει όλες τις οργανώσεις. Η εφημερίδα, όπως ήταν η «Ενωτική ΠΟΡΕΙΑ», χρειάζεται και γραφιάδες και οικονομικά, είναι όμως απαραίτητη.
- Στις διεθνείς σχέσεις δεν θα δυσκολευτούμε. Έχουμε και την πείρα και τις δυνατότητες.
- Στο κέντρο της προσοχής μας θα ‘ναι το ζήτημα της υπεράσπισης της ειρήνης και του αφοπλισμού. Η Εθνική Ανεξαρτησία, μια απύραυλη Βαλκανική και μια ειρηνική Μεσόγειος.
- Παράλληλα με την πολιτική κίνηση, χρειαζόμαστε ένα Συνδικαλιστικό 'Όργανο, που θα παρεμβαίνει στα καθημερινά σύνθετα και οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια Συσπείρωση έγινε με την ΤΑΣ (Ταξική Αγωνιστική Συσπείρωση), όμως για την ΤΑΣ υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις, είναι το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολήσει Συνδικαλιστές είμαστε. σχεδόν όλοι Μπορούμε και πρέπει να δώσουμε μια λύση στην αρχή με τη συγκρότηση ενός Συνδικαλιστικού Καθοδηγητικού Οργάνου, που θα μελετήσει την κατάσταση και θα προτείνει λύσεις.
- Η ταξική πάλη οξύνεται. Οι διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις ΕΣΑΚ-Σ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΕΜ, περνούνε μια κρίση. Οι αγώνες μένουν ασυντόνιστοι. Οι απολύσεις αυξάνονται και η ανεργία αγκαλιάζει 'περισσότερους εργαζομένους. Οι κατακτήσεις των εργατοϋπαλλήλων απειλούνται από την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Είναι ένα θέμα στην ημερήσια διάταξη. Χρειάζεται να το μελετήσουμε και να γραφτεί ένα ντοκουμέντο προγράμματος και δράσης.
- Πρέπει να καταλήξουμε για ένα φορέα συνδικαλιστικό, και μπορεί ευκολότερα να συγκροτηθεί από ένα πολιτικό φορέα. Εκτός αυτού θα μας δώσει τη δυνατότητα της άμεσης παρέμβασης στα εργατικά ζητήματα, οικονομικές διεκδικήσεις, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου