ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
ΚΑΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις μαζικές διαγραφές, τις διαρροές και τις
αποχωρήσεις μελών και στελεχών από το ΚΚΕ, κυρίως από το 11ο μέχρι και το12o
Συνέδριο, και συνεχίζεται. Είναι, επίσης, συνδεδεμένο με την κριτική και
αυτοκριτική εξέταση της γραμμής και της δράσης του ΚΚΕ από το 11ο συνέδριο
μέχρι και το 12o. Και τα δυο αυτά σοβαρά ζητήματα, διαγραφές μελών και
στελεχών καθώς και η λαθεμένη γραμμή της "συνεργασίας των δημοκρατικών
δυνάμεων πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ" (συνέντευξη Χ. Φλωράκη στην
εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20/2/84) για την Αλλαγή, το 12ο συνέδριο τα αγνόησε!
Οι διαγραμμένοι και δυσαρεστημένοι, πολλές εκατοντάδες στελέχη και χιλιάδες μέλη, κινούνται σε πανελλαδική κλίμακα, αλλού αυθόρμητα και αλλού περισσότερο οργανωμένα, για να χαράξουν μια Νέα Πορεία και να βρούνε μια διέξοδο στη σημερινή κρίση που δέρνει το ΚΚΕ.
Αδιέξοδο: αυτή είναι η πιο κατάλληλη έκφραση για να καθορίσουμε την κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας.
Στο 120 Συνέδριο, παρά το γεγονός ότι έγινε σε μια περίοδο που στη Σοβιετική Ένωση, και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, γίνονται σοβαρές αλλαγές και ανακατατάξεις, παρά την Περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, η ηγεσία του ΚΚΕ φοβήθηκα τόσο την κριτική εξέταση της λαθεμένης στρατηγικής που χάραξε το 11ο Συνέδριο, όσο και την εξέταση του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος.
Καμία Αλλαγή στο κόμμα και καμιά αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία! !
Η εκλογή των ίδιων ανθρώπων στο Π.Γ., δείχνει ότι το ΚΚΕ έμεινε προσηλωμένο στο ΔΟΓΜΑ, στο φόβο της αυτοκριτικής, και στην έλλειψη Δημοκρατίας και Διαφάνειας,
Παρά τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε η "Περεστρόικα" στη Σοβιετική Ένωση και παρά την πίεση μέσα και έξω από το ΚΚΕ για μια δημοκρατική λειτουργία, ανανέωση και στροφή σ' ένα δημοκρατικό δρόμο, η ηγεσία έμεινε περιχαρακωμένη και αιχμάλωτη του αμαρτωλού της παρελθόντος.
Την περίοδο από το 11ο στο 12o Συνέδριο μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε περίοδο διείσδυσης και κυρίως εδραίωσης του "ΡΕΦΟΡΜIΣΜΟΥ" στο εργατικό συνδικαλιστικό και, γενικά, στο μαζικό κίνημα.
Η επικράτηση του "ρεφορμισμού" δημιούργησε μια νέα κατάσταση δυσκολιών για την ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος.
Ο ρεφορμισμός αποτελεί το κύριο εμπόδιο για μια επαναστατική προοπτική στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα της χώρας.
Την ευθύνη για την επικράτηση του "ρεφορμισμού" την φέρνει ακέραια η ηγεσία του ΚΚΕ, με την εφαρμογή της λαθεμένης τακτικής ότι πριν απ' όλα το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ "θα κάνουν την ΑΛΛΑΓΗ" (Συνέντευξη Χ. Φλωράκη, "ΤΑ ΝΕΑ", 20/2/84).
. Η γραμμή αυτή δεν άνοιξε μέτωπο κατά του κινδύνου εδραίωσης του ρεφορμισμού, αλλά έκανε γέφυρα το ΚΚΕ και τις μαζικές οργανώσεις που καθοδηγούσε για το πέρασμα, τη διείσδυση και την εδραίωσή του. Η ηγεσία του ΚΚΕ κράτησε ανοιχτό το μέτωπο ενάντια στη Δεξιά η οποία προσπαθούσε "να φθείρει" την κυβέρνηση της αλλαγής, (βλ. "Ριζοσπάστη" της εποχής εκείνης).
Η πολιτική αυτή της έλλειψης μετώπου κατά του ρεφορμισμού και της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία του Κράτους Πρόνοιας, έφερνε σύγχυση στους εργαζόμενους και οδήγησε στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος.
Γι' αυτό το κολοσσιαίο ζήτημα "του ρεφορμισμού" δεν θα βρεις καμία υπεύθυνη αυτοκριτική ανάλυση στις Θέσεις του 12oυ Συνεδρίου, στην Εισήγηση και στην Πολιτική Απόφαση που ψηφίστηκε.
Το δεύτερο ζήτημα που έπρεπε να σταθεί αυτοκριτικά η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι η λαθεμένη στρατηγική που χάραξε το 11ο Συνέδριο.
Η Απόφαση του 12oυ Συνέδριου δεν δίνει απάντηση σ' αυτή τη λαθεμένη στρατηγική, δεν εξηγεί τους λόγους που οδήγησαν το 11ο Συνέδριο να καθορίσει σαν στρατηγικό στόχο τη δημοκρατική κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής, και ούτε γιατί δεν επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος,
Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ αποφασίζει:
“Το ΚΚΕ έχει διακηρύξει ότι μοναδική λύση για να βγει ο τόπος από τα αδιέξοδα είναι η δημοκρατική κυβέρνηση,.," (υπογράμμιση δική μας, Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Αθήνα 1983).
Στην Απόφαση του 12ου Συνεδρίου διαβάζουμε:
Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό:
Η αλλαγή αυτή, με το πρόγραμμά της για μια νέου τύπου οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική "ανάπτυξη", είναι ο μόνος δρόμος που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα εκρηκτικά προβλήματα του λαού. (Πολιτική Απόφαση 12ου Συνεδρίου, Μάης 1987).
Και μία τρίτη διέξοδος:
Μόνη Διέξοδος στις σημερινές συνθήκες: ΝΕΟ ΚΛΙΜΑ ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ("Ριζοσπάστης", 25 Οκτώβρη 1987 - οι υπογραμμίσεις στα κείμενα είναι δικές μας).
Έχουμε, λοιπόν, από το 1983, τρεις διαφορετικές μοναδικές διεξόδους: μπορείτε να διαλέξετε και να πάρετε, όποια προτιμάτε!!!
Έπειτα απ' αυτά, μερικοί ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ δεν έχει σωστή στρατηγική!!
Να που εμείς σας παρουσιάζουμε ΤΡΕΙΣ στρατηγικούς στόχους, για να πάρετε όποιο προτιμάτε, μια και όλοι οδηγούνε στη διέξοδο από τα εκρηκτικά προβλήματα!!
Φυσικά, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να μελετήσει την κατάσταση ορισμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης στις οποίες και δημοκρατικές κυβερνήσεις έγιναν και κοινά προγράμματα εφάρμοσαν και την αναλογική έχουν σαν εκλογικό σύστημα.
Μήπως έλυσαν τα προβλήματα των εργαζομένων και μήπως έδωσαν ΔΙΕΞΟΔΟ στην πολιτική και οικονομική κρίση; Η πείρα στις χώρες αυτές διδάσκει: μόνο η οργάνωση των αγώνων του λαού δίνει διέξοδο στα προβλήματα και στην κρίση!
Πολιτική Απόφαση του 120υ Συνεδρίου και Προοπτικές
Από τον Οκτώβρη του 1985 το ΚΚΕ κάνει μια νέα εκτίμηση της θέσης του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, με το επιχείρημα ότι έκανε δεξιά στροφή με την ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου και την άρνηση ψήφισης της απλής αναλογικής.
Με βάση την προαναφερόμενη εκτίμηση το ΚΚΕ άλλαξε στρατηγική και αντί της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων πριν απ' όλα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ (Συνέντευξη Χ. Φλωράκη 20/2/84 "ΤΑ ΝΕΑ") κηρύσσει τη στρατηγική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων.
Το ερώτημα που μπαίνει:
Το διάστημα πριν το 1985 το ΠΑΣΟΚ ακολουθούσε αριστερή στροφή; Όταν το ΠΑΣΟΚ το 1983 υπόγραψε τη συμφωνία των Βάσεων, ακολουθούσε αριστερή πορεία;
Όταν το 1982-83 ψήφισε το Ν. 1320 και με το άρθρο 27 καθήλωσε τους μισθούς και τα μεροκάματα και ετεροχρόνισε την ΑΤΑ, ακολουθούσε αριστερή στροφή;
ΤΟ ΠΑΣΟΚ και πριν το 1985 ακολουθούσε συντηρητική πορεία, ανεξάρτητα από ΤΙς διακηρύξεις του. Ο Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι δεν θα συνεργαστεί με το ΚΚΕ ούτε πριν ούτε και μετά τις εκλογές του 1981. (Συνέντευξη "Εξόρμηση", 15/2/85).
Όλα τα παραπάνω το Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ και το Προεδρείο του 12ου Συνεδρίου τα αγνόησε.
Ακόμη τον Ιούνη του 1984 διαβάζουμε την παρακάτω δήλωση του Χ. Φλωράκη.
"Στις 17 του Ιούνη το βράδυ θα μετρήσουμε, και το άθροισμα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων θα είναι συντριπτικά ανώτερο από κείνο {ης Δεξιάς", ("Ριζοσπάστης" 8/6/1984).
Ο Χαρίλαος Φλωράκης πρόσθεσε τους ψήφους του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ ενάντια στους Ψήφους της Δεξιάς, δηλαδή ισοπέδωση των δύο κομμάτων.
Αυτή, όμως, η ισοπέδωση των δυο κομμάτων από τον Χ. Φλωράκη έρχεται, σ' αντίθεση με την Απόφαση του 110υ Συνεδρίου, που εκτιμά ότι το ΠΑΣΟΚ βελτιώνει την εξάρτηση της χώρας.
'Ή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αναφέρεται στην Απόφαση, και στο περιεχόμενό της και στον τρόπο άσκησής της δεν είναι πολιτική πραγματικής αλλαγής. Περιορίζεται στα πλαίσια μιας εκσυγχρονισμένης διαχείρισης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και της βελτίωσης των όρων εξάρτησης" , (υπογράμ. δική μας, Πολιτική Απόφαση 11oυ Συνεδρίου).
Έχουμε, λοιπόν, μια πολιτική βελτίωσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, όπως καθορίζει η Απόφαση, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του Χ. Φλωράκη στη συνέντευξή του στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20/2/84, στην οποία προτείνει συνεργασία "όλων των προοδευτικών δυνάμεων και πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ" (υπογράμ. δική μας), για την αντιμετώπιση της κρίσης και της επίθεσης της Δεξιάς.
Λογοδότησε ο Χ. Φλωράκης στο 12o Συνέδριο για την κατάφωρη παράβαση της Πολιτικής Απόφασης του 11 ου Συνεδρίου;
Όχι βέβαια. Το μεγάλο αυτό πολιτικό λάθος κουκουλώθηκε!!
Είναι αλήθεια ότι το ΠΑΣΟΚ συνέχισε την συντηρητική του πορεία
Προς τα δεξιά, ιδιαίτερα στην οικονομική του πολιτική, με τη μονόπλευρη λιτότητα!
Αυτή, όμως, η πορεία βρίσκεται μέσα στα πλαίσια που χάραξε το 11o Συνέδριο, ότι 'Ή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως προαναφέραμε, και στο περιεχόμενό της και στον τρόπο άσκησής της δεν είναι πολιτική πραγματικής αλλαγής. Περιορίζεται στα πλαίσια μιας εκσυγχρονισμένης διαχείρισης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και της βελτίωσης των όρων εξάρτησης".
Αν αυτή η εκτίμηση είναι σωστή για το Δεκέμβριο 1982, πόσο πιο δεξιά μπορεί να πήγε τον Οκτώβρη του 1985;
Η Αλλαγή της στρατηγικής για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων αντί της συνεργασίας των προοδευτικών και "πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ" έπρεπε να είχε γίνει από το 11 ο Συνέδριο και ακόμα νωρίτερα.
Αυτή, όμως, η νέα στρατηγική χρειαζόταν μια νέα εκτίμηση για τη δράση του ΠΑΣΟΚ, για τα έργα του και όχι για τις διακηρύξεις, όπως διδάσκει ο Λένιν:
(Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα στην πάλη των κομμάτων δεν πρέπει να πιστεύει τα λόγια, μα να μελετά την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να μελετά όχι μόνο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους, μα εκείνο που κάνουν, πως ενεργούν στη λύση των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων...), ("ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ", τόμος πρώτος, μέρος δεύτερο, σελ 262).
Η ηγεσία του ΚΚΕ καθυστέρησε 4 ολόκληρα χρόνια, από το 1982 μέχρι και το 1985, για να καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα αλλαγής, αλλά κόμμα εναλλαγής, χωρίς να ισοπεδώνεται με τη Νέα Δημοκρατία.
Είναι πολλές οι διαφορές του ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία, κυρίως όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και αυτό πρέπει να το λαβαίνουμε υπόψη.
Όσο για την εσωτερική κατάσταση το δικομματικό παιχνίδι, δίνει και παίρνει.
Έπειτα απ' αυτή την καθυστέρηση, τις ταλαντεύσεις, την αλλοπρόσαλλη πολιτική, την έλλειψη μετώπου στο ρεφορμισμό, είναι λογικό το120 Συνέδριο Να χαράξει μια στρατηγική διεξόδου από την κρίση.
Δυστυχώς με την Απόφαση του 120υ Συνεδρίου ενώ διορθώνεται η στρατηγική με την πολιτική της συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων, οι στόχοι που βάζει είναι δεξιότεροι από αυτούς του 11oυ Συνεδρίου.
Καμία Διέξοδο
Η εισήγηση στο 12o Συνέδριο, καθώς και η Απόφαση, καθορίζουν σαν το μοναδικό δρόμο διεξόδου από τη σημερινή κρίση, τη δημιουργία του συνασπισμού των αριστερών δυνάμεων.
Στο κεφάλαιο: “Η Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό”, διαβάζουμε: 'Ή αλλαγή αυτή, με το πρόγραμμά της για μια νέου τύπου οικονομική,
κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη είναι ο μόνος δρόμος (υπογράμ. σύνταξης) που δίνει συγκεκριμένη προοδευτική λύση στα εκρηκτικά προβλήματα του λαού".
Και παρακάτω:
'Ή προώθηση της αλλαγής απαιτεί την κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας από το Συνασπισμό των Δυνάμεων της Αριστερός (υπογράμ. δική μας) και της προόδου", (Πολιτική Απόφαση 12ου Συνεδρίου).
Όσον αφορά την "Αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό", η ανάπτυξη νέου τύπου σαν ο "μόνος δρόμος", στην ουσία δεν δίνει διέξοδο, δεν μπορεί να δώσει διέξοδο, θα παραμείνουν μόνο ΛΟΓΙΑ!
Η κατάκτηση της πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας, που σημαίνει κατάκτηση της Κοινοβουλευτικής Πλειοψηφίας, δηλαδή ενός ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό δεν είναι δυνατό σε μια χώρα όπως στην Ελλάδα, που είναι μέλος του ΝΑ ΤΟ και της ΕΟΚ και με μεγάλο ποσοστό μικροαστικού πληθυσμού. Εκτός από το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί στρατηγικής σημασίας χώρα για το ΝΑΤΟ, υπάρχει και η δυσκολία της δημιουργίας του συνασπισμού των αριστερών δυνάμεων τόσο για αντικειμενικούς όσο και για υποκειμενικούς λόγους.
Το ΚΚΕ ήταν, τουλάχιστο, μέχρι και το 12o Συνέδριο, η μεγαλύτερη αριστερή πολιτική δύναμη, αλλά ο ρόλος του, όπως και στο παρελθόν, άλλο τόσο και στο μέλλον, με την ίδια ηγεσία, όπως αυτή εκλέχτηκε στο 12o συνέδριο, δεν πρόκειται να πετύχει το συνασπισμό των αριστερών δυνάμεων και ούτε πρόκειται να δοθεί ΔΙΕΞΟΔΟΣ στην οικονομική και πολιτική κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου