- H ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΣ
Η ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο του ΜΑΝΟΛΗ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗ ο οποίος το 1985, λόγω της οπορτουνιστικής γραμμής που ακολουθούσε η ηγεσία του ΚΚΕ και του έντονου ρεφορμισμού που καλλιεργείτο στο εργατικό κίνημα, διαχώρισε τη θέση του και έπαψε να είναι και τυπικά πρόεδρος της ΕΣΑΚ-Σ.
Στις 18.5.1987, αμέσως μετά το 12o Συνέδριο, με γράμμα προς την Κ.Ο.Ν. (Κομματική Οργάνωση Ναυτεργατών) έθεσε τον εαυτό του εκτός του ΚΚΕ. Η ενέργειά του αυτή ήταν ακόμα μια διαφωνία για την δεξιά οπορτουνιστική γραμμή που συνέχιζε και μετά το 12o Συνέδριο η ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς και ενάντια στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς που δημιουργήθηκε στο ΚΚΕ μετά το 9ο Συνέδριο. Ας σημειωθεί ότι από το 1968 μέχρι το 1978 ο Πυθαρούλης ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από το 1987 και μετά ο Μαν. Πυθαρούλης ήταν μέλος της Πανελλαδικής Ένωσης Κομμουνιστών και στη Συντακτική Επιτροπή της ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, στην οποία αρθρογραφούσε.
Η ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ είναι ένα όπλο στη διάθεση των κομμουνιστών και άλλων αριστερών που φιλοδοξούν να ακολουθήσουν μία συνεπή ταξική πολιτική και μια επαναστατική πορεία για το σοσιαλισμό.
Τα κόμματα της Αριστεράς έχουν διαβρωθεί, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο από τον κοινοβουλευτισμό και τον ρεφορμισμό.
Η πραγματικότητα αυτή επιβάλλει το καθήκον να υπάρξει ένας φορέας που θα αγωνίζεται ενάντια στη διάβρωση και τη διαφθορά. Ενάντια στο συμβιβασμό με την αστική ιδεολογία.
Ενάντια στον συναγωνισμό από το βήμα της Βουλής, ποιος θα δώσει τις μεγαλύτερες υποσχέσεις και ποιος θα δημαγωγήσει περισσότερο για να πάρει τους περισσότερους ψήφους στις εκλογές.
Η Επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και η συνεπής ταξική πάλη, έχει εγκαταλειφθεί και η ΒΟΥΛΗ, με την εμφάνιση των εθνοπατέρων όλων των ιδεολογικών τάσεων, αποτελεί το βήμα της «επανάστασης»! Οι ταξικοί αγώνες της εργατικής τάξης θυσιάστηκαν στο βωμό της συνεργασίας των κορυφών ιδιαίτερα στα αριστερά κόμματα.
Όταν καμιά φορά ξεφεύγουν οι αγώνες από τον προγραμματισμένο δρόμο και υπάρχει «κίνδυνος» να πάρουν μια οξυμένη μορφή, αμέσως δουλεύουν τα τηλέφωνα: «Προσέχτε, σας φεύγει η κατάσταση από τον έλεγχο, κάντε πίσω»!...
Παράδειγμα και οι τελευταίες κινητοποιήσεις των φοιτητών και σπουδαστών, αλλά και πολλά παραδείγματα στο παρελθόν. Η συμβιβαστική πολιτική που ακολουθούνε τα κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα, οδήγησε την ηγεσία τους σ’ ένα βόλεμα και στη μικροαστική επίδειξη.
Όπως καλά γνωρίζουμε γιατί αρκετοί από εμάς παλέψαμε με πείσμα ενάντια στη γραμμή της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων για μια «δημοκρατική κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής», αυτή η στρατηγική οδήγησε στην εγκατάλειψη της ταξικής πάλης και τελικά σ’ ένα αδιέξοδο στην πολιτική της αριστεράς και της χώρας γενικότερα.
Τη στρατηγική αυτή τη διαδέχτηκε η στρατηγική της πάλης για μια «κυβέρνηση των δυνάμεων της Αριστεράς και της προόδου» που είναι ένα όνειρο θερινής νυχτός, με τα υπάρχοντα κόμματα.
Από την «κυβέρνηση» της Αριστεράς υπάρχει το καθημερινό γλίστρημα να επεξεργάζονται Σενάρια για μια γραμμή ανάπτυξης του κρατικού Μονοπωλιακού Καπιταλισμού.
Οι αγωνιστές που μένουν πιστοί στο Μαρξισμό – Λενινισμό και στη συνεπή ταξική πάλη, δεν μπορούν παρά να αποκρούσουν αυτή την οπορτουνιστική γραμμή και να χαράξουν μια συνεπή ταξική γραμμή για το σοσιαλισμό.
Αυτό ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ είναι το πρώτο μεγάλο βήμα: Το ξεκαθάρισμα του ιδεολογικού μας μετώπου, τι ζητάμε και πώς θα πάμε.
Ζήσαμε το 1981 τη «νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων, και αντικρίσαμε τον ενθουσιασμό και τη πίστη της εργατικής τάξης και του λαϊκού μαζικού κινήματος για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Εξ αιτίας του οπορτουνισμού των αριστερών κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης παρασύρθηκε και πίστεψε τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ.
Πίστεψαν γιατί αυτά τα Σενάρια τα υποστήριζε και το ΚΚΕ ότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ θα κάνουν την Αλλαγή. (βλ. συνέντευξη Χ. Φλωράκη ΤΑ ΝΕΑ 20.2.84).
Τώρα όλα κατάρρευσαν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί τη γραμμή που εκσυγχρονίζει τον καπιταλισμό. Η ηγεσία του ΚΚΕ σε συνεργασία με πρώην αστούς πολιτικούς απεργάζεται «καλύτερα» Σενάρια για τη βελτίωση του καπιταλισμού!
Η ζωή, όμως, προχωρεί, η ανεργία αυξάνει, η απογοήτευση των μαζών μεγαλώνει, το όραμα του σοσιαλισμού απομακρύνεται.
Τα αριστερά Κοινοβουλευτικά κόμματα μετατράπηκαν σε εκλογικίστικους μηχανισμούς. Ποζάρουν οι ηγέτες τους στην τηλεόραση και στον αστικό Τύπο ο οποίος διαθέτει αρκετές σελίδες για να τα διαφημίσει, όπως το 2σέλιδο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 14.12.87.
Μπαίνει το ερώτημα: Τι μπορεί να γίνει; Υπάρχει ελπίδα για ένα Επαναστατικό Κίνημα; Οι οπορτουνιστές στη Βουλή και στα συνδικάτα, μπορούν να παραμεριστούν και να ανοίξει ο δρόμος προς την πρόοδο την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό;
Η απάντηση είναι ότι οι νόμοι της Κοινωνικής Εξέλιξης οδηγούν σε μια επαναστατική αλλαγή της Κοινωνίας. Χρειάζεται, όμως, ο υποκειμενικός παράγοντας: Ένας Επαναστατικός Φορέας.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσει η ΦΩΝΗ. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος αλλά δεν υπάρχει άλλος. Ας προβληματιστούμε και ας Οργανωθούμε.
Μανόλης Πυθαρούλης
Εφημερίδα ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ, Φύλλο 120, 28 Δεκέμβρη 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου